Denize kavuşmak

Yürüyüşün 5. ve son gününde fazla mesafe yürümedim. Deniz kıyısında taşların üzerinde zıpladım biraz. Üç renkli kedileri sevdim. Çay içtim. Ufak defterime aldığım notları yeniden okudum, kiminin üstünü çizdim, sayfa kenarlarına notlar aldım. Dönüşte yazacağım yazıların ana hatlarını planladım. Ama daha çok denize baktım.. 

Hazırdım. Sıra en zor yola gelmişti, Elif Yolu'na. Bu tamamen kendi içimde yürüyeceğim, en çetin, en acımasız yoldu ve bu yoldan geçmeden bu parkur bitmiyordu. 

Elif, benim hayatımda ilk defa, ölmediği halde kaybettiğim tek insan. Ölüm söz konusu değilse, hayatımdan çıkan bir insan için hiç üzülmemiştim, doğal gelmişti yürümeyen bir ilişkinin bitişi bana. Fakat Elif'in gidişine verdiğim tepki çok patolojik oldu, ölüm gibi birşey oldu benim için. Tüm yas süreçlerinin içinden geçtim şu son 7 ayda, belki geri döner diye umut ettim, gitti diye öfkelendim, kendimi suçladım, dayanılmaz derecede özledim, hele yolun ilk günü gördüğüm her güzellikte onu andıkça "ne olur işi gücü bırak gel, burası çok güzel, hadi birlikte yürüyelim" dememe ramak kaldı. Hattâ bir noktada (tam şu aşağıdaki noktada) o kadar dayanılmaz bir hâl aldı ki, oturdum o ağacın altına, denize baka baka, hönküre hönküre ağladım. Elimde telefon, parmağım ara tuşunun birkaç milim ötesinde.. Sözümü tuttum, aramadım. Kısmen o noktadan sonra kaybolup can derdine düştüğüm için :) Ama aslında onu özgür bırakmam gerektiğini kabul ettiğim için..

Çok klişe bir lâftı ama doğruydu, Elif beni hayatında isteseydi, dönerdi. Ne yapar eder bulurdu yolunu. Ama o çok açık söylemişti "artık dayanamadığım bir noktadayım" diyerek. Onunla beni birbirimize bağlayan, ikimizin de hayatındaki rutin içindeki boğulma hissiydi. Elif bana çok iyi gelmişti çünkü o rutin devam ederken onunla çocuklarımızı, kocalarımızı çekiştirmek, günlük sıradan dertlere beraber mızmızlanmak, gördüğüm ufak tefek güzellikleri onunla paylaşmak, benim sis altındaki dünyamda güneş gibi bir şey olmuştu, renkler daha bir parlamıştı, yalnızlık hissim dağılmıştı.. En önemlisi de biri benim dilimden anlamıştı. Misâl, sokakta komşu teyzenin hazırladığı salçalı ekmeğin tadını Elif biliyordu, dut ağacına tırmandığında "düşerse hayır gelmeyeceğini", zeytin dediğimde sele demekle kalmıyor, yanına beyaz peyniri, çayı kendisi ekliyordu.. Bu uzun yıllardır, özellikle Almanya’da yaşayamadığım bir anlaşılma haliydi.

Bir de sanırım Elif dışındaki herkes ama herkes, benden bir şeyler bekliyorken, ben rutin günlük hayatımda sürekli bir beklentiler ve sorumluluklar koşturması içindeyken, Elif'in sadece "bugün lodos esiyor, arkası yağmur" diye başlayan sohbeti bana nefes gibi geliyordu.. 

Fakat Elif için tam tersi olmuştu. Ben Elif'i can simidi gibi kullanırken ona can simidi olamadım, iyice mutsuz ettim onu. Umut değil çıkmaz sokak oldum.. Üstelik o "dayanamıyorum artık" diyip gittikten sonra bile çenem durmadı, sürekli bu bloğa yazdım, sürekli aklım onunla meşguldü, "neden?" sorusu döndü dolandı kafamda... "Bazı şeylerin nedeni yoktur, bazen insanlar gider ve biz bunun nedenini ömür boyu anlayamayız.." diyemedim kendime. Kabullenemedim. Bir nedeni olmalıydı.. Günlük hayatımda herkesi mutlu etmeye endeksli yaşayan ben, herkesin dayanamadıklarını dayanılır hale getirmek mesleği olan ben, Elif'e neden bu kadar kötü geldiğimi hakikaten anlamadım.. Kabullenemedim de. 

Elbette onun gidişiyle tüm önceki gidişlerin, tüm o ölümlerin gömdüğüm travmaları çıkmıştı su yüzüne. Tüm o travmaların yükünü Elif'in gidişine yüklemiştim, sanki onun gidişini anlarsam yaşadığım tüm nedensiz ölümleri de anlayacağım sanmış ve hepsinin altında kalmıştım.

Aa! Bak kaplumbağa! :) diye konuyu değiştirmek..

Offff çok zor zamanlardan geçtim blogcuğum. Banyodaki kalorifer peteğine sarılıp ağladığımı bilirim.. Bu çok acı bir şey, kimse yaşamasın. Ama Elif'in suçu yoktu hiçbirinde. Suç bendeydi, yıllar boyu gömdüğüm, hiç olmamış gibi davrandığım travmaların üzerine gitmemiştim, çözmek yerine kaçmıştım. Yazan Adam öldükten sonra üniversitedeki görevimi, yerleşik düzenimi bırakıp Avustralya'ya gitmem ve F. ile evlenmem gibi.. Hep kaçmıştım. Acıdan, yalnız kalmaktan, sevilmemek olasılığından.... Ve Elif aslında farkına varmadan bana en büyük iyiliği yaptı. Beni öyle bir noktada bıraktı ki, artık kaçmak mümkün değildi. Çözmek zorundaydım.

Geçen 7 ayda bu konuda çok ilerledim. Yazan Adam'ı süpervizörüme anlattım, birlikte yavaş yavaş açmaya başladık. Sonra bu seyahate "yalnız" çıkabilmeyi başardım. Tek başıma. Ve işte seyahatin son günü, Elif Yolu'nu yürümeye cesaret ettim.

Bu yol, simgesel bir yoldu elbette. 15 yaşımdan beri ara sıra gittiğim bir kayalık var, üstüne oturur karşı dağın üzerine batan güneşin kızılını, denizin lacivertten mora, kurşun renginden siyaha çalışını izlersiniz. Tek kişilik ya da birbirine sokulan iki kişinin anca sığabileceği bir kovuktur bu, denize dimdik inen bembeyaz kayaların üstündedir. Kovuğuma oturdum, ufacık bir şişe içinde getirdiğim ve içimdeki, bu yolda keşfedebildiğim tüm şeytanları yani sonuca odaklanıp sürecin keyfine varamama, başarılarımı hor görüp kutlayamama, yalnızlık ve sevilmeme korkusu ve birkaç ufak şeytancık daha ;) hepsini "sembolik olarak" bu şişeciğin içine doldurduğumu varsaydım. İşte mavi pırıltılı şeytancıklarım:

Sonra kapağını açtım şişenin, şeytanlarımı avcuma döktüm ve bir nefeste (gerçekte üç nefes ama çaktırmayalım) onları rüzgâra savurdum... 

Fakat şeytanların martıya dönüşme anı nasıl? :)

Aman ne iyi geldi bir bilseniz.... Sembolik de olsa, yolun sonuna varmış, şeytanlarımı denize dökmüştüm. Ve o an işte Elif'i de özgür bırakmanın zamanı gelmişti. 

İşte yolun sonunda, şu manzaraya karşı, onunla, ama en çok da kendi kendimle konuştum. Elifciğim dedim, seni özgür bırakıyorum.. Üç kelime. Hayatımın en zor üç kelimesi.. 

Biraz daha izledim denizi, sonra eve döndüm. Biraz annemlerle konuştum, biraz Master Chef izledim kimin ne olduğunu anlamadan, birilerine sinir oldum, diğerinin yemeğini beğendim, evde yapılabilir aslında derken uyumuşum. Ertesi sabah çok erken, saka kuşlarının sesiyle uyandım. Uzun uzun ve bu sene son defa bu manzaraya baktım, denizimi kokladım, vedalaştım ve İzmir'e doğru yola çıktım.

Yolun sonuna varmış bir C.

İzmir'de çok tatlı bir kadın beni bekliyordu ve kocaman bir gün bize yetmedi ama ne iyi geldi... Dolu dolu, hayat yolunda benden biraz önde yürüyüp, bana yol feneri olan bir kadın bu Momentos, onu tanımış olmak benim için çok büyük şans! Hayatımıza böyle hem dışı hem içi güzel insanlar çok sık girmez, kıymetini bilmek lazım..

İnsana dönmüş bir C.

Momentos beni resmen "dağdan inmiş" halimle kabul etti ve önce kuaföre soktu, yeniden kahve rengi saçlarıma döndüm, özüme döndüm, fön bile çektirdim ki bu benim başıma senede bir defa konan bir talih kuşudur :)) 

Açlıktan gözü dönmüş bir C.

Sonra da şık şık Kore yemeklerine, oradan çocukluğumun Sevinç Pastanesi'ne götürdü, karnımı da ruhumu da tıka basa doyurdu sağolsun. Ah sohbetlere doyamadım ama ertesi sabahın köründe uçak kalkacak, elim kolum bağlandı, "güzel günlerde en yakında" diye diye ayrıldım bu güzel kadından.. 

Gülüşü bile sıcacık bir Momentos!

Böylece 7 günlük seyahatimin sonuna gelmiştim. 90km dışımda yürüdüysem, bir 90km de içimde yürüdüğümü düşünüyorum :) Bu yürüyüşün bana kattıklarını ve bu ruh halini eve ve rutine döndüğümde nasıl "koruyabileceğimi" düşündüğümü de son bir yazıyla tamamlayıp bu seriyi bitireceğim inşallah! Yahu altında kaldık, ben yazarken siz okurken :))) Sonunda Murakami'nin "Koşmasaydım yazamazdım"ı gibi galiba ben de bir "yürümeseydim yaşayamazdım" çıkartacağım ortaya!