Çocuk gibi düşünebilmek

Yaşamak ile yaşamın keyfini çıkarmak arasındaki fark, tam olarak şu:

Mahallemizde böyle insanlar var.... Salon balkonlarından aşağıya kayarak inen ve arabalarına binip işe giden (bu kısımdan emin değilim) bazı insanlarla birlikte yaşıyoruz. Bu eve baktıkça, kendimden utanıyorum. Benim içimdeki çocuğa ne oldu??? Odasından denize inen kıvrımlı bir kaydırak isteyen ve bu "proje"sini ailesine açıp "kaymak isteyen her komşudan 1TL alsak yapım parasını çıkarır, kâra bile geçeriz" diyen o çocuğa ne oldu....? Çünü birileri (denize inemese de) başarmış işte bunu! Anne, sana diyorum; haydi asıl şimdi bir "isteyince oluyormuş?" desene....

Annem susuyor. Onun yerine Bernardo Soares: "o yapıyor, sense yazıyorsun. aranızdaki fark işte bu." diyor*. Haklı olsa da, böyle küt diye yüzüme söylenmesinden hiç hazzetmiyor, sayfayı kapattığım gibi dışarıya çıkıyorum. Kabak da hep bu huzursuz muhasebecinin başına patlıyor doğrusu ama ben ne yapayım, o benden daha önce yazdıysa..... 

Aslında dışarı çıkmak iyi geliyor. Öyle şeyler görüyorum ki; kendime: "yine fena değilim, en azından görme, duyma, tat alma ve koklama duyum hâlâ çocuk gibi çalışıyor" diyebiliyorum çünkü şu ufacık ayrıntıları da asla kaçırmıyorum:

Keyfim yerine gelince, dönüş yolunda şunu düşünüyorum: 

Aslında büyümek, çocukluğun o özgür çıplaklığından mahrum kalmak demek.. Büyüdükçe çeşitli rolleri üzerine giyiniyorsun. Eş, anne / baba, işveren ya da eleman, birinin 30 senelik dostu, öbürünün doktoru / terapisti / dişçisi / öğretmeni... Bunlar hep birer kıyafet. Ve roller arttıkça üstündeki katlar artıyor. Kış boyunca iyi, mutlusun ama bir gün bahar geliveriyor...

Ve baharın o ilk günü vardır ya.. Dışarıya çıkarsın ve ilk defa hava serin değildir, kuşlar cıvıldar, topraktan kışkırtıcı bir koku duyumsarsın ve tam o anda üzerinde mutlaka kaz tüyü o palto vardır! Hiç şaşmaz... Çünkü farkında değilsindir o ana dek baharın geldiğinin. Ve yürüdükçe kan ter içinde kalmaya başlarsın ama terledikçe de "şimdi çıkartsam hiç olmaz, rüzgâr da çarparsa iyice üşütür ve tutulurum" diye düşünürsün. Öyle bir noktaya gelir ki iş, ne yürüdüğünden ne havanın güzelliğinden keyif alamaz, paltonun ağırlığı altında kan ter içinde ezilip durursun. Halbuki paltoyu fırlatıp atman beklenmiyor ki senden; alt tarafı bir süre omzuna, koluna falan alacaksın, bir süre belki dolaba asacaksın.. Mevsimi yeniden geldiğinde de yeniden giyeceksin.... Bu kadar basit. Suyu bulandırmayacaksın.

Evet. Önce bu kaz tüyü paltodan bir kurtulmalı.. Çocukluktan kalan bir çıplaklığı olmasa da, etekleri efil efil esen, çiçekli elbiselerin hafifliğini hissetmeli.. Yaşamı değiştirecek bir iklim değişimi, bir göç, bir aydınlanma yaşamalı.. Bir hayâl kurmalı meselâ. Neşelenmeli. Hafif, uçuşkan, akışkan yaşamalı...

da...... nasıl?                                      Şu kış bitse artık.

* Pessoa - Huzursuzluğun Kitabı.