5 - 6 - 7: Yine corona, yine karantina..

Şubat'ın başından beri keyfim yok, haftalık yazmak istemedi canım. Çünkü hep aynı geçti: hastalık, karantina, 2 gün normal hayat sonra yine hastalık, karantina. Çocuklar evde olunca ne çalışabiliyorum, ne spor ne arkadaş; sonuç depresyon. Bu döngüyü pandeminin 3. senesinde bile kıramadım ve doğrusu bu ya, bıktım. Hayatımda bu döngünün dışına beni çıkartabilecek tek bir şey / biri olsa kurtaracağım ama yok. Neyse.. Mızmızlanmanın da alemi yok. Sonuçta denebilecek tek şey "sağlıklı ve hayattayız ya.." oluyor çünkü ama ben "hayatta mıyız hakikaten?" diye düşünmeden edemiyorum..

Malumunuz burada her gün test yapıyor, okula ve işe ancak negatifsek gidebiliyoruz. Şubat'ın ilk haftası önce L.'nin anaokulunda 4 çocukta covid çıktı sonra da M.'in sürekli sarmaş dolaş olduğu arkadaşı pozitif olunca, ve takip eden bir hafta içinde 25 kişilik sınıfın 14'ü birden (8'i henüz sadece ilk aşıyı olabilmiş, 5'i aşısız, 1'i çift aşılı) covid olunca, haliyle paçalarımız tutuştu. 

Mart 2020'de koca bir ayı sürünerek geçirdiğimiz için ve sonrasında bir çok insanın ölümüne şahit olduğum için, tabii ki dördümüzün de aşıları tam ama belli mi olur? Bir hafta endişeyle, her gün test yaparak ve evde karantinada geçti. Sonra rahatladık, bu kadar dipdibe oldukları hattâ hastalanmadan bir gün önce bizde sarmaş dolaş oturup aynı şeker ayıcık torbasına ellerini daldırıp daldırıp çıkarttıkları halde, bulaşmamıştı! Çok şükür.. 

Bunun tek açıklaması; aşıdır. Bu kadar bulaşıcı bir varyantın başka türlü bulaşmaması mümkün değil.. Çocuklarınızı aşılatıp aşılatmamayı düşünürken, bu yazıyı hatırlayın isterim. 

Tüm bu endişeler ve içinde olduğum korkunç yalnızlık, desteksizlik nedeniyle her şey üstüme üstüme geliyor son zamanlarda.. Şu son iki yılda yaşadığım her şeyin; hastalıkların, ölümlerin, hayatın dur kalk dur kalk yaparak beni perişan ettiği karantinaların, sabrede ede sabır taşına dönüşmemin, tüm hayat sanal aleme taşınınca gerçek insanların sıcaklığına duyduğum açlığın, hayatımın son 2 senesinin beklemekle ve bomboş geçmiş olduğu gerçeğinin, hepsinin bir karabasan olmasını ve uyanıp herkesi ve her şeyi yerli yerinde bulup bir ohhh! çekebilmeyi yani imkânsızı :,( istiyorum..

Bilet alıp âni bir kararla bu akşam Türkiye'ye geldim! Biraz havam değişsin istedim. Hem de sevdiğim insanları kanlı canlı görüp, karşılıklı bir çay içip, hasret gidermeyi başarabilirsem, biraz toparlarım diye düşündüm. Haydi bakalım inşallah..