Gen-Z Çiçeği, Baba yarası, Feminizm, Hümanizm

Son Türkiye'ye gidişimde sevdiklerime birer paket "cüce ayçiçeği" tohumu vermiştim, "balkona bile dikilebilir, 50cm falan oluyor, ufak da bir çiçeği var" demiştim. Dikenler "çıkıyorlar" diye ilk hallerini yollamışlardı ama sonra hepsi tuhaf bir şekilde sessizleştiler. Olayın esrarı bu sabah çözüldü..

Sabah babam bahçelerine diktikleri "cücelerin" son halini yolladı ve dedi ki "Beden iri, kafa küçük, üstelik içi de boş; aynen Z kuşağı gibi.." :)))) Vallahi yazarken şu an bile gülüyorum, ilahi babam yaaaa! Böyle tesbitleri çoktur babammın, mizah yönü ve zekâsı çok kıvraktır.. Kimin babası? :))) Sen çok, sağlıkla ve güzel yaşa inşallah babam, e mi?

Babamdan (ve tabii annemden de) yana çok şanslı bir kız çocuğuydum. Bazı kadınlardaki "baba yaraları" bende yoktur. Hakikaten, babam beni küçük yaşımdan itibaren insan yerine koydu ve sorularımı da çocuğa değil yetişmekte olan bir insana göre cevapladı. Sohbetlerimiz ve ilişkimiz sadece onun bana sevgisi, benim ona saygım gibi üst-ast ilişkisiyle değil, gayet demokratik ve eşitlikçi oldu. Bu sayede hakka hukuka, adalete çok önem veren, insaları dinleyip anlamaya çalışan biri oldum; çünkü bana böyle davranıldı.

Fakat yine bazı kadınlardaki "babayı idealize etme" de yoktur bende, her erkekte babamı aramaya, "dünyadaki tek düzgün erkek babamdır, gerisini koysunlar bir rokete fırlatsınlar uzaya" düşüncesine de takılmadım. Bunun da nedeni yine babamın kendini "mükemmel" gösterme titizliğinin olmaması. O bana herkesin başarıları kadar hataları ve yanlışlarının da olabileceğini, mükemmelliğin doğamıza aykırı olduğunu da göstermiştir. Bu sayede, hayatıma giren insanları hep oldukları halleriyle kabul etmeyi başardım. Bu da bazılarının "beklentini düşür" dedikleri ve asla katılmadığım o konuya cevaptır aslında. Hayır beklentilerim hep yüksek olmuştur insanlardan ama yerine getirilmediğinde de sonuçta sadece "insan" oluşlarına verip fazla hayal kırıklığı duymamış, uzatmamışımdır. Tabii ki hayatımda sabit kalanlara bakınca, onları "pırlanta" gibi görmem de normal :)

Ağır konular evet. Ama bunları düşünmeme neden olan; dün dinlediğim Evrim Kuran 3+3 podcast'indeki Kalben röportajı oldu. Birçoğunuz Kalben'i çok seviyor; sesi dışında insan olarak duruşunu da. İtiraf edeyim, bir iki şarkısını dinledim, bana pek hitap etmedi. Sözden çok melodicilerdenim çünkü.. Ama son zamanlarda kitabıdır, şarkı sözlerinin içeriğidir, feminist duruşudur, sürekli bir Kalben Kalben.. Nilay Örnek'in Bülent Ortaçgil röportajında da "ben Kalben'i dinliyorum.." deyince, e bir bakayım dedim kimmiş neymiş bu Kalben... 

Fakat; şimdi Evrim Kuran'ın 3+3'ünü şu nedenle seviyorum: röportaj sorularını konuklarıyla önceden paylaşmıyor, konuklar da onunla paylaşmıyor (muş, artık bilemem çağımız post-truth sonuçta) ve bence bu çok spontan doğal bir podcast dinletisine neden oluyor, bu çok güzel.. Fakat tahmin etmediğim; bu iki "yaralı" kadının bir araya geldiğinde ne olacağıymış... Biri "babasından yaralı" olduğunu, diğeri "babasını idealleştirdiği için bir türlü erkeklerde o ideali bulamadığından yaralı" olduğunu söyleyen bu iki kadın bir araya gelince..... Offff. Zaten havada uçuşan iltifatları, akışta kalalım ya da kendimizi sevelim fasülyelerinden hiç bahsetmeyeceğim, onları kişisel kişisel gelişimsel eslerle hızla geçelim.. Ama o "erkeksiz feminizm" bir başladı, oyyy. Mesaj üstüne mesaj bombardımanı. 

Feminizmin en can sıkıcı noktası bence bu işte; bir noktadan sonra olay "aslında biz erkeklere beş basarız"a evriliyor. Bu podcastte de evrildi nitekim ve beni buhranlar bastı bastı.. O an dedim ki; hakikaten ne kadar şanslıymışım ki, babam ne baba yarası bıraktı ama ne de baba idealizmi bıraktı üzerimde.. Hümanizm bıraktı ancak, onu da eminim öngörmeden, bir artefakt gibi.. Bu işte büyük şansmış bir kadın için, onu anladım. Feminizm yerine hümanizm; her zaman, her koşulda..