Sonsöz: şeytanlar, melekler ve gerçekler..

Uçağım İzmir'den yavaş yavaş havalanırken, Ege denizinin hemen öte yanındaki kıtanın başlangıç noktasına takıldı gözlerim.. Uzun uzun karşı kıyıya baktım.

O kıyıda da tıpatıp aynı benim gibi hayatın asfalt yolunda yürürken kaybolmuş, kendini yapayalnız hisseden insanların olma ihtimalini düşündüm. Asfalttan çıkıp toprak yola girdiğimde, keçi yollarına saptığımda yaşadıklarımı düşündüm. Hayat da aynen böyle değil miydi işte? Upuzun bir yoldu hayat! Bu yolu asfalttan yani kalabalıkların peşinden, sınırları ve göstergesi belirlenmiş düzenli bir yoldan yürümek ya da keçi yollarına saparak, bata çıka yürümek senin tercihindi. 

Ben en çok keçi yollarında, dikenlerin arasında yürürken yaşadığımı hissettim.. Hiçbir şey düşünmeden, sadece izleri takip ederken, o an orada ne karar alınması gerekiyorsa onu alarak, hislerimin, bilgi ve deneyimimin doğruluğunu umarak, kendime güvenerek.. Buraya girsem ne olur, o mu olur bu mu olur demeden, asfalttan çıkıp keçi yoluna girsem, çizik içinde kalsam, çamura ve tere bulansam, amaaağn bugün de dışardan yiyiversinler desem, evi mok götürsün aç kendine bir "Lost in Translation" diyebilsem :) Tüm bunları yapsam ve her bi'şeylere yetişemiyorum diye vicdan azabı duymasam! Neyse.. 

Yollarda evet şeytanlarımla savaştım ve melekler beni korudu ama peki ya gerçekler? Dönüp dolaşıp geleceğim kürkçü dükkanındaki mutsuzluğum meselâ? Yaklaşan kış.. Sorumlulukların ve kendim dışındaki insanların planları programlarına koşturuşum.. İki çocuk boğaz boğaza kavga ederken "anı yaşa, bugünler bir daha geri gelmeyecek" diyenlere aslında küfretmek isterken "peki, deneyeyim" deyişim?

Yani diyorum ki, şimdi yürürken her şey güzel. Peki yürüyemezken? İçim bulanmaya başladı. İşte dönüyordum. Bu ruh halim kaç gün devam edebilecekti? Yine aynı rutine, aynı sorunlara, aynı çıkmazlara dönüyordum işte.. 

Daha bir hafta önce kıpkırmızı yapraklarıyla gönlümüzde taht kuran sarmaşık,

 kışı karşılamış bile.. Ne yapsın gündüz 5 derecede gariban?!

Fakat tam o an çok ilginç bir şey oldu blogcuğum ve ben işte o an bu yolun beni sonsuza dek değiştirdiğini anladım! Bu kısırdöngüye girmedi gönlüm, birden durdurdu düşünceleri ve dedi ki: başka türlü bir ben olarak dönüyorum eve. Aynı sorumlulukları yine gerçekleştireceğim ama sonuca değil aldığım keyfe odaklanacağım. Kışın soğuğuna değil, mandalinanın kokusuna, yün atkının yumuşaklığına, kar tanelerini dilimle yakalamaya :) Kavga eden çocuklar elbet olacaktı ama ben kavga etmeyen kardeşlerin anormalliğine odaklanacaktım, çünkü o daha tehlikeli bir durumdu :) Kendimde hak görerek koşmaya, yürümeye, köpüklü banyolara, Lost in Translation izlemeye çıkacaktım. Kendi isteklerimi herkesin ihtiyaçlarının gerisine atan bendim, böyle bir talep yoktu belki de? Kendimi vazgeçilmez, her işi yüklenmiş ve ben olmasam dünya durur sanan yine bendim. Al işte 1 hafta yoktum ve dünya gayet güzel devam etmişti. Hattâ daha bile güzel?! :))

Eşim çocuklara sınırsız dondurma paketi sunmuş :))

Vay be blogcuğum. 

Hemen oturdum bir plan yaptım ve haftanın bir gününü tamamen kendime ayırabilmenin bir yolunu bulmaya karar verdim. Gerekirse babanneyi bile (!) arayacaktım. Fakat haftada bir gün sabah 8'de çocukları okullarına bıraktığım gibi çıkacak, akşam hava kararırken de geri dönecektim. Tam gün yürüyecektim blogcuğum, doğanın içinde, tekbaşıma, aklıma ne eserse.. Bunu rutin olarak yapmaya karar verdim! 

Çünkü şu bir gerçek ki, bu yol bana şunu öğretti: ben yürürken, yazarken ve severken yaşıyorum. Ben buyum, bu üç şeyden besleniyorum. Bunca yıl kendimi besinsiz bırakmış, vücudumu iflasın eşiğine getirmişim. Yaşamımı seveceğim, kendimi seveceğim, bol bol yürüyeceğim ve deneyimlerimi de yazacağım. Evet. Son kararım budur :)

.

Bu yolda benimle yürüdüğünüz ve okuyup yorum yazdığınız desteklediğiniz için çok teşekkür ederim. Pek uzattım ama yazmaya, bu yaşadıklarımdan bir iz bırakmaya ihtiyacım vardı. Umarım bu yol sizin içinizde de bazı kapıları açmıştır! Şimdi rutine - ama odaklanarak, hissederek, deneyimleyerek - devam! Oyuna devam :)