Yılın en kısa ayı olması gerekirken, Şubat ayı değil bir ay, bir mevsim hattâ belki de bir ömür ağırlığında geçti hepimiz için..
Elimden geleni yapmaya çalışıyorum ben de hepimiz gibi. Maddi yardıma ek olarak, mesleğimden ötürü hem vicdani yükümlülük hem de gerçekten kalben bir istek duyduğum için, güvendiğim STK ve özel oluşturulmuş çalıştaylara travma sonrası psikolojik müdahalede gönüllü çalışmak istediğimi belirttim ve bana yönlendirilen ya da kendisi başvuran depremzedeler, yakınları ve bu dönemden direkt etkilenmese de medyadan ötürü travma yaşayan insanlara destek olmaya çalışıyorum.
Depremden sonra ilk bir ay akut dönem olduğu için, öncelikli olarak hayatta kalanların barınma, ısınma, yeme içme, güvenlik sorunları çözülmeye, aileler yeniden bir araya getirilmeye, fiziksel yaralar sarılmaya çalışılıyor. Alanda çok fazla gönüllü var ve herkes elinden gelenin fazlasını ortaya koyuyor çok açık söyleyeyim. Bu arkadaşlar ilkyardım, tedarik, psikolojik ilkyardım ve önleyici çalışmalar alanında gerçekten çok yoğun çalıştılar. Eksikler ve yanlışlar olmuştur mutlaka ama ben oraya gönüllü giden insanların tamamından Allah razı olsun diyorum, "bizimkiler / diğerleri" demeden, herkes çok aşırı derecede, dayanma sınırının çok üstünde, insan ötesi bir güçle çalıştı, çalışıyor inanın..
Saha dışında çalışanlar olarak biz de, akut dönem travma konusunda seminerler aldık ve verdik. Psikolog ve danışmanların bilgileri tazelendi, mümkün olduğunca eşitlendi. Bu haftadan itibaren akut dönem artık yavaş yavaş sona eriyor. Bizim işler asıl şimdi başlıyor. Psikolojik ilkyardım ve önleme çalışmalarından artık maalesef travma sonrası psikolojik yardıma geçiyoruz. Bu kısım uzun sürecek.. Aylar belki yıllardan bahsediyorum..
Şubat sürecinde ben deprem öncesi çalıştığım kurumdaki sorumluluklarımı diğer arkadaşlara aktardım, "kusura bakmayın benim kendi insanlarımın şu an bana çok ihtiyacı var, ben elimden gelecek tüm kaynaklarımı şu an onlara aktarmak istiyorum" dedim. Sağolsunlar anlayışla karşıladılar. Özel danışanlarımı da biri hariç gece saatlerine yani eşimin işten gelip çocuklarla olduğu zamana kaydırdım. Yani biraz kendi özel hayatıma ara verdim, aile zamanımdan alıp işe koydum ama başka türlü davranamazdım. Ben bu dönemde elimden geleni yapmak, bir insana bile olsa ışık olmak istedim. Umarım olabilirim... Travma benim alanım değil ama neyse ki buradaki süpervizörümün ve eski doktora hocamın alanı. Onlardan da çok destek görüyorum sağolsunlar..
Aile zamanından vermek tabii biraz zorluyor. Çocuklara bu yoğun dönemi olumsuz hissettirmemek için onların rutinlerini, faaliyetlerini, ev hayatlarını tabii eskisi gibi devam ettirmem gerekiyor. Keza ev işleri de kendi kendilerini yapmıyorlar.. Eşim çok destek gösteriyor sağolsun; bu özel bir dönem, bu kendimizden biraz ödün vermemiz gereken bir dönem ve sürekli olmayacağı için şimdilik herkes anlayışlı bir bekleyişte..
İş ve çocuklar dışında hiç bir şey yapmıyorum açık söyleyeyim. Günün en güzel anı sabah aldığım 10dk'lık sıcacık duş. Bir de yatmadan önce 1 saat kitap okuyorum sonra sızıyorum zaten. Bitkisel bir hayatta gibiyim. Rüyamda bile bir şeyleri koordine etmek, bir şeyleri çözmeye çalışmakla meşgulüm. Zihnim sürekli dolu ve bazen screenserver'a geçiyorum :) Yani boş boş bakıyorum duvara, karşımda bir şey anlatan eşime, çocuklarıma.. Bir şeylerden ödün vermeden başka şeyleri yapabilseydik keşke. Ama her zaman yapamıyoruz.
Şu dönemde kendimi ve ailemi biraz ihmal ediyor olmak bence çok büyük bir sorun değil çünkü akut dönemdeydik. Ama Mart'la birlikte evet, biraz daha kendime, aileme ve işime, özel danışanlarıma dikkat etmeyi, zaman ayırmayı umuyorum.. Baya boşladığım bloğa da tabii :)
Günün Tortusu'nu yazmayı bıraktım çünkü şu dönemde vaktim de enerjim de yoktu. Ama eksikliğini çok hissettim. Mart boyunca, 1 ay süreyle Tortu'yu bu bloğa taşıyacağım ve orada her gün yazdığım ufak notları burada yazmayı ve iki blogtan tek bloğa inmeyi deneyeceğim. Tamamen tortu da olmayacak, ara sıra günlük yaparım, ara sıra ne bileyim ya, free-style :) Kimini yoruma açarım kimini kaparım. Kafama göre.. Bir ay deneyeyim bakalım ne olacak. Ne kadar zaman ve enerji alacak. Gerecek mi, iyi mi gelecek, deneyerek göreyim dedim..
Haydi Şubat güle güle. Çok acılar yaşattın ama aynı zamanda birlik olduk, herkes birbirine koştu, hakikaten insan üstü güçle çalışan gönüllüler yarattın, acıların yanında ilaç da oldun yani.. Az, eksik, yanlış, acı, hüzün olarak hatırlamak yerine, bunları hatırlamayı seçiyorum ben. Ve çalışmaya devam etmeyi.. Çok işimiz var Mart, çok!
Hepimize kolay gelsin..
