18: Bayram haftası hastası pastası postası şarkısı

Delice bir tempo. Haftanın 4 günü öğlene dek Ukraynalı kızlarımlayım. Grup çalışmaları, adaptasyon kursu, psikolojilerini dengede tutma egzersizleri, gerektiğinde de (baya gerekiyor..) bire-bir terapiler yapıyorum. Bu kadar rağbet göreceğini düşünmemiştim programın; tek grupla başladık, şu an 32 ergen kızım var, üç gruba böldük. Çalışmak, emek vermek güzel şey.. Gönüllü çalışmak ise, çok çok güzel bir şey. Olayın para olmadığını, tamamen "bir işe yaramak, kendini yararlı hissetmek, bir amaç ve uğraş sahibi olmak" olduğunu zaten biliyordum da, bir "gönül işi"nin bu kadar tatmin verebileceğini tahmin etmemiştim.. Şimdiye dek birçok gönüllü işte çalıştım ama bu kızlar, onların enerjisi, yaptığım şeyin sonucunu görmek; bambaşka! Mutluyum dostlar. Umutsuzluk içinde ufacık da olsa bir şeyler yapabildiğimi gördüğüm için, mutluyum.

Denizsiz ama yine de güzel bir bankım var benim de..

Bu hafta zordu aslında; aynen covid belirtileri olan ama test sonucunun negatif çıktığı bir salgın var şu an Münih'te, kimi tanısam yatak döşek yatıyor.. Bizi de pas geçmedi elbette. Her gün +1 çoğalan hastaların bakımıyla geçti koca hafta. Önce oğlum, sonra kızım, en son eşim, hepsi birden hastalandılar. Eşim hastalanana dek canım çıktı ama o hastalanınca aslında yüküm hafifledi, hepsini yanyana yatırıp, yemeklerini ilaçlarını yanlarına koyup evden kaçtım :)) Nasılsa babaları var, biraz sesli kitap, biraz tv, biraz topluca uyku derken idare ettiler, ben de Ukraynalı kızlara koştum.. Projeyi sun ve ortadan yok ol, olmuyor çünkü.. Gönüllü de olsa, işimi çok ciddiye alan bir yapım var. Bir işi yaparım dediysem, yaparım. Fakat çok yoruldum.. 

son keşfim; kahveye çikolata likörü eklemek

bu hafta hayatta kaldıysam, bunun sayesinde ;)

Bir de bayram, zaten yalnız hissettiğim, normalde ağlak olduğum bir dönem. Annemlerle iki teyzemi görüntülü aradım. Bir iki arkadaşa yazdım. Bloglara baktım, daha beter oldum. Ne güzel herkes sevdikleriyle, ailesiyle yanyana.. Yaş ilerledikçe bende normalde nefret ettiğim ailevi durumlara karşı bir hassasiyet gelişti. Buraneros'un yazısına ağladım mesela oturup; ne güzel yaa ne güzeeel, işte bu, bayram buuuu diye.. Halbuki ne baklavayı, ne el öpmeyi çocukluktan beri sevmem, geniş ailelerden kalabalık başın derdi çok olur diye hazzetmem ama gel gör ki, yaşlanıyoruz blogcuğum.. Ve bayram; ya çocuk ya da yaşlıysan güzel..

Dalları çiçek bastı..

Bu hafta kutlaması bol bir haftaydı. 1 Mayıs burada çok renkli geçer. Mayıs Ağacı denen bir gelenek var. Daha önce yazmışım burada, merak ederseniz.. Sonra bir de hıdrellez vardı ve ben çok önem veririm, her dileğim gerçekleşti şimdiye dek <3 ama bu sene yapamadım yoğunluktan 5dk bile zamanım olmadı. 

Salı günü radyoda Lola Marsh konserini duyunca hemen koşup iki bilet aldım ve Perşembe tam 2 sene 3 ay sonra ilk defa kapalı bir mekanda maskesiz ve de mesafesiz deli gibi dans ettim! Lola Marsh benim 2020'de pandeminin ilk günlerinde keşfedip tüm pandemi süresince dinlediğim İsrailli bir grup ve pandeminin - umuyorum ki - son günlerini de onun konseriyle "kapatmak" benim için çok sembolik anlamı olan bir durum oldu. Tuhaf ama bundan 20 sene sonra pandemi dendiğinde arka planda Lola Marsh çalacak benim için.... 

Fakat dans etmek ve konsere gitmekten daha fazla, maskesiz olmak acaip mutlu etti beni. İnsanların gözleriyle değil dudaklarıyla gülümsediğini görmek muhteşemdi. Eskiden olduğu gibiydi her şey! Pandemi geri gelecek mi ya da daha beter bir şey mi çıkacak yerine bilemem, muhtemelen, ama o zamana dek, gittiğim her konserin, her müzenin, serginin, oyunun, sosyal her durumun kıymetini bileceğime inanabilirsiniz! Çok özlemişim..

Bu hafta da böyle geçti. Hastaların bakımı, Ukraynalı kızlarım ve Lola Marsh ile. Bu haftayı son defa Şalanjla bitiriyorum çünkü sevgili Zihnin Arka Sokakları bloğuna sonbahara dek biraz ara veriyor ve dolayısıyla şalanjımız da kim vurduya gitti ;) Şaka tabii ki kendisini çok iyi anlıyorum ve destekliyorum. Konserler, etkinlikler onu (ve umarım bizi de) bekliyoooor! 

mayıs yeşili <3

Şalanj 18 ve son. Yazmak için en gözde yerin neresi?

Bu sıra günün tortusu. Hattâ instagrama da taşıdım, belki hoşunuza gider. Günden bana kalanı, ufak tefek düşünceler ya da alıntılar eşliğinde aktardığım hesabım işte bu:

Fakat malum instagram'ın acemisiyim, sosyal medyadaki davranış etiketlerinden de bi'haberim. Tanımadığım kimseyi de takip etmiyorum (muhitimize geldik lütfen peşimi bırakınız edalarım batsın), o nedenle gelirseniz lütfen kendinizi, kim olduğunuzu bir şekilde mesaj falan atıp belli edin yoksa tanımam, ayıp ederim, üzülürüm ;) Şimdilik sevdim gibi instagramı, dur bakalım nereye kadar.. Olmadı silerim değil mi (siliniyor değil mi bu meret?)

Hepimize güzel, sağlıklı, neşeli, şans dolu, çokomastik bombastik haftalar dilerim e'fenim!

Fotoğrafların içine Lola Marsh şarkıları ekledim, ilk fotoğrafın içindeki şarkı benim favorim ve videosunu da çooook seviyorum. Bakalım siz de sevecek misiniz.