Karanlıklar içinde aydınlık bir gün

Günaydıııın! Türkiye ile aramızda 2 saat olduğu için, "ne günaydını, saat olmuş 12" demeyin, burada gün henüz aydınlandı. Tammmm -11 derece şu anda hava ve dışarıda 70cm kar ve dünkü fırtınadan sonra sanki hiçbir şey yaşanmamışcasına açmış pırıl pırıl bir güneş var. Hollywood'un değimiyle "Winter Wonderland" yaşanıyor ve ben tam 10 gün sonra (!) birazdan evden çıkıp "sizin için" birkaç fotoğraf çekeceğim. Çünkü ben kendimi bir yerlerde kaybettim yine....

tarihi evden çıkma anım :))

 

Tam 10 gündür evden çıkmadım dediysem, aslında üç defa doktora ve eczaneye gitmek için çıktım, o kadar.. Hayat durdu, ben kendimi kaybettim. Niye ama? Eşim işten gelince hasta çocukları ona bırakıp iki blok yürüyebilirdim evet ama o kadar yorgundum ki, içimden gelmedi. Kendimi zorlamalıydım belki ama ona bile enerjim yoktu. Sanki donmuş kalmış gibiydim..

Bugün çıkacağım ama! Bu kadar güzel bir manzarada yürümemek sadece ayıp değil, günah da çünkü!

Hayatın güzelliklerini en karanlık anda bile bulabilmek lazım yoksa insan devam etmek istemiyor.. 44 yaşımda hayata devam etmek istememek de ayıp... Ama oluyor arada, insan her zaman Mevlâna'yı hatırlayamayabiliyor: Gecenin en karanlık ânı, şafak sökmeden önceki andır. Tamam da; gecenin 3'ü de çok karanlık, 5'i de... Hangisindeyiz, daha ne kadar sürecek bu karanlık diye umutsuzluğa kapılıyor bazen insan... Hani Cem Yılmaz'ın bir esprisi vardır "3-5 milyon dolar diyorlar.... 3 mü 5 mi? Arada 2 milyon dolar var yahu!" :)) 

Neyse... Uzun zaman sonra ilk defa güneş açtı, güneş altında her şey daha açık ve güzel gözüküyor... Misal; bir haftadır çok tatlı bir misafirimiz var; her sabah 11 gibi geliyor, koyduğumuz yemleri yiyor, biraz bizi izliyor ve uçup gidiyor. Kızılgerdan'mış adı, inanılmaz güzel bir canlı! 

Fotoğraf Wikipedia'dan

İşte dünya bunca küçücük güzel şeyle doluyken, ben de "bu seferki hastalık dönemini fazla mızırdanmadan ve güzelliklere odaklanarak atlatacağım!" dedim ama, bu daha hayattaki ilk mızırdanmama denemem olduğu için :) pek de beceremedim. Ama bugün; bugün Pazar, eşim evde ve yılın ilk karı yağmış, dedim ya, artık bu kadarı da ayıp ve de günah! Çıkıp, gorf gorf gorf yürümeli! Mahalle arasından karla kaplı sokaklardan geçip, ufacık Würm deresini bulmalı!

Bugün ayrıca 2023 Noel'inin ilk Advent Pazarı. Advent Latince'de "geliş" anlamına geliyor ve noel gecesi (24 Aralık) dünyaya gelen Hz. İsa'nın geliş müjdesi olarak, hıristiyanlar noel'den önceki 4 pazar gününü kutsal kabul ediyorlar. Müslümanların Ramazan öncesi "3 aylar dönemi" gibi, belli hazırlıklar, oruç süreçleri de var. Advent Pazarları 4 adet mumla simgeleniyor ve her pazar mumlardan biri yakılarak şükrediliyor. Genelde bu mumlar hazır alınır ve pek süslüdür: 

Ama bizim evde, her sene çocuklarla ben yani iki deist ve bir müslüman :)) birlikte hazırlarız bu mumları. Bu seneki mumumuz hastalık nedeniyle biraz kolaya kaçtı ama yine de tatlı oldu bence:

1. Advent mumumuzu oğlum sabahın köründe heyecanla uyanıp yaktı. Yakarken bir dilek dilemesini istedim; gözlerini kapattı, ciddi ciddi içinden birşeyler diledi. Onu o halde izlemek çok hoşuma gitti... Cuma günü Yasin okurken de "niye dua ediyorsun" diye sorduğunda "çünkü yaradana seni ve ablanı verdiği için şükrediyorum" dediğimde birebir aynı duyguyu yaşamıştım; gerçekten insan zor zamanlarda yapayalnız da olsa, umutsuz da olsa, içinde Tanrısal bir güç var her zaman ve kendini kendinden güçlü bir güce bırakmak ihtiyacı.. Bu ihtiyaç bence evrensel ve hangi dine ya da inanışa mensup olursan ol, herkesin içinde var. Çocuklarıma aktarmak istediğim de bu benim.. İlerde deist de olabilirler, müslüman da hıristiyan da; ama umarım ateist olmazlar.. Ateizm bana çok yalnız, soğuk, katı ve umutsuz bir hâl gibi geliyor.... Ama kişisel görüşüm tabii, belki de değildir.

Hıristiyan adetleri, müslüman adetleri ve çocuklara verdiğimiz dîni değil de etik ahlâk eğitimi; bizde her numara var görüyorsun :))) 

Biz de böyle bir aileyiz işte, oğluma okulda "etik dersinde" öğrettikleri gibi, her aile farklı ve hepsi eşit.. Tek ebeveynli aileler, iki hemcins ebeveynli aileler, tek çocuklu, çok çocuklu ya da çocuksuz aileler.. Ya da biricik kendiyle, çiçekleri ya da hayvanlarıyla yaşayan tek kişilik aileler.. Hepimiz birbirimize denkiz.. Tek başına bile olsan, kendi kendinin ailesi olabilmek ve dostlardan bir aile kurabilmek de güzel... Bu sıra "kendi kendine"lik üzerine yazılar yazıyorum yılda bir ay yazdığım Yılın Tortusu Bloğumda. Özellikle de "kendini DE sevebilmek"le ilgili yazılar.. İlgini çekerse beklerim :) İlk yazı burada. Sanırım bu seneki toplamda 10-12 yazı falan olacak, şimdilik 3 tanesini yazabildim..

İşte böyleeee.... Sizi 7/24 yayın yapan, çıtır çıtır bir şömine ile başbaşa bırakıyor ve bu videoyu evde büyük ekranda açıp, ister sıcak şarabınızı ister kahvenizi ya da kış çayınızı alarak keyfini çıkartmanızı diliyorum :)