Hayaletli köyün yolları

Üç gün ve 75km boyunca güneşli ılık havada yürüdükten sonra, dördüncü gün sisli, puslu bir havaya uyandım. Baktım dışarıda yağmur serpiştiriyor, keçi yolları kaygan ve tehlikeli olacak. Bir de vücudumun sınırlarını zorladığımı, taş gibi sertleşmiş kaslarıma giren kramplardan, su toplayan ayaklarımdan, sabahları kalkınca yaşadığım hafif baş dönmesinden seziyordum. İçimden uzun yol gelmedi.. 

Fakat bir Ege kasabasında tek başıma oturup mandalina yiyerek yağmurun geçmesini beklemek de gelmedi. Ben de kalktım 74 yaşındaki, iletişim profu olan teyzemi ziyarete gittim. Onunla sohbetlerimiz her zaman keyiflidir ama bu sefer, sanırım girmediğimiz konu kalmadı. Aşktan, hayattan, hedef ve hayallerden, evlilikten (teyzem 55 senelik eşini geçen Mart ayında kaybetti), kadın olmaktan, insan olmaktan.. Hatta teyzem yaş haddinden Şubat'ta emekli olunca, birlikte, en baştan açıköğretimde felsefe okumaya karar verdik! Çok keyifli ama aynı zamanda tüm beyin hücrelerimi çalıştıran bir gün ve geceydi. Ertesi gün erken kalkıp, yürüyüş yolumda kaldığım yere geri döndüm.

Fakat bir gece boyunca edilen sohbet bile insanı değiştirebiliyor. Ben de kaldığım yerde bıraktığım insan değildim. Balıklıova'dan, planladığım gibi ne geri Sarpıncık Deniz Feneri'ne, ne de Urla'ya gitmek istemediğimi fark ettim. Çünkü "sonuç değil süreç" lakırdısının asıl anlamını bir defa anlayınca, insan herşeyi bambaşka bir gözle görüyor. Benim aklımda aslında ilk gün gözümün yemediği Sazak Rum Köyü'nün kalıntıları vardı. Çok sapa olduğu için gözüm yememişti ama gitmezsem de eksik kalacağını, içimde kalacağını hissediyordum. Oraya gitmişken üst köyleri de yürümek, rüzgarın farklı estiği, iklimin daha sert olduğu, insansız o yıkıntılar arasında biraz oturmak, düşünmek ve yazmak istiyordum.. Peki beni tutan neydi?

Karaburun'dan batıya, Yeniliman'a geri döndüm, oradan Hasseki'ye, Sarpıncık'a geçtim. Yolda karşılaştığım bir keçi sürüsünü uzun uzun izledim. Yine çobansız, köpeklerin güttüğü bir sürüydü bu. Köpekler de beni umursamadı, havlamadılar bile. Sanki doğaya karışmış, bütünün ayırd edilmesi zor bir parçası olmuştum. Nereye gideceğimi sezgilerimle biliyor, ne zaman dönmem gerektiğini artık yol-iz aramadan bulabiliyordum. 

Üstelik daha dün kramplardan açamadığım bacaklarım, otomatik, güçlü bir devinimle, adeta koşarcasına, büyük bir doğallıkla ve tam istediğim mükemmellikte çalışıyordu. Yürümek, bir yere varmaksızın, amacım ve mutluluğum olmuştu. Açıkcası içimden eski hayatıma, evime hiç dönmemek, sürekli yürüyerek, doğanın içinde bir yaşam kurmak geçiyordu ve bu düşünceler beni korkutmuyor, vicdan azabına sürüklemiyor, aksine "demek ki ne kadar yorgunmuşum, kendime geliyorum çok şükür" dedirtiyordu.

Sazak Rum Köyü'nü hiç bir ize gerek olmadan, elimle koymuş gibi buldum. Evlerin ortasında saatler geçirdim, orada yıllar önce yaşamış insanları düşündüm, onların hayatlarını, umutlarını, hayâllerini, düşüncelerini. Onlar ölünce ne olmuştu bu düşüncelere, nereye uçup gitmişlerdi? Hiç gerçekleşmemiş planları, umutları daha varolmadan yokolmuş bu insanları düşünmeye çalıştım. Rüzgar saçlarımı okşadı, sessizliğin müziği kulaklarımı doldurdu. Tüm evrende sadece ben varmışım gibi geldi ve bu beni korkutmadı..

O anda işte, üçüncü şeytanımı da yendiğimi fark ettim. Kendimi biricik, farklı bir şey sanıyorum ya bazen. Hiç değilim halbuki! Onun tek sevgilisi olduğumu, gözünün benden başkasını görmediğini. Tek annesiyim ya, yerim doldurulamaz sanıyorum. 30 senelik arkadaşıyım, ne yapsam kabul eder sever beni diyorum. Ya da nazım geçer şuna, bu her dediğimi yapar çünkü beni pek sever.. Ne kadar boş şeyler bunlar yahu. Evrende ufacık bir toz kadar bile kalıcı değiliz ki.. Önemsiz değiliz ama bir tozdan daha önemli de değiliz. Bu ne büyüklenme. Bu ne güven? Oysa şu köye bak... Hiç bir şey kalmamış geriye şu taşlardan başka.

Ölüp gideceğiz sevgili blogcuğum ve bizi gören bilen insanlar da ölüp gidince, hiç varolmamış gibi olacağız. Fikirlerimiz, aşklarımız, korkularımız ve inanır mısın öfkelerimiz, kavgalarımız bile yokolacak. O zaman işte, hayatın anlamı sadece kendimize yaşattığımız hayatta ne gördüysek, ne hissettiysek, ne deneyimleyebildiysek o kadar.. Gerisi yok.

Ay bi ferahladım. Bu nihilizm değil, aksine, dünyayla bütünleşmek, kendini başkaları kadar önemli ve yine onlar kadar önemsiz görebilmek. İşte o zaman dünyayı kendi içine sığdırabiliyorsun. O zaman "yeterli" bulabiliyorsun, o zaman "ne gelirse kabulüm" diyebiliyorsun, o zaman o adamın biricik sevgilisi ötekinin annesi, berikinin candostu olmadan da yaşayabileceğini, çünkü asıl önemli olanın senin onlara karşı hissettiklerin olduğunu biliyorsun. Öyle böyle, kendini seviyorsun be blogcuğum... Kendini sevebilmek için bunca yolu yürüyüp bu ıssız, insansız ve yıkık köyü bulman gerekiyormuş demek ki. Vay be....

Yarın son günüm. Yaptığım ufak töreni, yendiğim şeytanları sembolik olarak denize döküşümü ve eve dönmeden tanıdığım o güzel kadını da anlatarak bu seriyi bitireceğim. Benimle yürümeye devam sevgili blogcuğum :)