Tek bir insan yeter..

Şu an çok duygusalım, doya doya ağladım ve biraz boşaldım ama yetmedi. Hâlâ gözlerim sulanıyor ve boğazımda kocaman bir düğüm var.. O zaman, yazmalı..

Geçen Pazardan (bugün 10. gün) beri Corona geçiriyoruz. Önce eşim oldu, ertesi gün ben ve sonra çocuklar. Biz biraz sık yakalandık Corona'ya, 2020'den beri geçirdiğimiz 4. Corona bu. Oregon'da bir kadın varmış 6 defa Corona geçirmiş, eh biz de 4 ile rekora koşmuyor değiliz :) Ama bunda bağışıklık sistemimiz kadar, eve 500 tane test alıp her burnumuz aktığında test yapan eşimin de etkisinin olduğunu söylemeliyim. Bence bu kadar test yapmasak, biz de herkes gibi 2. ye falan geçirdiğimizi sanıyor olacaktık. İtiraf edeyim bazen şu test işini evde yasaklamak ve herkes gibi "üstünüze afiyet biraz soğuk almışım, yüzünüze yüzünüze de öksürüyorum ama kusura bakmayın, mevsim, normal" demek istiyorum artık! :) Cahillik bazen mutluluk.

Neyse, bu seferki Corona oldukça ağır geçiyor. Bir de Pazar günü başladığı için ve Pazartesi benim alışveriş günüm olduğu için, ev tam takır kuru bakır kalakaldık. Öyle perişandık ki, sanırım 3 gün falan hiç kafamızı kaldıramadan yattık, salona yanyana yatakları kurduk, ortam resmen revir gibiydi.. Sonrasında da tipik Corona işte; bir iyisin bir kötü, her gün başka bir yerin kötüleşiyor, tuhaf tuhaf semptomlar.. Test negatife dönmeden zaten evden çıkamıyoruz.. Öyle kalakaldık anlayacağın. Kalkıp çorba yapacak halim bile yoktu, o kadar kötüydük.. 

O sırada işte, karşı komşumdan bir tencere tavuklu şehriye çorbası geldi. Allahım nasıl dua ettim anlatamam. O çorbayı var ya, nasıl bereketliyse, 5 öğün falan yedik.. Çorba sonunda bitti ama Corona bitmedi, kolumu kaldıracak halim yok.. Şimdi ne yapacağız diye düşünürken, birden kapı çaldı, bir adam elinde 4 tane büyük kese kağıdı kapıya bırakıyor, dedim ki "bu bize değil sanırım bir yanlışlık var, biz market siparişi vermedik" (neden, çünkü akıl edemedik resmen beyin sisi dedikleri bu olsa gerek!) Adam isme adrese baktı evet biziz, üstelik ödenmiş.. Siparişe baktıysa, Amerika'daki kuzenim! Offffff... Kuzenim 7500km öteden bize portakallar, elmalar, armutlar, mandalinalar yollamış! Offf öyle duygulandım ki, paketlerin yanına çöktüm, hönküre hönküre ağladım.... Kuzenim 2020 Corona'sında da bize bir koli şekerleme, cips, kola falan yollayıp bizi aşırı neşelendirmişti.. 

Mine Söğüt diyordu bir romanında. Tek bir insan yeter bazen.... 

Öyle doğru ki! Tek bir insan seni öyle mutlu edebiliyor ki, koptuğun yerden yeniden hayata bağlayabiliyor. Tek bir insan..

ve 4 paket :)))

Demin şuna karar verdim: 1). Kendime acımaktan vaz geçmeliyim çünkü ben yalnız değilim, beni çok seven insanlar var ve birinden biri mutlaka koşuyor zor zamanımda... 2). Kendimi de sevmeliyim çünkü ben de "koşan" bir insanım, ben de çorbayla, mandalinayla, hiç beceremezsem mizahımla koşuyorum insanlarıma... 3). Yapayalnız bile olsam, Tanrı yalnız bırakmaz ki beni (bunu sevgili Ters Pabuçlar söyledi bugün.. "kimse sevmese Yaradan sever senin gibi güzel yürekleri" dedi ve aşırı mutlu etti....) 

Madem öyle, o zaman silkeleneyim artık ve 2023 biterken tüm bu tükenmişlikleri, hastalıkları, yalnızlıkları ve kendime acıyıp durmayı geride bırakayım, 2024 yepyeni ve güzel bir enerjiyle gelsin, sağlık getirsin, iyi şans getirsin, dayanıklılık ve esneklik getirsin, huzur getirsin, mizah ve neşe getirsin inşallah... Kuzenimden gelen enerjiyle, yarın yepyeni, inşallah artık sağlıklı ve çok güzel bir gün olsun!