Değişim..

"Değişim zaman alır. Bazen tek bir ömre bile yetmez.. Bazen bir yolculuğa çıkarsın kendi içinde, varmak istediğin yere yaşamının sonunda dahi varamayabilirsin. Senin kaldığın noktadan, seni anlayan başka biri devam eder. Ve sonunda, biri varır o nihai noktaya. Ve her şey değişir o an.. Bir gün, biri için, bahar geliverir.." diyeli çok olmadı, daha bahar yeni başlıyordu.

Bahar geçti. Gelinciklerin arasından denize, karşı yakaya bakamadan geçti bu bahar.

Bende bir şeyler var... Bir kıpır kıpırlık, bir fokurdama, kabarma hali var. Geceleri uyutmayan, hayattaki yerimi, amacımı, yolumu düşündüren bir şeyler var. Bunu sizlerle de tartışıyorum aslında, dönüp dolaşıp. Temel kavramları, benim için elzem olan kavramları sorguluyorum. İçimde bir şeylerin yuvalanmaya başladığını, kuluçkaya yattığını, kımıl kımıl birşeylerin hayata başladığını hissediyorum. 40 yaş. Gerçekten ağır geldi bana.... Çok düşünüyorum; "ölüm anksiyetesi, aslında yaşayamamak kaygısıdır" derler, hayâl ettiğin, planladığın şeyleri bir şekilde yapamadan göçmek endişesi... Şimdiye dek yaptıklarımı beğeniyorum ama bu bende "yaşamın ikinci yarısına dair performans kaygısı" yaratıyor, yani bilişsel, fiziksel, sosyal ve duygusal anlamda "vites küçültme"ye hazır mıyım, emin değilim.

Bir yanım (tutulan belim, çocukların tırnaklarını keserken kısma huyu geliştirdiğim gözlerim, unutup durduğum kelimeler, eskisi kadar sosyal olmak istememek, kabuğumun içinden daha fazla keyif almak) evet derken, öbür yanım (hâlâ aşkla çarpabilen kalbim, insanlara ve yaşama dair içimdeki dipsiz merak ve anlama aşkı, kendimi ifade etme ihtiyacı ve diğerlerindeki etkim) "hayır daha bir süre platoda dolaşacaksın, inişe geçmeye daha var" diyor. Kierkegaard'a bakarsan zaten yola yeni çıktık, "yola kendi benliğinin farkına vardığın an çıkarsın..." ve doğrusu bu ya, sanırım yolun sonu da yok, dünya yuvarlak ve milyarlarca yol, olasılık var önünde...

Ve ben Bilişsel Davranışçı Terapi'nin inancı tam şövalyesi, "terapide altın standart"ı yakaladığına inanan, her alana uygulayabileceğini savunan ve genelde de başaran meftûn... geçen hafta bir sunum izliyorum, 2 saatçik sürüyor ve.... sarsılıyorum. Karşımdaki adam beni sarsıyor. Öyle ki; birden beynimde şimşekler çakmaya başlıyor. "Bu adamla tanışmalıyım! Bu adamdan süpervizyon ya da bir şekilde rehberlik, danışmanlık, bir öğreti, bir el bir yol almalıyım..." Ve mesaj yazıyorum özelden: "Hocam, ben bir BDT'ci olduğum halde sunumunuzdan çok etkilendim. Yıllarımı bu alana verdim fakat içimde bir değişim hissediyorum ve BDT'ye yönelik inancımı sorguluyorum.. Kısa Süreli Psikodinamik Psikoterapi konusunda kendimi geliştirmek isterim. Bana rehberlik edebilir misiniz?"

Bu kadar..... Kabul edecek mi bilmiyorum. Fakat CV'mi gördüğünde edeceğini biliyorum, üstelik bir BDT'ciyi psikodinamik alana "döndürmek" bizim alanda biraz "Hıristiyan damadı Müslüman etmek"le eşdeğer bir durum :)) Ne olacak bilmiyorum. Bunca yılın eğitimini, deneyimini bir yana koyup en baştan 40 yaşımda bu alana kayabilir miyim diye düşünüyorum. Eski alışkanlıklar yan kısa dönemde sonuç veren altın terapileri bir yana bırakıp uzun süreli, derinlemesine terapötik süreçlere dayanabilir miyim bilmiyorum. Rollo May'in peşine takılıp "terapist hatalarından öğrenir" diyebilecek miyim bilmiyorum ama zaten uzun süredir kendimde hissettiğim "empatik ve şefkatli terapi anlayışı, kendi deneyimini yansıtmaktan korkmayan terapist" gibi kriterler beni heyecanlandırıyor. Hele hocanın sunumda defalarca belirttiği "terapist counter-transference'ı bir sorun değildir, sürecin farkında olduğun sürece kendi kendine müdahale edebilirsin ve zaten terapistin amacı hastasını anlamak kadar, kendini de anlamaktır" demesi, beni can evimden vurdu sanırım....

Hele Yalom'un 70'li yaşlarında kendisinin de yaşadığı ölüm korkusu nedeniyle tutup Rollo May'den psikodinamik psikoterapi alması, bu süreçte danışan görmeyi reddetmesi.. Sanki son zamanlarda yaşadığım "corona süreci"ne bağladığım ama aslında birebir kendi içimdeki "kaynamaya", "kabarmaya" konduramadığım süreçler.... Sokrates'in rüyalarıma dahi girip "üzerinde düşünülmeyen hayat yaşamaya değer bir hayat değildir" demeleri..... Yok.. Bu işin sonu sanırım psikodinamik psikoterapi gibi duruyor....

Ama biraz "zaman" veriyorum. Bir hafta, 10 gün bu konuyu düşünmeden yaşamak, sonra yeniden ele alıp "gerçekten istiyor muyum yoksa binlercesi gibi bu da maymun iştahımın bir "aşermesi" mi?" diyeceğim.

Değişim zaman alıyor ama ya bir tek ömrüm varsa......?