Pazartesi'yi Salı'ya bağlarken..

İşe geri döndüm! Öyle mutluyum ki bloggercıklarım.. İşe yürürken etekleri uçuşan gölgemi bile sevdim, öyle diyeyim. Dile kolay Şubat'tan bu yana ofise uğramamıştım. Söz verdim artık her gün, danışanım olmayan günler bile gideceğim ofisten çalışacağım çünkü ben evden çalışmayı beceremiyorum. (Hayır keşke yan gelip yatsam ama tutup ev işi yapıyorum).

Öğlene dek işteydim, sonra havanın "23 derece  ve güneşli" oluşuna daha fazla dayanamayıp bisikletle çocukları aldım ve piknik yaptık çimenliklerde (ben çimenlere yatıp bulutları izledim, onlar koşturup durdu, birer de elma yedik; piknik dediğim bu).

Eve döndük. Hava lodosmuş meğerse, şehrin yarısı migrenli. Benim hiç ağrımayan baş çatlıyor ağrıdan. Baş dönmesi ve burun kanaması da oldu, o derece.. Umursayacak vakit yoktu, devam. Misafirlerim vardı akşama. Biraz ona hazırlandım, eşim geldi, misafirler eşimden 5dk önce geldi (klasik, misafiri tek başına ne yapacağını bilememe halleri). Yenildi içildi çocuklar coştu, en son komşunun ağacından yarasa gibi sarkıyorlardı topluca (daha fazla bakamadım, tabakları temizlemeye, suya tutmaya giriştim; kibarca "geç oldu gidin artık" mesajımdır bu benim, saat 19.25! Gülmeyin, Alman çocuklar 19.30'da uyuyor). Gittiler. Çocukları yıkadım, yatırdım (eşim koşmaya gitti çünkü onun bir hayatı var.. evet) ve oğlanın pastasına giriştim.

4 sene önce bu gece..... ne geceydi be!

*

Bundan tam 4 sene önce, tam bu gece, saatler gece yarısını az geçmişken.. doğuruyordum ben arkadaşlar. İlginç bir gece olmuştu cümlemiz için, çünkü koltuğu "suladıktan" sonra, gayet normalmiş gibi 3 yaşındaki minnoş kızımın ayak tırnaklarını kesmiş, yatağına yatırmış, masalını okumuş, rujumu sürüp evden hastaneye doğru gitmiş ve  "ay evet sanki evet sancı bu" dedikten 30dk sonra da (arada bir takım bağırmalar ağlanmalar vs.) hamilelik boyunca cinsiyetini öğrenmemek için inat ettiğim "oğlanı" doğurmuştum. Her şey o kadar hızlı olup bitti ki; ne bir ağrıkesici verebildiler bana, ne ebe (doktoru görmeye zaten fırsat olmadı) eline eldiven takabildi, hattâ ben aceleden normal bir doğum pozisyonu bile alamayıp 4 ayak üstünde doğurdum çocuğu, sonra da 1 saat boyunca çocuğa isim seçemedik. Sonra işte bu "Gassaraylı futbolcu L." aramıza katıldı.

Garip bir aileye katıldığını anlamış mıdır o ilk geceden bilmem ama.. Doğrusu iyi ki katıldı. Denge unsuru oldu bize, kızımın tam zıt karakteriyle "ha çocuk böyle de oluyormuş demek ki" dedirtti. Bebekliği kolay olanın tabii çocukluğu yaman oluyor, ayrıntıya girmeyeyim ama bugün günlerden "evlatsevgisi" :) Ha bir de "dışıseniiçibeni" ve "dünyayıağlatansarıkafalar". Ama evet, benden emdiği her damla sütü yine bi' punduna getirip benim burnumdan getirse de; iyi ki doğmuş L. Nice yıllara bambam'cığım..

*

Ve şu an saat gecenin 2'si. Kelimenin tam anlamıyla "Epik Bir Yenilgi" oldu bizim pasta! Buyrun kanıtı:

Gülmek serbest :D Çünkü ben de yarım saattir kahkahalarla gülüyorum. Şimdi bu pastayı sabah 4 yaşındaki yavruya "made with love" (içine sevgimi kattım) diye yutturabilir miyim, yoksa kırayım dizimi bir de klasik mozaik pasta yapıp üstünü meyvelerle süsleyeyim mi bilemiyorum.... (yaptım).

*

Ertesi sabah: Beğendi!?!?!? :D Üç tane pasta yaptım; itfaiye, araba (ki görüyorsunuz o daha da beter oldu) ve klasik üstü meyveli düzgün bir pasta.

Ama oğlan itfaiyeyi kaptı gururla götürdü anaokuluna! Arabayı da evde ailecek kutlarken yedik. Kimse (M. bile) yorum yapmaya yeltenmedi. E gerçekler ortada :D

Haydi bu sene de böyle yırttık bakalım..... Seneye Mayıs'a kadar rahat olun, vallahi hiç pasta yapmayacağım, söz :D