5. Ay (Ağustos) Özeti

Canım Ağustos, tam bir senedir seni bekliyordum. Geldin ama yetmedin, üstelik pek hızlı geçip gittin! Olsun biz yapamadıklarımıza değil yapabildiklerimize bakalım.

 

ÖZLEM GİDERDİM:

Geçen yaz pandemi nedeniyle hep evdeydik, bu sene annemler 4'er aşılı, biz hem hastalığı geçirmiş hem üstüne 2'şer aşılı olunca itiraf edeyim açılıp saçıldık. Biraz risk aldığımızı kabul ediyorum ama hakikaten psikolojik olarak ihtiyacım vardı. Tabii ki maske mesafe temizlik kuralına uyuyorum ama açıkcası bu üç kuralı "yeni normal" kabul ederek eski normalime de geri döndüm. Zaten eski normalim de "steril bir hayat" olduğundan yani :) aslında pek abartmadan.

Bu sene sanırım hepimiz aynı özlemler içindeydik çünkü öyle çok arkadaşımla buluştum ki, ben bile şaşırdım. Canım Kuyruksuz Kedi'm, 10 senedir görmediğim Aylinim ve tatlı eşi, Burcukum, Oz'um, Küçük Joe'm, Handan’ım ve kaç senedir görmediğim lise kankalarımla görüşebildim ki bu benim gibi sabıkalı bir asosyal için hakikaten "e bütün dünyayı gördüm"le eşdeğer bir mutluluktu!

Sadece insanlarımla değil doğamla ve denizimle de kucaklaştım. Bu sene, iki senelik ayrılık sonunda yeniden dalış yapabildim, muhteşemdi. 

HÜZÜNLERİMİ YENDİM:

Almanya'da çok sık hissettiğim yalnızlık duygusu, çocuklarımın mesafeli ve kuralcı Alman toplumunda pek de sevgi görmeden büyüyor oluşu beni çok rahatsız ediyordu. Ne teyze var ne dayı, halbuki ne güzeldir teyze tarafından şımartılmak, büyüyünce sırlarını paylaşmak, annenin hayır dediklerini gizlice ama yine de güvende hissederek yapmak.. Ne bileyim mesela ben aşırı doğalcı olduğum için süs ve makyaj bilmiyorum ama kızım şimdiden belli kokoşun teki olacak. Ona doğru dürüst makyaj yapmayı kim öğretecek? Buna falan takılabiliyorum yani, size saçma gelebilir.. Burada olsak Oz'um var moda ikonumuz, bir sürü kız arkadaşım var kızsal meselelerde yol gösterebilecek.. Derken derken şuna vardım ve..

BİR HAYÂL KURDUM:

Tüm bunlar yani kavuşmalar, güzel hava, ne olursa olsun en azından neşeli, esnek ve dalga geçmeyi bilen bir toplumda yaşamak falan bir araya gelince... Biz neden Türkiye'de yaşamayı denemiyoruz? fikrine nail olmam kaçınılmazdı tabii.

Zaten bir süredir düşünüyorum çocuklarla Almanya dışında yaşamayı denemeyi ve Alman okulu olan yerlere bakıyordum ama hiç aklıma gelmemişti İzmir'in Urla ilçesinde de bir Alman okulu olabileceği!!! Hemen randevu alıp gidip baktık, çok hoşumuza gitti ve okulu görene dek "ben arkadaşlarımdan ayrılmam" diye somurtup homurdanan kızım birden yeşil ışık yakınca, bu "hayâl" aslında "gerçek" olabilir diye düşündüm! 

Özellikle Urla’daki kahvaltı sırasında..

Okula Mayıs'ta başvuracağım, eğer kabul alırsak Temmuz sonu belki de..... Haydi inşallah, hayırlısıysa olsun diyelim mi :) Denemeyi istiyorum, en kötü "Türkiye'de yaşamayı denedim, olmadı" der devam ederim... Ama belki de olur! Tabii bu benim "büyük hayalim" yani çocuklarla 1 sene karavanlı dünya gezisi hayalimin yok olması anlamına geliyor çünkü ikisini maddi olarak karşılayamam ama onu da çocuklar büyüyünce yapabilirim elbette, daha bile güzel olabilir... Kedinin uzanamadığı ciğere pis demesi gibi bir de "ay herkes de karavan aldı canım bi esprisi kalmadı" diyeceğim neredeyse :)))) Karavanlı arkadaşlarımızı "hayran" olarak takibe devam... 

OKUDUM:

Bu ay babam elime güzel kitaplar verdi. Biri Salâh Birsel Tarihi (1), diğeri Abdülhak Şinasi Hisar (2) hakkında çok güzel ve tuğla gibi iki kitabı devirdim. İkisi de eski İstanbul ve eski zaman günlük hayatını anlatan kitaplardı ve şimdiki İstanbul'u getirdiğimiz hâle bakınca insanın ağlayası geliyor... Bir de Murathan Mungan'ın "Kadından Kentler"ini yeniden okudum, sonu açık biten "idrak etme hâli" hikâyelerini seviyorsanız, tavsiye ederim, üstelik her kentten çok güzel kültürel ayrıntılar vardı, bir nevi "seyahat" ediyorsunuz 90'lar Türkiye'sinde.

Şuraya birkaç kuple atayım izninizle..

Pierre Loti tepesi olarak geçen yerlere dair ".. Loti bütün gün orada oturup Doğu'nun, yaz aylarının ve kendi yaşamının sona ermekte olduğunu düşünmüştür." (1).

".. Fakat bu durum Abdülhak Şinasi Hisar dilinin eskiliğinden değil, Türkçe'nin giderek fakirleşmesinden; konuşurken de ve hattâ yazarken de daha az sözcük kullanmamızdan, böylece de kendi kültürümüze, kendi dilimize yabancılaşmamızdan ileri gelmektedir." (2).

"Abdülhak Şinasi bir nüanslar üstadıdır. En ince yazarların bile ifade edemediği kaçış ve uçuş halinde olan bir takım duygu ve düşünceleri başarıyla yansıtmayı bilmiştir". (2).

".. Bir gün Üsküdar vapurunda, kadınların yerinde, eskiden biraz tanıdığımız bir kadını görmüş. Vapur, Köprü'den Üsküdar'a gelinceye kadar ona karşı duyduğu aşk o kadar şiddetlenmiş ki vapur iskeleye yanaşırken o da duyulmayı kasteden yüksek bir sesle: "Eğer bu hanım benimle evlenmek isterse nikâhımızı şimdi kıydırırım!" diyormuş." - Çamlıcadaki (deli) Eniştemiz, A.Ş.Hisar.

"İçinde çocukların oynadıkları bir bahçe kadar insana müsterih, hafif, mâsum, mûnis, taze ve güzel görünecek ne vardır? Böyle bir manzara bize cenneti düşündürür." - Geçmiş Zaman Köşkleri - A.Ş.Hisar. 

"Edebiyatta hiç kimseye benzememek bir gayedir. Lâkin bunun da hiçbir şeye benzememek gibi bir tehlikesi var!" / "Bilirsiniz ki her satılan kitap edebiyat eseri sayılmaz. Bazısı sadece kitap ticareti sayılır." - A.Ş. Hisar, Kitaplar ve Muharrirler - Edebiyat Üzerine Makaleler, YKY 2009.

Alıntılar çok uzadığı ama hiç birini atmaya da kıyamadığım için Mungan'a bir dahaki ay özel yer ayıracağım..

DİNLEDİM:

Her sabah en az 8-10km koşuyla karışık yürüyüş yaptım ve birkaç defa da "uzun yol" yürüdüm. Birinde 20km yürüyüp Türkiye'nin en Batı noktasını "burundan döndüm”, diğerlerinde de Bursa'dan Mudanya'ya, Eski Mudanya Yolu'nu zeytinliklerin, incir ve iğde ağaçlarının arasından yürüdüm. Denizi her görüşümde şaşırdım, Orhan Veli'nin hatırına. Bu beni öyle mutlu etti ki, Ekim ayının sonunda tek başıma Türkiye'ye gelerek 5 günlük bir yürüyüş yapmayı planlamaya başladım! Ayrıntılar bu ay içinde ara ara gelecek ;) Çok heyecanlıyım!

Bu yürüyüşlerde çoğunlukla denizin ya da rüzgarın sesi, keçi melemeleri, koşarak yanıma gelen ama sonra zararsız olduğumu gören köpeklerin havlamalarını dinlemeyi tercih etsem de, bazen Spotify'da hazırladığım Ceren's RunFun listemi ya da ben yaşlarda olmasına rağmen sesi uzun yıllar alkole yatırılmış ve sigara dumanıyla tütsülenmiş gibi çıkan (ve pek de edepsiz) Faber'i (hele şu şarkıya offfffff bayılıyorum) dinledim. DÜZELTME: Yanlış şarkıyı eklediğimi 15 gün sonra fark edip düzeltiyorum :)) 

YEDİM İÇTİM:

Memlekete her gelişimde gün sayısı kadar simit yiyip dönerdim ama bu sene 2 bilemedin 3 simit bile yememişimdir. Ekmek börek poğaça kek zaten yıllardır hiç yemiyorum ama simiti neden kaldırdım derseniz, canım istemedi.. 

Mezeci-C.

Fakat onun yerine deli gibi sele zeytini, kilolarca da domates yedim. Bir de meze... Rakı hayatımda hiç içmedim (kokusu beni rahatsız ediyor) fakat bazen bira ve mezeye daldım, hele bizim Karadenizli balıkçının mısır ekmeği varsa yanında offffff. Bu sene Atatürk Mezesine, deniz börülcesine, Girit mezesine, her tür ota ve yoğurt içeren tüm mezelere bayılıyorum. Yanına bazen kalamar tava, bazen sadece meyve ve kuruyemiş, al sana en güzel akşam yemeği..

Uludağ’ın eteklerinde böğürtlen suyu

Kahvaltı derseniz.. Tuhaf olan, uyanır uyanmaz aç karnına çıktığım yürüyüşlerden gelişimde hep "doymuş" buldum kendimi, biraz çay ya da karadut suyu, domates ve keçi peyniriyle akşamı ettim! Beni en çok doyuranın yürümek ve dost sohbeti olduğunu zaten biliyorum yıllardır ama bu boyuta geldiğini açlığımın, bilmiyordum.. Depoları olabildiğine doldurdum!

Kavunlu zencefilli buzlu ıhlamur çayı <3

Ay boyunca yediğim tek şeker içeren şey de annemin doğum günü pastası oldu :) Şu şeker alışkanlık işi, yedikçe yiyorsun çünkü bağırsaklarda şekerden beslenen bakteriler çoğalıyor ve onlar şeker istedikçe kısırdöngüye giriyorsun diyenler haklı sanırım! Hadi Almanya'ya dönüşte de böyle devam etse inşallah, orada moralim bozuldukça, yalnız hissettikçe; kahveli bir çikolata var, ona saldırıyorum :/

DÜŞÜNDÜM:

Yalan yok bu ay Elif'i çok düşündüm.. Çok özledim çok, bu kadar burnumun dibinde oluşu, herkesleri görüp onu göremeyişim bana çok zor geldi. Gittiğim her yerde, her şeyde onu aradım. Bu özlem bazen öyle dayanılmaz bir hâl aldı ki, ona yazamadıklarımı yazıp yazıp küçük kağıt kayıklarla denize bıraktım.

Elif’in gidişiyle yüzleşmek bana çok ağır geldi bu ay ama iyi de geldi çünkü kendi iç yolculuğumda olgunlaştığımı hissettim. Ben kendimi neye inandırırsam inandırayım, gerçek şuydu: Elif'in bana iyi geldiği noktada ben ona kötü gelmiştim. Kabul etmek, rahat bırakmak lazımdı, şarttı, zorundaydım. Yapacak bir şey yoktu.. Bensiz daha iyi olduğu açıktı.

Fakat onu rahat bıraktım diye kendimi bırakamadım, kaçmak yerine sonuna dek yaşamak istedim ve bu özlemi de acıyı da içime atmadım, utanmadım, yokmuş gibi de yapmadan üstüne gittim; yürüdüm ve yazdım.. Her gün zeytinlikler arasında, ıssız dağ başlarında, sessizliğin tam ortasında yürüdüm ve her gün bir yazı yazdım; kimi ona, kimi kendime, kimi de sizlere ve bu çok iyi geldi.. Bugün çoğunu sildim fakat birkaçı hiç fena değil, onları kendime saklayacağım tabii :)

Fakat bana asıl iyi gelen yani Elif konusunda şu oldu, ilk defa bir “gidiş”e bu kadar olgun yaklaştığımı fark ettim. Beklenti duymadan, karşımdakini suçlamadan, anlamaya çalışarak. Ama bu değil sadece, kendime de şefkat göstererek, onu özleyen ben'i hırpalamadan, bu yoğunluktaki duygularımdan utanç duymadan, yani işte ikimizi de insan olarak kabul ederek.. Bu bana iyi geldi, çok iyi geldi.

Şimdi Eylül zamanı.. Eylül, yeni bir yılın başlangıcıdır benim için, Ocak'tan daha önemlidir planlar programlar, yeni hedef ve işler için. Tatil bitti, Almanya’ya döndüm. Haydi o zaman Eylül; bereketinle gel, dolu dolu, sağlık ve mutlulukla geç hepimiz için!