içtenlik

Kapı çaldı, bu saatte kimdir ki diye açtım. N. Elinde bir buket rengârenk lale ve sümbül, kurdeleyle bağlanmış. Aa nereden çıktı bu güzeller, demeye kalmadı, dedi ki "C., bunları görünce sen geldin aklıma. Ben insanlık adına teşekkür etmek istedim sana, bunca çabaladığın için..."

Bir an ne demek istediğini anlamadım. Boş boş bakmış olmalıyım ki yüzüne, o zaman ekledi "deprem çalışmalarından bahsediyorum.. "

Doğru ya. Çalışmalar... Depremzedeler.. Utandım. 

Bu sıra Bulgakov'dan (sen de onu herkes gibi Usta ve Margarita'dan tanırsın mutlaka) "Genç bir köy hekimi"ni okuyorum yeniden. İlk okuduğumda 99 depremi olmuştu. Ufacık çocuktum daha ama gönüllü çalışmıştım yine.. Değirmendere, Gölcük.. Aradan tam 24 sene geçmiş, yine deprem, yine gönüllü çalışmalar, yine Bulgakov. 

İnsan mesleğinin ilk zamanlarında herşeyi bildiğini sanıyor. Kitapları yalamış yutmuş, terapi protokollerini ezberlemiş, pırıl pırıl genç bir idealist.. Aynen Bulgakov'daki gibi, yüzmeyi kitaplardan öğrendiğini sanıp, derin bir suya atlayıveren bir.. şaşkın? cesur? aptal?

Hayat ders kitaplarındaki gibi değil oysa ki. Deniz de sandığından derin. Üstelik içindeki canavarlar... Bulgakov'un köy hekiminin "boğulmuş fıtık" kabusu gibi bir şeylerden korkarken, kendini bambaşka bir mücadelenin içinde buluyorsun ve fıtık mıtık vız geliyor bir noktadan sonra. Çocuk tecavüzleri, intiharlar, toplumun sapkınlık diye gördüğü ruhsal bocalamalar, varoluş sanrıları, kişilik bozuklukları, travmalar.... Bazı insanların dinlemeye dayanamayacağı yaşantıları dinlemeye, sarmaya, iyileştirmeye çalışıyorsun.. 

Banksy re-touch of jean-François Millet, 1957 "The Gleaners"

Link

Elbette umutsuzluk duyuyorsun. Bazen ağlamak istiyorsun (arabayı sağa çekip bağıra bağıra ağlıyorsun). Yapamıyorum ben, diyorsun. Vazgeçmek istiyorsun. İşin kötüsü tüm bunlar olurken bir de hayattaki kendi rolünü "layıkıyla" oynaman gerekiyor. Çocuklarını güler yüzle okuldan alıyor, kocana siyah çorabı beyaz sepetine attığı için sinirleniyor, mücvere sarmısak koyulur muydu diye internete bakıyor, ellerine sürdüğün kremin kokusuna bayılıyor, günün tortusu diye bir bloğa tuhaf tuhaf, belki de anlamsız bir sürü şeyler not ediyorsun. Bir dostla dertleşmek istiyor, elifi özlüyor, bazense kimsenin olmadığı sessiz ve kimsesiz, kuytu bir yerde tek başına saklanmak, elma deseler bile çıkmamak istiyorsun.

Sonra biri geliyor işte. Kapıyı çalıyor. Eline bir buket çiçek tutuşturuveriyor. Ondan yarım saat sonra başkası geliyor (hani hayat "sen anlamamış olabilirsin" der gibi) o da eline Descartes'ın "İlk felsefenin meditasyonu"nu tutuşturuyor. Akşamına iki farklı konser bileti, bir "basit bolluk" kitabı.. N'oluyor ya? Tek tek gelin.... hayır hayır, vaz geçtim, hep birlikte gelin.... Yalan söyledim, gelin de kim olursanız olun, gelin.

Küçük içtenlikler yapın bana. Utandırın. İyi biri olduğumu, ananemin dualarındaki iyilerle karşılaşmayı hak ettiğimi hatırlatın. Çünkü ben, çok hızlı ve kolay unutuyorum herşeyi... Kolayıma gidiyor kendimi suçlamak, beğenmemek, yetersiz bulmak. 

Siz hatırlatın. Bana. Ve birbirinize..

Her şeyin başına gelmesine izin ver.

Güzelliğin ve korkunun.

Sadece yürümeye devam et.

Hiçbir duygu son değildir.

Rilke.