iç döküş: yol ayrımı

Düşündüm, taşındım, defalarca tarttım ve belki de son zamanlarda karşıma çıkan en iyi iş teklifini reddettim. Eşim oldukça sinirlendi, sanırım ailemi de biraz hayal kırıklığına uğrattım, belki şimdi bunu okuyan birçok insan için "iş buldun da beğenmiyorsun" bencilliği olarak da görünebilir yazacaklarım. Ama inanın, kendi içim rahat.. 

huzurluyum.

Geçen hafta süpervizörümle buluşmamız vardı ve son iki seferdir yarım ağızla ve ağzımı yoklayarak ortaya attığı konuyu bu sefer resmen ve açıkça "Bak C., seninle terapist olarak değil, yaşlı bir akraban gibi konuşuyorum, beni iyi dinle!" diyerek dile getirdi.... Özetle kendisi 73 yaşında ve seneye bugünler emekli olacak. Beni yerine getirmek istiyor. Fakat bu devlete bağlı bir kurumda tam zamanlı bir çalışma demek. Çocuklarım 7 ve 4 yaşında, benim tercihim yarı zamanlı çalışmak ve öğleden sonra onlar eve geldiğinde evde olabilmek. Bu zamanlarımız bir daha geri gelmeyecek.... 

Fakat itiraf edeyim, çocuklardan çok da kendim için yaptım bu seçimi. Bundan 7 sene önce kızım yeni doğmuş ve ben onu kanguruya sokup doktora derslerine girip çıkarken, doktora hocam da beni bir köşeye çekip "kızım bak.." diye başlayan uzun bir nutuk çekmiş ve kendi terapi merkezinde çalışmaya davet etmişti. O da emekli olacaktı, o nedenle "hemen birkaç ay içinde" karar vermemi istemişti. Ben o zaman da "çocuğuma kendim bakmak istiyorum" diye reddetmiştim. Kızımı küçücükten kreşe bırakma düşüncesi bana zor gelmişti ama asıl kendime kıyamamıştım, kızımla geçireceğim zamanı karşılığında para ve mevkii vererek benden almalarına, bu şansımı elimden almalarına izin vermemiştim.. 

Ben çok yoğun ve işini çok severek çalışan bir annenin kızıyım. Annem corona başlamasa bu sene 71 yaşında kendini emekli etmezdi. Keza teyzem 74 yaşında hâlâ üniversitede hoca, süpervizörüm 73 yaşında.. Bu kadınlara büyük saygı duyuyorum. Onlarla gurur duyuyorum. Çocukluğumdan beri "bir kadın kendi ayakları üzerinde durmalı, kimseye bağımlı olmamalı" mottosuyla yetiştim, buna ben de inanıyorum. Fakat bir kadın olarak çok fazla yükün altında olduğumuzu düşünüyorum. Hem ateş gibi bir iş kadını ol, hem çocuklarının anası evinin kadını ol, yetmedi şöför nebahat ol, mutfakta michelin stara koş, yatakta offff yeter.. Peki ben? Benim isteklerim, hayâllerim, hayat planlarım?

şimdiki yaşamımda lüks olan bu işte...

Eşime süpervizörümün teklifini anlatınca çok heyecanlandı. Bana "sen hayatımda tanıdığım en zeki insansın, bence potansiyelini küçümsüyorsün" dedi. Fakat ona reddetmeyi düşündüğümü söyleyince, tuhaf şekilde sinirlenmeye başladı. Bana üstü süslü kelimelerle tembellik ve bencillik ediyorsun dedi. Artık 42 yaşındayım ve daha rahat, beni zorlamayan bir çalışma şeklini 10 sene daha sürdürüp, en küçük çocuğum da 15 olunca (Alman çocukları erken olgunlaşıyor) kendi hayalimi yaşamaya başlamak istiyorum dedim. Hayalimi biliyorsunuz, havası ve insanı daha sıcak bir iklimde deniz ya da akan suyun kenarında ufacık taş bir ev, birkaç ağaç, çiçek ve sebze bahçesi, sanat ve edebiyatla içiçe olmak ve her gün görüştüğüm birkaç komşu.... Hayalim bu.... Bu kadar.

Kimseye anlatamıyorum.

Sıkılırsın diyorlar. 30 sene böyle yaşanmazmış.. Ne malum önümde 30 sene olduğu? 

Kızıma örnek olmalıymışım. İyi de "yaşamayı severek" örnek olmak daha önemli değil mi? 

İnsana sürekli bir mücadele, bir kavga, bir uğraş, bir kendi potansiyelini gerçekleştirme ve aşma motivasyonu şartmış. Neden?

Süpervizörüme dahi anlatamadım. Neden kaçınıyorsun diyor, çocuklarına bir bakıcı bul ve tam zamanlı çalış diyor, "daha 42 yaşındasın, önünde 30 senen var, biz terapistlerin altın çağı 40-75 arası".... Kaçınmıyorum ki, sadece "iş ve özel hayat dengesi" benim için çok önemli. Eğer sabah çıkıp gece perişan döneceksem, deve yüküyle altın verseler ne yazar? Zaten lükse düşkünlüğüm yok, ayağım hep yorganımdan 5cm uzakta, azla çok yapabilen biriyim... Çok param olmasın ama zamanım olsun, sakin sakin göğe bakarak sevineyim, çiçeklerle hayvanlarla uğraşayım.. Evet hırsım yok benim hayata dair..... Onun yerine sakinlik istiyorum, huzur istiyorum. 

Bu nedenle reddettim teklifi. "Acele etme, 1 senen var" dendi ama ben kararımı verdim, istemiyorum tam zamanlı işe dönmeyi. Benim dışımdaki herkes hata yaptığımı düşünüyor ve sürekli "sıkılacaksın, pişman olacaksın" diye tehditler savuruyorlar. Soruyorum size, çalışmak kadar yaşama da zaman ayırmak istemenin nesi yanlış? Nesi hata? Buysa bencillik, evet bencilim... Hayata bir defa geldim ve kıyamıyorum işte kendime, ne yapayım, kıyamıyorum.....