Bana tuhaf bir şeyler oldu..

Bloglarda genel bir sakinlik var sanki, ben de bu sessiz durgunluğa katıldım. Ama geçerli bir mazeretim vardı; bu hafta bana bir şeyler oldu.. Tam ne olduğunu kelimelere dökebilir miyim emin değilim ama ben "ben" gibi davranmadım bu hafta ve... hayatımın sanırım en güzel haftasını yaşadım!

Daha doğrusu, belki de tam "ben" gibi davrandım, öyle bir şey oldu ki, sigorta mı attı ne oldu, bir "yeter artık başkaları için yaşadığım" hissi geldi; kendimi herşeyin önüne koyma isteği hattâ ihtiyacı, önüne geçilemez bir sadece kendimle olma özlemi.. Bu bana sanırım son 8-10 senedir olmayan bir şey.. Yani yüzüne maske yap, ayaklarını uzat, kendine bak değil demek istediğim; içimdeki duygu, henüz ilkyaz günlerinde, sabah saatlerinde, denizin üzerinde gördüğümüz o pırıl pırıl ışıltı gibi bir duyguydu. Kıpır kıpır, tertemiz, huzur ve umudu bir araya getirmeyi başaran tuhaf bir iç pırıltısı.. İç sıkıntısı denir ya, onun tam tersi bir duygu adeta.. İç pırıltısı, evet.

şelaleyi gördüğüm an.. ama bir süre kavuşamadık, 

çünkü "oturan adam"ın gitmesini bekledim.

Bir sürü işim vardı, zaten iş bitmiyor ki.. Hepsini bıraktım, yapmayacağım dedim! Bu hafta hiçbir sorumluluk ve vicdan yükü duymadan, kimseden izin almadan, ricalarda bulunmadan, kendimde hak görerek, tamamen kendi içimden geldiği gibi yaşayacağım, bakalım ne olacak....

Neler oldu anlatayım: Her sabah bisikletimle 2 saat dolaştım, bazen ormanlara gittim, bazen göllere, bazen sadece şehrin içinde turladım. Banklarda oturdum, çimenlere uzanıp bulutları izledim, rüzgârın getirdiği kokuları içime çektim. Kahvaltı yapmadım, karnım acıkınca canım o an ne istiyorsa onu atıştırdım ki bunlar çoğunlukla basit bir domates, peynir, ekmek, biraz meyve, bazen sadece soğuk bir içecek oldu. Sanki içimdeki bir şeyi doyurdukça, fizyolojik olarak da bir tokluk hissi geldi üzerime.. Bir gün gittim tarladan sadece kendime çilek topladım, eve bir tanesini bile getirmedim, hepsini oturdum dere kenarında yedim! :) Kimseyle buluşmadım, kimseyi görmedim, tamamen kendi başıma oldum. 

kayalara tırmanırken, 

bir türlü fotoğrafı doğru zamanda çekememek :)

Eve döndüğümde saatlerce yazı yazdım, sildim, baştan yazdım, kendime bile itiraf etmeye korktuklarımı sayfalarca yazdım. Hiçbirini yayınlamadım. Kendi içimde tutmayı başardım.. Tüm bunları yazarken bazen şaşırdım, bazen güldüm, bazen de ağladım... Evet ağladım sonunda! Hafta ortası bir de bisikletten düşünce, "hah dizim kanıyor, elime fırsat geçti" dedim dedim ağladım.. Meğer ne çok canım yanıyormuş! Sonra birden sustum, kendi kendime "değer mi güzel gözlüm, değer mi bu gözyaşlarına" dedim aynen annemin ufak bir çocukken bana hep dediği gibi.. Ve yıllar sonra yine aynı cevabı verdim: "değer.. çok canım acıyor çünkü..". Ve annem gibi anlayışla baktım kendime.. "Haydi" dedim sonra, "kalk elimizi yüzümüzü yıkayalım, geçti..." 

Sonra, finalde, ölsem yapmam dediğim bir şeyi yaptım: 7 derecelik buz gibi şelale sularında, ani bir kararla üstümü çıkarıp iç çamaşırımla yüzdüm :) Yaptım bunu! Ben, Ağustos gününde bile üşümeyi başarabilen ben! İlk başta utandım, korktum, sonra dedim ki, "ya şimdi ya asla... bu insanların hiç birini bir daha hayatın boyunca görmeyeceksin, sende olan zaten onlarda da var, utanma, çıkart üstünü, gönlünce yüz..." Tırmandım kayalara keçi gibi, bir iki üç, atla! Ama nasıl soğuktu anlatamam :)) Ölüyorum sandım, kalbim duracak sandım, ufacık göleti yüzemeyeceğim, kıyıya asla varamayacağım sandım ama başardım.... Çığlık da attım ama "şahane" diye! Önü topu 10 saniye falan sürmüştür o buz gibi suda yüzmem ama çıkınca sanki yeniden doğmuş gibi hissettim!

Kısacası: bu hafta bana tuhaf bir şeyler oldu... ve bu, çok iyi oldu!

ve mutlu son; yüzmüş çıkmış, 

yeniden giyinmiş, içim buz gibi otururken..

Buralılar ya da ziyaretçiler için hamiş: Gittiğim şelale, Münih'in arabayla 1 saat güneyinde, Garmisch-Partenkirschen bölgesine (ünlü Zugspitze'ye) yakın Farchant kasabasının hemen kuzeyindeki "Kuhflucht-Wasserfälle". Lütfen şelalede yüzmenin hızlı debi, gizli girdaplar ve 2-7 arasında değişen derece nedeniyle oldukça zorlu olduğunu, yalnızken kesinlikle yapılmaması gerektiğini unutmayın.. Hocanın dediğini yap, yaptığını yapma! :))