Bakış

Hiç adetim değildir aynı görsele ardı ardına, hem de aynı gün içinde yazı yazmak ama.. Bu hikâye, kendi kendini yazdırdı. Dökülüp saçılmadan beni rahat bırakmadı.

Küçük kız, kocaman kocaman açtığı kömür gözlerini, karşısında dikilen ve daha önce hiç görmediği uzunca oğlana dikmiş, bakıyor. Gördüğü ilk anda, onu ömrünün sonuna dek çok seveceğini henüz bilmeden bakıyor. Tanıdığı bildiği her şeyden, hattâ kucağındaki sıkı sıkı sarıldığı oyuncak bebeğinden bile vazgeçebileceğini henüz bilmeyerek ama bu yazgıyı midesinin tam üstünde bir yerde hissederek bakıyor. Olacak hiç birşeyin önüne geçemeyeceğini, bir gün her şey sona erdiğinde bile sil baştan yeniden yaşansa, yine aynı yoldan gideceğini bilmeyerek bakıyor. 

Oğlansa bir, bilemedin iki saniye kararsız ve çekingen bir ifadeyle bakıyor kıza. O kısacık anda dikkatini neyin çektiğini, ne olup bittiğini tam da anlamıyor. O anın birlikle oynadığı oğlan çocuklarından da, toptan da, birazdan kalesine girecek olan golden de önemli olduğunu bilmeden bakıyor. Bir yandan baktığının bebeğine sarılmış küçük bir kız olduğunu görüyor, öbür yandan gözlerini kızın kırmızı başlığından alamıyor, tüm bunlar olup biterken kaleye yaklaşan topu göremiyor ve..... goooool.

Gürültüyle irkilip başını çevirdiğinde anlıyor olan biteni..

Küçük kızı suçluyor mu, yoksa aslında topu bırakıp onun yanına gelmek mi istiyor, bilinmez. Hepi topu birkaç saniye.. Olan biten, düşünceden daha hızlı.

Annesi kapının önündeki kadınlarla konuşmayı bitirmiş, gel Elif diyor, gidiyoruz kızım. Küçük kız tutuyor o sıcacık, kocaman ve güvenli eli, dünya üzerinde olmak istediği - ama bunu henüz bilmediği - tek noktadan yavaş yavaş uzaklaşıyor. Yürüdüğü süre boyunca önüne değil, dönüp arkasına, aklının - aslında kalbinin - kaldığı noktaya bakıyor. 

O ise çoktan oyuna geri dönmüş.. Bir bilemedin iki saniye bakmış küçük kıza. Kızın saçtığı ışık oğlanın gözmerceği tarafından ters çevrilmiş, gözün sarı tabakasına aktarılmış, bu tabaka üzerindeki sinirler bu küçük, kırmızı başlıklı ve ters durmakta olan kızı beynin görme merkezine aktarmış, küçük kız orada yeniden ters çevrilmiş ve bu sihirli andan ufacık, bir atom boyutunda bir iz - o da kesin değil, bir ihtimal - beyninin hafıza bölgesine yollanmış, kısa süreli bellekten uzun süreli belleğe bir mucize eseri geçmişse bile, uzun yıllar kuytu bir köşede saklanmış. Sonra, belki 10 belki de tam 35 sene sonra bir gün, beynin kim bilir hangi çapraşık nöron bağlantısı nedeniyledir bilinmez, kendini aktive edesi tutmuş. Oğlan birden o kırmızı eşarbı hatırlamış, o sümbül kokusunu, duvarda gezen sarman kediyi hatırlamış ve ahhhhh demiş, bir şeyler eksik.... Bir şeyler ters.. Bir şeyler yanlış. 

Kızsa.. Ailesiyle birlikte çocuk yaşta İran rejiminden kaçıp Amerika’ya göçmüş, oranın sistemi içinde yetişmiş, büyümüş, serpilmiş. Doktor olmuş, çalıştığı hastanede tanıştığı bir Amerikalıyla evlenmiş, iki oğlu bir de kızı olmuş. O akşam üstü, tam da kızını emzirirken, çocuğun ağzına burnuna doğru düşen upuzun kıvır kıvır saçlarını zapturapt altına ancak kırmızı bir eşarptan çevrilme bandana ile alabilmiş. Pencereden bahçede top oynayan oğullarını izlerken, yüzüne düşen saçlarından burnu kaşınmaya başlamış ve gülerek eşine dönmüş, “biliyor musun, bizim orada burnun kaşınınca ne derler?” diye sormuş neşeyle. Okuduğu kitaptan bir iki saniye gözünü kaldırmış eşi ve yüzüne öylece bakmış... bakmış.. 

Kadın cevap alamayacağını anlayınca, sessizce, sadece kendi duyacağı bir sesle “dayak yiyeceksin derler” diye fısıldamış. Amerikalı koca anlamamış, gülmemiş de.. Orta Doğunun kadını aşağı gören saçma sapan huylarından biri daha işte, demiş ve gözlerini elindeki kitaba geri indirmiş.

Kadınsa, ananesini düşünmüş uzun uzun. Çocukken her burnu kaşındığında, aynı espriye birlikte dakikalarca güldüklerini hatırlamış.. İçine bir hüzün çökmüş. Ahhhhh demiş, belki de herşeyin çok farklı olduğu başka bir boyut vardır..

Ve o boyutta belki o oğlan kaleyi bir süreliğine bırakıp kızın yanına gitmiş ve adı ne bebeğinin? diye sormuş bile olabilir.... Belki duvarın üstünde oturup ayaklarını aşağıdaki dünyanın karmaşasına doğru sallamış, üstü reçelli bir ekmeği paylaşmış ve sadece çocukların anlayabildiği bir şekilde gülüşmüşlerdir.... kim bilir?

.

Öğle üstü ufak bir ekleme (görülmüyorsa buraya tık tık):

Görsel: https://www.instagram.com/alimiriart_/