Uzun yol

Bu sabah içimden uzun yol yürümek geldi. Hava pamuk şeker gibiydi; yer yer bulutlu, çiseltili, serin mi serin bir sabah havası. Yürümeyip de ne yaparsın?

Bizim evden Mudanya’ya yürüdüm ama Eski Mudanya Yolu’ndan. Oraları bilirsin, kıvrım kıvrım iki yanı zeytinlikler, incir ve iğde ağaçlarıyla bezeli, dar bir yol. Aslında rüzgârın sesini, denizin uzaklardan getirdiği tuzunu hissetmekti niyetim ama 5km sonunda kulaklıklarımı takıp koşasım geldi, öyle tatlı bir havaydı çünkü, öyle güzel uzun mu uzun bir yol. 

Denizi her görüşümde, her virajın bitiminde, Orhan Veli’nin hatırına şaşırdım..

İki saatten biraz fazla sürdü Mudanya’ya inmem. Yolun her virajı ayrı bir hikâye anlattı kulağıma. İncir toplayan köylüler elleriyle “gel gel, incir ye” diye çağırdılar, havlayarak gelen köpekler yanımda durup “bundan düşman olmaz” diye kuyruk sallayarak izlediler beni. Bir ara avanak ıslatan altında ıslandım, sonra koşarken hafif terledim, daha sonra serin ve berrak havayı doya doya içime çektim. Yollarda ufak, derme çatma evler gördüm. Kimi kışın sobalı, belli. Tamamı eski somyayı kapının önündeki taşlığa koymuş, yaz geceleri kim bilir ne güzeldir o nohut oda bakla sofa evlerde… Kış ayrı güzel..

Upuzun bir yoldu yürüdüğüm ama her adımda daha da dinçleştiğim, mutlu hissettiğim. Sanki tüm derdimi tasamı kumlu yol kenarlarına bırakıp, yerine umut yüklendiğim, azim ve sabır kuşandığım.. 

Demek istediğim, öyle iyi geldi ki bu uzun yol bana. Öyle iyi!

Hamiş. İki koca video ekledim ama görünmüyorsa, web sürümünden de açamadıysan diye bir de fotoğraf ekledim.. Tamam itiraf edeyim aslında eklemeye doyamadığım için ne bulduysam, hepsini ekledim…