Belki de, bir mektup yazmalı insan..

... oysa bazen yetmiyor.

Gökyüzü masmavi ve kuşlar cıvıldarken kolay oluyor etrafa bakıp "bunlar bana bir ömür boyu yeter" demek, kendimi hayatla oyalamak. Ama gri bulutlar gelmeyegörsün, üzerime an be an çöreklenen bir ağırlık, sıkışmışlık duygusu ve hayatı sorgulamalar, cevap aramalar, yetmemeler yetirememeler...

Saat 03.12 ve ben

Elif'i çok özlüyorum. 

Gel gör ki, yapacak hiç bir şey yok. Elif kendince haklı nedenlerle benden uzakta, kendi halinde yaşamayı seçti. Giden-kalan ilişkisinde bana biçilen saygılı kabullenme rolünü oynamak zorundayım. Fakat her gün öyle çok şey olup bitiyor ki, hepsini ona yazmak istiyorum. Dün meselâ bisiklete bineyim dedim, her köşe başında "bunu Elif'e anlatmalıyım!" dediğim en az üç şey çıktı karşıma. Ve sonra, ama Elif artık yok. Çok dayanılmaz bir hüzün bu. Ağır. 

Elif'e yazmayı çok özledim. Her gün aramızda gidip gelen sayısız mektupları çok özledim. Son zamanlarda suyu gittikçe azalan bir derecik gibi kuruyan kelimeleri. Çok özledim ona yazmayı, ondan gelen cevapları okumayı, bazen gülmeyi, bazen hüzünlenmeyi.. Saçma sapan şeylerden konuşmayı ya da en mühim meseleleri tartışmayı. Yokluğunda kelimelerim de yitiyor, kayboluyor sanki...

Ona yazacaklarımı size yazsam bir süre? Tek bir Elif'ten açılan boşluğu bir sürü insanla doldurmaya, kapatmaya çalışsam? İyi gelir mi? Çünkü içimde tutmak zor geliyor bazen....

Sevgili Elif, Desem. Yeniden.

Bugün bisiklete binerken nedensiz bir mutluluk kapladı içimi. Yahu dedim, yaşamak ne güzel şey. Rüzgarın saçını hafif hafif okşaması, artık enikonu ısıtmaya başlayan güneşe bakarken burnunun gıdıklanması. 

Hatırlıyor musun, sen bana ağacını anlattığında - ve bir de fotoğraf eklemiştin hattâ - ben de sana "biliyor musun Elif, senle ben gibi değil herkes, bazı insanların tek bir ağacı bile yok şu hayatta. Yani köşe başında görüp de gönül vermemişler bir ağaca hiç, gölgesinde oturup da serinlerken şükran duymamışlar, nasıl olabilir ki böyle bir şey?" demiştim ya.. O gün bugündür, benim tek bir ağacım değil, bir çok ağacım oldu ama, en güzeli de bugün oldu be Elif.. Tam da yaşamanın ne güzel olduğunu düşünürken, birden karşıma çıkıverdi işte. Ve ben bir refleks gibi seni hatırladım, ah dedim Elif'e göstermeliyim şimdi bunu! Bir ağacın bir insana diğer bir insanı hatırlatması; ne güzel şey be Elif...

Bir fotoğrafını ekliyorum bak. 

 

 

Manolya, evet. Fakat hiç bu kadar büyüdüğüne şahit olmamıştım ben. Peki ya sen?

Üstelik biliyor musun - beni bilirsin ya - durup da uzun uzun bakışırken ağaçla, sahibi çıkmasın mı dışarıya! 80 yaşlarında ince uzun, saçsız, sakin devinimlerle ağır ağır yürüyen bir adamcağız.. Bir an göz göze geldik. Aynı anda gülümsedik. Bazı insanları ilk gördüğün anda, aniden sevivermek, ne ilginç değil mi Elif? Sanki daha önceden bir hukukun olmuş da, ezelden beri tanıyormuşsun gibi.. Eski bir tanışa denk gelmişsin gibi.

Bugünlük bu kadar. Kafka gibi ben de pulsuz bir mektup yazabildim sonunda galiba be Elif.... 

Haydi kal sağlıcakla.

c.

*

Ekleme. Aslında akıllanabilsem, sadece kendime yazmayı ve yayınlamamayı bir başarabilsem, en güzeli o olacak. Hem böylece iki gün sonra ölesiye utanıp içimdeki bu özlemden, silmek zorunda da kalmazdım belki.... Ama sözler içimde kalınca ya da bir başkası tarafından duyulmayınca, söylenmiş sayılır mı bilmiyorum ve o nedenle de, yazıyorum. Yazma ve Elif'le değilse de adsız sansız bir okuyucuyla paylaşma ihtiyacı duyuyorum..  Çünkü bazen, yetmiyor işte (kimseyle paylaşamadan tek başına duyumsadığın) yaşamın renkleri de, bahar da, hayatın hayhuyu da ve hattâ zaman da....