Harekete geçmek, mutluluk getirir!

Sürekli yağan buz gibi yağmurla, atılması beklenen her adım gözümde büyüyor. Neye nereden başlayacağımı bilemiyorum bazen. Bir başlasam, gerisi gelecek elbet de..

Nasıl yapacağım, interaktif katılıma zaman bulacak mıyım derken, bir online psikiyatri seminerine kaydımı yaptırdım. "Amaaan, en kötü dinlerim" dedim ve başladım. Ortalara doğru soru sormaya, son gün ise resmen sanal kokteyl gecesinde ışıldamaya, meslekten bir sürü insanla sohbet muhabbet kakara kikiriye dalmayayım!? Nasıl iyi geldi anlatamam. İnsana insan lazım der gibi, biz terapistlere de terapist lazım, her meslekte de böyledir eminim. Mesleğimi ne çok seviyorum, tam benim gibilere göre bir meslek bu.. Anlama açlığı! Tartışma, beraber düşünce, sorunları tiftik olmuş bir yünü çözer gibi çözme, örgüye hazır, mükemmel bir yün topu haline getirme açlığı. Tamam herkese göre olmadığını biliyorum :)) Tıpkı şu aşağıdaki gün ortasında bile zifiri karanlık ormanın da herkese göre olmadığını ama haftalık yürüyüşlerimde beni ölesiye cezbettiğini bildiğim gibi:

Seminer bana çok iyi geldi ve aslında mesleki alan dışında corona'dan sonra "salıverdiğim" diğer bazı alanlara da yansıdı bu motivasyon. Ben hareket ederek mutlu olan biriyim galiba. Yerinde duramayan..

"Ve bu sabah bir defa daha emin oldum. Hepi topu, ufacık şeyler beni mutlu eden.

Dünyalar değil istediğin, gece yüzünü kaldırıp baktığın yıldızların altında, tek başına dahi olsan, evrenin güzelliği karşısında bir an nefes alamamak ve sonra tüm farkındalığınla aldığın o derin nefesin tatlılığı. Varım! dedirten.

Sevdiğin birine sarılmak mesela. Uzun bir yoldan sonra. Upuzun bir yoldan sonra. Sahile, ona koşup.. Fırlatıp attığın ayakkabılarından kurtulan çıplak ayaklarını, seni ufak dalgalarla karşılayan serin denize sokmak.. O tanıdık titremeyi tüm bedeninde hissetmek."

Bu da olacak, inanıyorum! Bu sonsuz denize, bu uçuşan beyaz tüllere... kavuşacağım!