Hastane ve yokluk psikolojisi

Bir süredir yazamadım. Eşim hastanedeydi. Çünkü yeniden, hastalığın ilk belirtisini gösterdiği 13 Mart'tan bu yana yani tam 40 gün sonra yeniden, hafta başı nefes alamamaya ve 15 adımlık merdiveni çıkarken bile nefessiz kalmaya başladı. 15'er gün arayla yapılan testlerden iki negatif gelmedikçe hiç bir doktor ve klinik kabul etmiyor. Ya evde idare edeceksin, ya da 112'yi arayacaksın. Biz 3. şıkkı kullandık: onu ve ne olur ne olmaz diye hazırladığımız ufak hastane çantasını hastane kapısına bıraktım (benim girmeme izin vermediler) ve çocuklarla eve döndüm.

Tahmin edersiniz ki, oldukça sinir bozucu bir süreç. Çocuklarla gün içinde fazla düşünmedim ama gece onları yatırıp dişlerimi fırçalamaya gidince, bardakta tek başına kalmış fırçamı da görünce.. Of..

Bu süreçte bir çok insan en sevdiklerini kaybetti. Benim yakın bir arkadaşım, iki tanıdığım, çok sevdiğim insanların yakınları, tanıdıkları.. O an dank ediyor işte, tek başına kalmış fırçayı görünce. Daha geçen gün saçma sapan nedenlerle "elimde kalıcak valla" dediğim adamı çok özledim. Bir yandan da kızdım tabii, benim sözümü dinlememeye inat etmesine. İyileştim sanıp sabahları koşuya çıkmasına, hareketli yapısı nedeniyle bir türlü oturup dinlenmemesine. İşi, şirketi çok fazla kafasına takıp deli gibi sabah 8 akşam 5 çalışmasına. Sinirlendim yalan yok.... Yüzyılın hastalığını geçirdin, bir dur soluklan değil mi... Batarsa da batsın şirket ya, herkes batıyor zaten, nasıl batarsak öyle de çıkmayı biliriz evelallah.. Canından önemli mi? Ama anlat anlatabilirsen.

Eşim yoğun bakıma alınmadı ama 24 saat hastanede müşaade altında kaldı çünkü ciğerlerinde emboli ihtimali vardı ve bu ölüm riski olan bir durum. Aynen arkadaşımızın başına geldiği gibi hiçbirşeyim yok diye normal hayatına devam ediyorsun, birden karnında bir ağrı, nefes darlığı, haydi hastaneye gideyim, bir de bakıyorlar ciğerler berbat, biri tamamen sönmüş, yoğun bakım, solunum cihazı derken küt. Gitti.. Nasıl bir hastalık bu, hiç mi belirti vermez, bu kadar mı hızlı ağırlaşır? Hayır olumlu yaklaşayım diyorum ama....

Malesef az rastlanan bir durum da değil. Özellikle astım hastası olması riski arttırıyor. Neyse ki emin ellerde. Ama o tek başına duran diş fırçası var ya.... Of.

*

Şimdi eve geldi. İyi. Burundan oksijen desteği ve serumla kurtardı yani. Çok şükür. Ama hala nefesı tıkanıyor ve hastane de tam ne olduğunu çözemediği için tam teşekküllü bir ciğer kontrolünden geçecek, randevusu yarın. Şimdi evde yatıyor. Dinleniyor. Ben de kendimi oyalamak ve olasılıkları düşünmemek için kendime iş icad ediyorum. Çünkü evet çocuklar, gece devam ettirdiğim terapi seanslarım ve ev işleri yetmiyor! Az geliyor. Çünkü manyağın biriyim. Ama neden bir sor: Yokluk psikolojisi.

Size de oluyor mu? Sanki her gün birbirinin aynı gibi gelmeye başladı bana. Aynı saatte kalk, aynı aktiviteleri yap, aynı şeyleri düşün ve en kötüsü de; sadece aynı insanları gör. Tekrar eden rutinde insanın bilişsel ve entelektüel anlamda gelişmesi çok zor. Çok ciddi bir yıkımla karşı karşıyayız: bilişsel anlamda hamlamaya başladık... Bunu bu bloğa yazdıklarımdan da anlayabiliyorum. Hep havadan sudan anlık olaylardan muhabbet edip, bir türlü derine giremiyorum.

1,5 aya yaklaşan kısıtlı yaşam deneyimi ve rutin yapılan işler; düşünsel esnekliğimizi, problem çözme becerimizi ve yeniliklere açık bakış açımızı ciddi derecede köreltiyor. Sanki içten içe yaşlanmaya başladık.. Üstelik umutsuz ve mutsuz bir yaşlanma süreci bu. Siz de böyle hissediyor musunuz?

Beynimi aktif tutabilmek için bilmediğim konularda okumaya, ilgimi çekmeyen konularda bir şeyler öğrenmeye ve bunları birileriyle - özellikle de tanımadığım ve bana farklı bir soluk, yorum katabilecek farklı birileriyle paylaşmaya çalışıyorum. Podcast, felsefe, alakasız konulardaki Ted Talks; bana en iyi gelenler. Terapistler olarak vaka toplantılarımızı Zoom üzerinden devam ettiriyoruz, süpervizörüm de 80 yaşına yaklaşmasına rağmen halâ aktif. Eh danışanlarım da çok renkli insanlar gerçekten yaşam boyu eğitim oluyor bana mesleğim.. Ama son zamanlarda konular hep aynı, endişeler depresyon nedenleri ve umutsuzluklar hep aynı. Sanki hayat rutine bağlanınca insanın psikolojik sorunları da, terapistin yaklaşımı da kısırdöngüye itiliyor.

Resmen aynı insanları görmekten bunaldım!  İlham alacağım yerler belli benim, tamam bazı hayat öğretmenleri, kitaplar ve düşünmeyi öğrenme sistemleri insana hayat yolunda tek başına bile olsa çok fazla bilgi katıyor ama hayatı asıl öğreten sokaktaki insanlar, gündelik konular, deneyim yani. E onlar da bu kadar kısıtlıyken....

Resmen insan özlüyorum! Tam bu işte. Tanımadığım, yabancı insanların, hayatıma hiç girmese de kenarından köşesinden geçen figüranların hatta gölgelerin eksikliğini hissediyorum! Yokluk psikolojisi: insan ve deneyim açlığı!

Size de oluyor mu? Nasıl başa çıkıyorsunuz?

Foto: Boşalan şehirler..