Buddha'ın uyanışı ile Mevlana'nın uyanışı birbirine çok benziyor ve bakmasını bilen gözler, dinlemesini bilen kulaklar, sevebilen kalpler ve "yaşatma"ya yönelik bir hümanizmi içinde bulundurabilen her insan, eninde sonunda benzer bir uyanış evresine giriyor. Bu benim için 40'lı yaşlarımın başında başlayan ve her gün ayrı bir "küçük uyanışla" (bir nevi küçük kıyamet) devam eden, devam edecek olan, sonsuz bir süreç. Bulamayabilirim, ama arıyorum.
Aslında 40 da değil, o son hatırladığım sarsıntı sadece. Eşim sık sık der: "ben seni tanıdığım günden beri böylesin sen, arıyorsun...". Eşimi 25 yaşımda tanıdım. Ama evet, muhakkak ondan öncesi de vardı bu arayışın. Mevlana'nın dediği gibi, aslında hepsi bir "ayrılık acısına" geliyor dayanıyor. Biliyorum.
Kudüs
Yaşat, sev, oku ve dinle demiştik.. Yaşatma ve hattâ iyileştirme, çocukluğumdan beri benimle olan bir huyum.. Dinlemeyi ise, psikoterapi eğitimimle kazandım. Fakat sevmek; benim için çok sonra geldi, belki ancak ikinci çocuğumdan sonra, gerçek anlamda..
Ben aslında en çok: Okudum. Çok okudum. Okuduklarım arasında da; özellikle Buddha ve Mevlana'nın öğretileri, kalbime en yakın duranlar oldu. 20'li yaşlarımda okuduğum tek tanrılı dinlerin tüm kitaplarında yazanları, sanki bu üç emre (yaşat, sev ve oku) uygun olarak yeniden algılamaya başladım. Bu benim kişisel yolum, elbet herkesinki farklı. Bu nedenle, zaman içinde, birlikte yürüdüğüm insanların, dostların, öğretmenlerin bazılarından ayrı düştü fikirlerim. Onlarla tartışmak ve kendi yoluma çekmeye çalışmak yerine, onların yürüdüğü yolda, yollarının açık olmasını diledim. Eninde sonunda hepimizin varacağı yer aynıdır çünkü, hangi yoldan gidersek gidelim.. Hayatımda kimseyi manipüle etmek istemediğim gibi, son yıllarda üzerimde asırlardır hakimiyet kurmuş olanları ya da kısa bir buluşmada beni manipüle etmeyi başarmış olanları da, fark edip, sakince yere koydum, kendi yolumda devam ettim. Ediyorum. Edeceğim.
Buralara yazmasam da artık, bunları sürekli kendi içimdeki kitaba yazıyorum..
Boston.
Bugün anlatmak istediğim, başka bir şey aslında.. Okumak üzerine yazmak istemiştim bugün. Ama içim daha doluymuş :) Konuya dönersek...
Son 2 aydır, şirazem kaydı. Geceleri çok sık uyanıyorum ve uyandığım zaman zihnim aşırı berrak olduğu için, saniyeler içinde üzerime çullanan düşünceler içinde kayboluyorum. Buna tek iyi gelen, sesli kitap dinlemek oluyor, çünkü kitabın dünyasına girdiğim anda, "ben" yitip gidiyor, rahatlıyorum, gevşiyorum, bazen yeniden uykuya bile dalabiliyorum. Ertesi gün "en son ne duymuştum" diye düşünüp, kitabı başa sarmak da bir tür "beyin jimnastiği" oluyor. Analistime söyleyince bunu ve "aynen devam et, iyi bir yöntem bulmuşsun" onayını da alınca, biraz abarttım sanırım. Uyandığım her an, hemen elim sesli kitaba gidiyor, bir beş dakika bile vermiyorum artık kendime düşünmek için. Otomatik olarak "nasılsa düşüneceğim ve iyice açılacak uykum, hiç başlamadan durdurayım" diyorum sanırım.... Ve İncil'de dendiği gibi, geceyarısından sonra hayırlı hiçbir şey olmaz. Atalarımızın dediği gibi; sabah ola hayrola. Düşünmek; günün en karanlık saatleri olan 03.00'ın değil, günün ağardığı ve herşeyin geceden daha olumlu gözüktüğü sabahların işidir..
İran'ın kuzeyinde bir yol molasından.
Fakat böyle böyle, bir de baktım, 1 Ocak'tan 10 Şubat 2025'e 7'si sesli kitap, toplam 28 kitap okumuşum. Bu hoşuma gitmedi; çünkü inancıma göre "çok okumak, hiç okumamış olmak" demek.... Ezberden yaşamak demek.. Fakat kendimi şöyle bir yoklayınca, defterler tutuyor, okuduklarımı farklı kelimelerle bu defterlere aktarıyor ve üzerinde düşünüyorum da.. Fırsat buldukça, benim gibi insanlarla tartışmaya çalışıyorum.. Bunlar son zamanlarda analistim, babam, yakın arkadaşım L. ve.... ve kendim. Kendimle çok tartışıyorum son zamanlarda. Tez, anti-tez, sentezler yapıyorum, bir yanından baktığıma bir de dönüp diğer yanından bakıyorum. Böyle böyle geldim vardım Tolstoy'a işte..... İtiraflarım..
Benim gibi Anlam Arayışı yüksek biriysen ve okumadıysan, tavsiye ederim. Çok tanıdık, Schopenhauer'ın idealizmi ile mut(lu/suz)luk felsefesinden Nietzsche'in hiçliğine, oradan Budizm'in farkındalık ilkesine, oradan Rûmi'nin birleştiriciliğine, çok fazla benzerlik bulacaksın. Ve sonunda "haşa, kendimi Tolstoy'a denk mi görüyorum" diye de kuşkulanacak, kibir küfrüne batmış olman riskiyle korkacaksın.. Ama ennnn sonunda, en "sentez"inde, seni kendine çıkartan okumalardan biri olacak, eminim. Bana böyle oldu çünkü......
Günün birinde "beni ben yapan kitaplar" adı altında yazarsam, aralarında olacak bir kitap.....
Sao Paulo.
Buradan geldik şuraya: Günün Tortusu'nda bu haftanın masalı, ilk okuduğumda da hoşuma giden bir masal. Bu haftanın ödevi de "sızlanmayı bırak, sızlandığın işi neşeye çevir" aslında ve benim analize de sürekli getirdiğim ennnn temel meselelerimden biri. "Hayata neşe katmak"... Ya da hani derler ya koca puntolarla "her canlı ölümü tadacaktır" diye, işte ona karşı "ama sadece bazı canlılar yaşamı tatmayı başaracaktır" diyebilmek......
Yaşama rağmen, yaşamdan keyif alabilmek ve bunu da suçluluk duymadan yapabilmek.. Bir sanat da bu işte..
Yorumlarda tartışmayı sevdiğimiz için, oradan devam edelim, nedir senin "yapmak zorunda olduklarına neşe katmayı başarma" sırların? Nedir en mızmızlandığın anda, "dur" diyebilmeni sağlayan? Ve nedir, anda kalabilmeni, bir yapraktan Yaradan'a bağ kurabilmeni, yani ne olursa olsun çevrende neşeni, huzurunu koruyabilmeni sağlayan?
Benimki bazen burada yazdıklarımda, bazen heyecanla yazdığım bir mektupta, her gün yeni bir şeye tutku ve aşk ve merak duymakta, evlat kokusunda, özür dilediğim anlarda, pişmanlıklarımda, hatalarımdan almam gereken dersi aldığımı anladığım o "sihirli" anlarda ve nicelerinde.... Günün Tortusu dediğim "şey"lerde aslında.. Küçük "şey"lerin büyük anlamlarında.
Dur bakalım bu yol nerelerden geçecek daha........
Fotoğraflar (c). Benim çektiklerim. Dünyanın dört bir yanından "durgun anlarımız".
Merhaba ben Ceren, benim için *bu da geçer ya hu* hani iyi de olsa kötü de olsa geçecek hayat geçiyor bu yüzden bazen duruyorum gözlerimi kapatıp bu da geçecek tadını çıkarayım diyorum ya da bu da geçecek ama almam gereken ders ne diye düşünüyorum. Ysammsayışı gün ne kadar güzelleştirebilirsek ne kadar mutlu olabilirsek kar kardır. Dilerim yaşamın tadına varabilen canlılardan oluruz❤️🙏 Bir de size çok imrendim hep merak ediyorum Tevrat’ta İncil de ne yazıyor ne anlatıyor diye ama daha kendi kitabımızı okuyup bitiremedim tersten okumak çok yoruyor😒 sevgiler❤️
YanıtlaSilTavsiye ederim tüm tektanrılı dinlere ait kitapları okumanızı sevgili Adaşım, konuya "boyut" katıyor..
Silİyi ve kötü hepsi geçiyor evet ama izleri kalıyor..
Bir şeyi yapmak zorunda olduğumu düşününce o iş bana eziyet gelir. Bu huyumu öğrendiğimden beri, işin üzerindeki zorunluluk ünvanını kaldırdım, bu beni rahatlattı.
YanıtlaSilBir işin yapılması gerekiyorsa geciktirmeden yapmak ve bunun sonucunda rahata kavuşturmak yetiyor bana. Bir de işe neşe katmaya uğraşmam gerekmiyor. :))
Ben kaldırsam da, üzerimden kalkmayan zorunluluklarım var :) Yoksa ben de senin gibiyim Ekmekçim, yapılacaksa fazla mızmızlanmadan hızlıca halletmek en güzeli..
SilYaşat, Sev, Oku tek tanrılı dinlerin ilk cümleleri ve hepsinin ortak yanlarının çok olması konusu aslında çok tuhaf değil sanırım. Ben bunun, hepsini gönderinin aynı Yaratan olmasından kaynaklandığına inanıyorum:) Sadece neden bir deneme yanılma yöntemi gibi bir yerden sonra, tamam artık bu son dendiği konusunu anlamakta zorlanıyorum. Tek seferde, tüm insanlık için tek bir inanç sistemi de olabilirdi belki (esasları sosyal yaşamı düzenleme, iyi ahlak üzerine kurulu olduğu için), her ne kadar bence orijinalinde hepsi aynı olsa da, bir nedeni vardır herhalde.
YanıtlaSilDiğer konuda ise şöyle düşünüyorum. Her şeye neşe katmak zorunda değilim, yada bazen mızmızlanmalıyım:) Konusuna göre değişse de, an neyi gerektiriyorsa onu yaşamalıyım, hemen bir sevgi pıtırcığına dönüşmek zorunda değilim diye düşünüyorum. Ama genel anlamda hayattan zevk alma, Yaradan ile bağ kurmamda en büyük etkiyi yapan ve kendime hatırlattığım cümle "bir gün herkes gibi bende öleceğim" :)
Aslında bu nedenle tüm kitapları birlikte okumak istedim ben de, çünkü sonradan eklenenler o kadar bariz ortaya çıkıyor ki o zaman :)
SilÖlüm olduğunu bilmesek nasıl yaşardık acaba :))
Fotoğrafları yazmayı unuttum:) Ben bir profesyonel değilim ama dört fotoğrafta birbirinden değerli benim gözümde. Özellikle bir ve üçe hayran kaldım:)
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim, benim de çok sevdiğim fotoğraflar bunlar..
Sil"... nedir senin "yapmak zorunda olduklarına neşe katmayı başarma" sırların? Nedir en mızmızlandığın anda, "dur" diyebilmeni sağlayan?" diye sormuşsun ama verdiğin cevaplar birebir o zor anlarla ilgili değil de daha genel bir şükretme haliyle ilgili gibi geldi bana Ceren'im. Ya da ben yanlış mı anladım acaba?
YanıtlaSilBen bir süredir hep anda kalıyorum. Her anın geçiciliği bana o kadar iyi hissettiriyor ki :) Yani, "Evet, şu an bunu yapmak çok zor ama genel olarak şanslıyım; eşim, çocuğum, evim, işim, amacım vs. var" yerine sadece "Bu an bitecek" diyorum. Çünkü sahip olduğum şeyler beni 7/24 mutlu/neşeli yapmıyor.
Her anın geçecek olduğunu bilmek bir anda önemsizleştiriyor zor anları. Mutlu olduğum anlar da daha çok kıymetli oluyor. Çünkü ne kadar mutlu olursam olayım o an da gelip geçici. Yani sahip olduklarımı ya da daha büyük amaçları/anlamları düşünmek yerine sadece o an olanı biteni düşünüp geçecek diyorum. Böyle demeye başladığımdan beri yağmurlu günler bile güzel görünmeye başladı gözüme :) Sürekli dans ediyorum etrafta üstelik bunu aralıksız ağrıyan bir bel ile yapıyorum :)) Dilerim bunu hep başarabilirim.
Aslında şükretme haliyle alakası yoktu ama sen öyle anladıysan varmıştır :) Geçicilik felsefesi diyorsun ama son cümlende "hep başarırım" demişsin, güldürdün beni :)) Evet iniş çıkışlar hep olacak önemli olan çok derine ve yükseklere çıkmaması sanırım, bir tür denge olduğunda zaten iş kolaylaşıyor..
Silyapmak zorunda olduklarıma neşe katmayı başarabiliyor muyum bilmiyorum ama yapmak zorunda olduğum şeyleri oyalanmadan, bir an önce yapmak hayat içindeki genel huzurumu/mutluluğumu korumama yardım ediyor. O yüzden de okuldaki abuk işleri en çabuk yapan hep benimdir. gençler bu işin sırrını çalışkanlığıma bağlıyorlar oysa işin sırrı, kendimi ve iç huzurumu koruma isteği :)
YanıtlaSilekmekçimle bu konuda da benzeşiyoruz sanırım :)
mızmızlandığımda dur dememe neden olan ise, yine benzer bir şey aslında, kendi iç huzurumu/mutluluğumu koruma isteği..
Ben de öyleyim evet, kaçış yoksa hızla yap bitir... Misal ev işi yaparken kitap dinlemek ama, o işe %500 neşe kattı, resmen ev işi yapmayı iple çeker oldum. Böyle "life hack"lerdi demek istediğim :)))
Sil"Yapmam lazım", demiyorum da, yapacağım diyorum.... Bir de yaptıktan sonraki durumu hayal ediyorum. Ha gayret az kaldı diyorum....
YanıtlaSilBu aralar doktora tez konusu bulmaya çalışıyorum. Yüksek lisans da daha derslerdeyken vardı aklımda bir şeyler. Şimdi nedense hiç bir konu bir soru oluşturmuyor. Bu canımı sıkıyor ve bulmam gerek dedikçe bunalıyorum. Dün Hocam aradı, hadi artık dedi :-( Bugün daha bir şevkle oturdum bakalım bilgisayarın karşısına...
Neşe katmak güzel bir yöntem bence de... Ve işinin halkadaki yerini düşünmek öyle varsaymaktan öte gerçek de bence.
Arkadaşların neler diyeceğini ben de merak ediyorum. :-) Sevgiler.
Kolay gelsin, hangi alanda doktora yapıyorsunuz?
SilHalka konusu hmm yeni bir fikir.. Teşekkürler.