Tepedeki çimenlikten

.. seyr’eylemek şu âlemi
küçülmüş, ufacık olmuş insanların âlemi!

Bu sabah içime nedensiz bir mutluluk doldu. Gökyüzü masmavi! Pamuk şeker gibi bulutlar. "Neden olmasın?" dedim, bastım pedala. Rüzgâr saçlarımı uçuşturdu, şehri ardımda bıraktım, 10-20-30km.. Henüz uyanmamış köylerin içinden geçtim. Daha sararmasına çok zaman olan yemyeşil buğday ve arpa tarlalarını, dağdan eriyen karların debisiyle muthiş bir coşkuyla akan ırmakları geride bıraktım. Dümdüz Münih'in, gördüğüm bildiğim tek tepeciğine tırmandım.

yemyeşille masmavinin ortasında uzanarak
hayâller kurarak
rüzgâra savurarak..     (vazgeçmek? birdenbire. herşeyden? vazgeçmek..) istedim.
Deniz yok halâ, sen zaten yoksun ama ben varım! Tüm duyularımla yaşadığımı hissediyorum dedim.

Dört bir yandan kuş sesleri hattâ arı vızıltıları geliyor. Doğa şarkısını söylüyor ve ben yemyeşil çimenlere sırt üstü uzanmış, ağzımda bir kır papatyasının sapını geveleyerek, bu çok sesli koroyu dinliyorum. Gözlerim kâh kapanıyor, kâh açılıyor. Hayâllere dalıyorum. Yaşamak diyorum, ne güzel..!

Henüz kahvaltı bile yapmamışım. Aklıma bile gelmemiş. Aç da değilim, doğa doyurmuş beni. Fakat öyle susuyorum, öyle bir susuzluk çekiyorum ki! Bizdeki yayık ayranı gibi ama çok daha kıvamlı "tereyağ sütü" (buttermilch) denen bir içecek var, canım onu istiyor. Ama nerede bulunur, bir köye girsem, çiftçilere sorsam? Pedala bastıkça daha da artıyor susuzluğum, dudaklarım kuruyor, çatlıyor.. Tam o anda, göz alabildiğine geniş bahçesinin çevresi çitlerle kaplı bir çiftlik evi çıkıyor karşıma. Ve durmamla da bunlar:

Adımın anlamı, ceylan yavrusu.. Onların sırtlarında beyaz benekler, benim yüzümde kızıl çiller, birbirimizi hemen tanıyoruz. Hemen bir yerlerden karahindibağ çiçeği ve yapraklarını buluyorum, avuç avuç yediriyorum onlara. Sürmeli gözleri, ıslak simsiyah burunları öyle güzel ki. Ve birden yaşlı bir adam yanaşıyor arkamdan "servuuuus" diyor bölgenin lehçesiyle, "merhaba" anlamında. Biraz laflıyoruz ve nasıl oluyor bilmiyorum, yüzüme bakıp "taze süt ister misin?" diyor! Bir sonraki sahne bu:

Hayatta hiç büyük isteklerim olmadı benim, söylemiş miydim? Ama isteklerimin hepsi de gerçek oldu! İnsan zaten daha başka ne ister ki, biraz süt, gözünün alabildiği kadar yeşillik, biraz muhabbet. Başka ne ister? Ne isteyebilir?

Eve dönerken kahvaltılık bir şeyler almak için markete uğruyorum, küçük bez heybeme biraz ekmek, lavantalı köy peyniri, iki tane kıpkırmızı domates atıyorum. Tam köşeyi dönecekken o kırmızı araba birden önüme çıkıyor. Panikle gidonu bir sağa bir sola kırdığım bisiklet huysuz bir boğa gibi üstünden beni asfalta atıyor. Ağır çekimle uçuyor ve dizimle kolumun üstüne konuyorum. Yaralar bereler, hayır başımı çarpmadımlar, iyi miyim, iyiyimler. Yavaş çekimde herşey. Bir miktar kan, bol miktar adrenalin salgılamışım. Ama hayattayım. Şükrediyorum.

Ve hayata kaldığım yerden devam ediyorum....