Dünyanın en yalnız kıyısı

Bizim buralarda denize gidilmez, inilir. Günlük dilde şu şekilde kullanılır; “ben denize iniyorum..”. Bunun nedenini sana göstermek istedim bugün. 

Fakat geceden başlamalı, çünkü gün buralarda hep geceden başlar.

Dün gece, yalnızlığın insana bir bıçak gibi saplandığı gecelerdendi. Sadece yaz aylarına özgü, kavuniçi doğan dolunay öyle güzeldi ki, insan yanında biri olmayıp kelimelere ve ünlem işaretlerine dökemezse sanki o an hiç olmamış, yaşanmamış gibi algılıyor ve içinde büyük bir boşluk hissediyordu. Dün gece dünyanın sayısız güzel köşesinin her birinde, milyonlarca insanın dudaklarından değilse bile aklından “sen de burada olsaydın..” cümlesi akmış olmalı. Yüzlerce dilde.

Dolunaydan ya da üstünde çadır kurup yattıkları killi toprağın içinde ilk bakışta fark edilmeyen ufak çakıl taşlarının sertliğinden uyuyamayan, şehrin kalabalığından birkaç gün olsun doğaya kaçmış kampçılar bu sabaha geç başlar diye umarak, bir zamanlar kimseciklerin bilmediği / olmadığı bu koya (Dolungaz) yürüdüm. Yol, zeytin yeşilinin bağrından kıvrıla kıvrıla koyu maviye iniyor. Suya yaklaştıkça insanın düşünceleri de serinliyor.

Beyaz kayalıklara oturdum. Henüz güneşin yakmaya başlamadığı, dolunaylı gecenin izlerinin kaya oluklarından akıp gitmediği, rüzgârın sessizliğinin kulakları doldurduğu ufak bir köşe buldum ve yazmaya başladım.

Çevremden kendi hızları içinde bir sürü insan gelip geçerken, dünyayı bir salyangozun yavaşlığında - ya da belki o sonsuz telaşında algıladım. 

Denizin ve rüzgârın sesini insan sesleri bastırmaya kalkınca, kulaklığımı taktım. Yıllardır hiç şaşmayan şekilde High Hopes’un ritmik piyano tuşlarıyla bastırdım insan sesini. The ringing of the division bell had begun……

Neden sonra, güneş ensemi ve omuzlarımı yakmaya, etraf kalabalıklaşmaya başlayınca, kaçma vaktinin geldiğini anladım. 

Geldiğim yoldan, taşlı kumda sabahtan kalan kendi ayak izlerime basarak, adeta kendimden tek bir iz, çöp, ses, koku bırakmadan, gerisin geriye tırmandım kıvırcık saçlı sarışın yolu. 

En tepeden son bir defa bakıp sabah denizime, onu ondan belki de hiç anlamayacak olan gürültülü insanlara bırakıp.. sessizce ayrıldım.