Arınma 1. Hafta

Bazen hayatın hayhuyu arasında kendimi bir sümüklü böcek kadar yavaş ve dışarıda hissediyorum. Sanki her şey etrafımdan ışık hızıyla geçiyor ve hiç biri bana dokunmuyor gibi tuhaf bir his bu.. Aynen bir sümüklü böcek gibi kendi kendime ördüğüm ve yüklenip sırtımda taşıdığım kabuk gibi üstüme yapışmış bir yük hissediyorum. Beni ağırlaştıran, yoran, yavaşlatan bir yük. Oysa ben doğam gereği sümüklü böcek olamayacak kadar uçucu bir varlıktım bir zamanlar.. 

Türkiye'den dönerken, bu ağırlık hissini görsel olarak aktarabilmek için, havaalanında şu videoyu çektim:

Bu hafta başlayan "arınma ayı" boyunca niyetim, ağırlıklarımdan kurtulmak ve "olması gerektiği ölçüde yaşamıyorum" sabit fikrinden arınıp, kendi kendime "aslında yaşadığımı" kanıtlamak.. Bu hafta hızla başladım. İlk olarak şu ünlü "dört kollu denge terazim" için kolları sıvadım ve:

Fiziksel arınma adına kıştan üstüme yük olanları atmak ve yeniden bedenimi sevmek için koşmaya başladım! Tam bir deniz insanı olan, spor yaparken terlemekten hiç hoşlanmayan ben, meğerse ne çok seviyormuşum at kuyruğumun bir o yana bir bu yana gidişinde rüzgârı hissetmeyi, sabahın ilk saatlerine özgü o neşeli kuş cıvıltılarını duymayı, ayaklarımın altındaki topraktan çıkan o ritmik kırt kırt kırt seslerini... Gün aşırı koşuyor, koşmadığım günlerde de kalbimi çarptıracak başka bir şey buluyorum :)

Starnberger Gölü, sık sık gittiğim, koşmayı çok sevdiğim bir bölge. 

Terapilerimi de artık tamamen ofis dışına, doğaya aktardım. Hem danışanlar sevdi, hem de ayda bir yaptığımız süpervizyon grup toplantımızı da aynı şekilde yapmaya başlayınca, kendi aramızda bir "yürüyüş terapistleri grubu" kurduk diye gülüp eğleniyoruz.. Bu sayede her sabah en az 1, bazen 2 saat açık havada bulunma şansım da oluyor; hay aklımı seveyim!

Eve dönüp duşumu aldıktan sonra sıra bilişsel arınmaya geliyor, ay başından beri mesleğime özel bir aşkla eğildim iyice. Geçen hafta şahane bir seminere katıldım ve özellikle son yıllarda beni zorlayan "varoluşsal anlam arayışı" adına daha profesyonel bir adım atmaya karar verdim. Tüm hafta boyunca hocamla yazışıp bana uygun bir program dahilinde beni yönlendirmesini istedim ve ta taaaa, yeniden öğrenci olmak ne güzel!

Sosyal arınmaya gelince.. Bu hafta Oz'la neredeyse her gün telefonlaştık. Hani bazı zamanlar olur, kendinizi fırtınanın ortasında kalmış gibi hissedersiniz ve birden bir deniz feneri size güven verir, yol gösterir ya. Sanırım Oz da benim deniz fenerim :) Beni hem kendime güldürüyor, hem de gerçekten kendimle barıştırıyor, tekrar tekrar..... 

Tabii ya, sonuçta cingöz ama taş kalpli biri olmaktansa, yumuşak kalpli bir salak olayım, ne olacak ki.... 

Psikolojik arınma anlamında da, Oz'la yaptığım bu konuşmalar bana çok iyi geliyor, meğerse iki ergen gibi telefon ucunda kikirdeşip durmaya, bir yandan da ayak parmaklarıma oje sürmeye ne çok ihtiyacım varmış! Yaşım 40 oldu diye üstüme anlamsız bir "olgunluk" yapıştı bir süredir ve bu uçuş uçuş bir kadın olan bana hiç yakışmıyor! Bunu Natalia da söyledi geçenlerde (hoş o direkt "kendini niye renksizleştirmeye çalışıyorsun" diyerek dan diye daldığı için biraz bozuldum) ama haklı sonuçta; güzelim kızıl saçı artık bu yaşta fazla dikkat çekiyor diye inatla küllü kahveye boyayan, cildim nefes alamaz diye gayet de lekeli ve çilli yüzüne hayatta 1 defa dahi fondoten sürmemiş, hijyenik gelmiyor ve acır diye hayatında maniküre pediküre gitmemiş, "iyi de eskimedi, bozulmadı niye gereksiz tüketim yapayım" diye senede 1-2 kıyafet alan, kocasının ayakkabı sayısı da tam bu nedenle kendininkinin 3 katı olan Allahlık bir şaşkın var karşınızda! 

Ama cevabım hep aynı: "tüketme üret", "doğalı seç" ve bilimum hippi zırvalıkları kalbimin en derininde, vallahi inanmışım.. Değişmez. Ama "ilkelerini kaybetmeden de iyileşebilirsin"! Yani evet, kendime biraz öz-bakım vereceğim. Bu hafta ilk adımı Rwandalı Kadınlar Dayanışma Derneği'nden sabun ısmarlayarak attım :) Gelirin tamamı Rwandalı kız çocuklarının eğitimine gidiyor ve anlatamam size nasıl yumuşacık oldu bedenim..... Hele renkleri ve kokusu ve %100 el yapımı, yerel sermaye ve doğal oluşu! İşte böyle şeylerle gel bana kokoş hippi C.'ciğim :) 

Bunların dışında, "yaşadığımı kendime kanıtlamak" adına arşivlemeye karar verdiğim (fikir: Yüreğimin İklimi Mart Ayı Dökümü yazısından araklanmıştır) şöyle güzel şeyler daha oldu:

İZLEDİM - OKUDUM - DÜŞÜNDÜM:

Bu hafta uzun süredir elimde sürünmekte olan Buddenbrooklar sonunda bitti. Aslında kitap yorumu okumayı da yazmayı da sevmem ve yapmam çünkü herkesin okuduğundan kendine alacağı çok kişisel bence ama benim karşıma şu cümle çıkınca, düşünmeden edemedim: "Uomo non educato dal dalore rimane sempre bambino!" (İta. Acı çekerek eğitim görmeyen insan, her zaman çocuk olarak kalır!)

"The Serpent" isimli mini diziyi izledim ve itiraf edeyim çok uzun süredir bu kadar iyi bir yapım izlememiştim. 70'lerin ruhunu çok iyi bir set kurarak yakalamışlar, kamera çekimlerinin tarzı bile 70'lerdekiyle aynı, şaşırdım ve bayıldım. Gerçek hayat hikayesi olduğu için ayrıca etkileyiciydi. Bolca gerilmeyi ve "tıkınırcasına izleme"yi göze alacaksanız, çok tavsiye ederim.

ÖĞRENDİM - ŞAŞIRDIM:

Kuğu yumurtası maceramız malum.. Okumayanlar için, çocuklarım haftabaşı orman içinde terk edilmiş bir kuğu yumurtası buldular. Yaşar mı yaşamaz mı derken telefonlaştığım veteriner "doğanın işine karışmayın, terk edildiyse bir nedeni vardır" deyince biz de bir şey yapmadık. Fakat yine dayanamadım koşarken sabahları gidip baktım, diğer yumurtaların üzerinden kalkmıyor ama yuvadan oldukça uzakta bir köşede duran o yumurtaya yanaşmıyor anne kuğu... 4-5 gündür yumurtanın yeri milim oynamadı yani biz bulduğumuzda da çoktan terk edilmiş demek bu.. Yapacağımız bir şey yokmuş gerçekten..

Biraz araştırınca, kuğuların yavru sayısına kendileri karar verdiğini okudum! Yani gereğinden fazla sayıda yumurta olduğunda annenin belirli bir nedenle içgüdüsel olarak bazı "az avantajlı, belki küçük?" yumurtaları bilerek dışarı attığını öğrendim. Gerçekten de bu kuğu çifti (kuğular tek eşli bireyler, alanları belli ve 100 seneye yakın yaşıyorlar) dikkat ediyorum her sene sadece 2 yavru büyütüyor, belki "istenmeyen" 3. yumurtaydı bizimkisi :( Oldukça üzücü ama bu sayede kuğular hakkında bir çok şey öğrenmiş oldum.. İlginizi çekerse şu linkte güzel bilgiler mevcut.

ÇOK SEVDİM:

Kızımın topladığı çiçeklerle tamamen kendi kafasından uydurup yaptığı bu tasarımları çok sevdim. Bu fikrin nereden geldiğini sorduğumda verdiği yanıtsa çok tatlıydı: "anne çimenlerde yaşayan pericikler böyle giyiniyor işte!" <3 

DİNLEDİM:

Ve son olarak bu upuzuuuun yazıya, bu hafta içinde en çok dinlediğim şu eski ama eskimeyen ;)) albümü ve göremeyenler için de linkini şuraya bırakarak son veriyorum:

Herkese güzel bir haftasonu dilerim!

Şaka gibi! Yayınla düğmesine dokunmamla eş zamanlı radyodan duyduğum şok gelişme: Sadece 1 hafta sürdü yaaa! Okullar yine kapandı :( Vah bana vahlar bana....