13: Yılın son (?) kar manzaraları

Bu hafta.. ne bileyim bir tuhaf geçti. 18 dereceden 2 dereceye düşen havanın da etkisi olabilir. Çok ve güzel işler yaptım hattâ haftalık yazıyı da hazırlamıştım dün sabah (dün tüm günü Pazar sanarak yaşadım ben..) ama bu sabah, (kazandığım ekstra Pazar gününün şerefine mi diyeyim) yeni bir yazı yazasım geldi.

Sabah 20cm kar altında uyanınca, hazırlanıp yürüyüşe çıktım. Öyle güzel, sessiz, pamuk gibi kar atıştırıyordu ki.. Bir buçuk saat yürüdüm ve düşündüm. Normalde böyle birçok gün yaşadık bu kış ama bugünü özel ve çok güzel görmemi sağlayan nedir? Sanırım bir sonunun olduğunu bilmem. Yani artık Nisan ayındayız, bu büyük ihtimal son kar (hoş bu gözler 12 Mayıs'ta kar yağdığına da şahit ama..) yani bir "sonu olduğunu bilmek" olay ve durumlara farklı gözle bakmama neden oluyor. Bu son karsa, son yürüyüşün keyfini çıkartmalıyım diye düşülen yol, ister istemez, her ayrıntısını yakaladığın bir yola dönüşüyor.

marteniçkaları da astım, leylek falan yok etrafta henüz..

Keşke hayatımızın süresini de biliyor olsaydık fikrine gelmem kaçınılmazdı tabii :)) Düşünsenize, diyelim 45 sene yaşayacağımı biliyorsam, neler neler yapmaz mıydım? Daha doya doya yaşamaz mıydım? Ertelemez miydim meselâ..? Acaba? 

Kar manzaralarını içime çekerken, bir süre neleri farklı yapacağımı düşündüm. Acaba dedim, hayata her gün "bu son gün" diye başlasam ve ertesi gün uyanınca da "peki, bu son gün" diye devam etsem.. Nasıl olurdu hayatım? O gün içindekilere daha fazla önem verir, hani şu dillere pelesenk olan "anda kal"ı tam anlamıyla yaşar mıydım? "Bir hafta denesem mi ki?" diye çılgınca bir düşünce geçti içimden.. Yarın yokmuş gibi davranmayı.. Bu hafta yapamam iş güç yoğun ama haftaya paskalya tatili var, denemeye çalışacağım..

içerde bahar dışarda kış..

Gelelim bu haftanın kısa özetine:

ÇALIŞTIM: Tüm hafta 13-19 yaş arası Ukraynalı sığınmacı kız çocuklarla ilgili bir proje hazırladım, sundum ve kabul edildi. Paskalya tatili dönüşü gönüllülük bazında başlıyorum. Bu proje benim dışımda spor ve sanat eğitimcilerini, Almanca öğretmenini de kapsayan ortak bir workshop. 3 ay sürecek ve benim görevim psikolojik danışmanlık. Bu yaş grubu kızlar özellikle fuhuş açısından maalesef hedef, onları olası "travma sonrası stres"lerini düşürmeye, enerjilerini kanalize etmeye ve yaşadıkları topluma kazandırmaya çalışacağız.. Bence çok keyifli geçecek bir üç ay olacak, ergenlerle çalışmayı özlemiştim!

evdeki "ergen"

VEDA ETTİM: Canım süpervizörüm 2 ay sonra emekli olacak. Emeklilik kutlaması ofisinde oldu, benim için bir melek olduğu için ben de melekli havuçlu kek yapıp götürdüm. 

Bir süre Güney Fransa'da torunlarla dinleniyor olacak ama yaz sonu yine buluşacağımıza eminim, aramızda güçlü bir bağ var çünkü o bende kendi gençliğini, ben onda kendi yaşlılığımın olası en iyi hâlini görüyorum.. Yine de özleyeceğim..

OKUDUM: Antony Bourdain "Kitchen Confidential - Readers Edt." çok keyifliydi. Leylâk Dalı'mın hediyesi Mehmet Eroğlu "Kendi hayatında ölme vakti" yorumlarda tartışmak istediğim bir kitap, ilgilenen olursa. Duygularım karışık, sanırım Mehmet Bey'in diğer kitaplarını okumak istiyorum bir şeyler yazmadan önce çünkü neden çok etkilendim, emin değilim.. 

DİNLEDİM: Neden bilmem sürekli bunu dinliyorum..

AĞIRLADIM: Bir haftada 4 farklı misafir ağırlanır mı yahu? Ben ağırladım. Ev tam bir Birleşmiş Milletler genel merkezi gibiydi. Japonya’dan Yunanistan’a, İspanya’dan Kürdistan’a bir sürü milletten arkadaşlar gelip gittiler, çok yoruldum ama çok da mutlu ettim, mutlu oldum. Favorim Yunanlılardı, resmen kan çekiyor yahu, bu kadar mı kafalar uyar.. Ah bu politikacılar, aramızı açmasanız…..! Börekisler, lokumisler, sahanda yumurtisler, biz aynı kültürüz yahu..

Ve böylece hafta nihayetine erdi, darısı sağlıklı neşeli yeni bir haftaya diyelim.. Elbette Zihnin Arka Sokaklarının şalanjıyla kapayalım yazıyı.

ŞALANJ 13: Son çektiğiniz fotoğraf

Bu sabahki yürüyüşün son fotoğrafı bu olmuş :)