10 sene önceki ben'le bitmeyen kavgam

Bir haftadır "hayatın geldiği nokta", "hayâller ve gerçekler" diye yazıp duruyorum da... Derdim aslında bu hatun: 

Tanıştırayım; C. Filipinler, 2009. Bu akşam bu hatuna özellikle uyuz oldum çünkü o böyle havalarda "uçuşurken", 10 sene sonraki ben bozulan çamaşır makinasının içi kirli su dolu kapağını açıp içinden kıyafetlerimi kurtarmaya çalışıyorum, aynı zamanda biri hasta iki ufak çocuğun kavgasını ayırmaya, eşime de "neden her şeyi bırakıp canımın onunla bahçede karşılıklı birer bira içmek, öpüşüp koklaşmak istemediğini" anlatmaya çalışıyorum. Çünkü hiçbir şeye yetişemiyorum ve canım sadece başımı alıp - mümkünse tek başıma - gitmek istiyor. Bilirsiniz böyle günler oluyor hepimize.... 

Sonra - tamamen rastlantı ya da yukarıdaki şakacı güçlerin bir oyunu olarak - eşimin profesyonel fotoğrafçı olan kuzeni whatsapp'tan şunu yollayıveriyor: 

Tanıştırayım; C. Münih. 2019. 

Ve ben bu hatuna bakıyorum, bakıyorum, bakıyoruuuum.. ve gülümseyiveriyorum çünkü aynaya baktığımda aslında gördüğüm tam olarak bu hatun.

Bir haftadır içim içimi yiyordu; 10 sene önceki ben ile şimdiki ben'in ortak hiç bir noktası yok, kendimi nasıl bir kısırdöngüye kaptırdım, aklım neredeydi, ben neden bu gri ülkedeyim, neden her iş bana bakıyor diye sürekli bir mızırdanma halindeydim. Tabii buna bozulan makina ile bozulan öhöm hastalanan çocuğun da etkisi olmuştur mutlaka. Ve tabii güneşli ve rahat memleketimden gri, işlerin beni beklediği, somurtuk şehrime taze taze dönmüş olmanın ağrılı adaptasyon süreci. Ama yani pes dedim kendime. Allahaşkına ne farkın var? İçindeki öz hiç değişmedi, şartlar değişiyor, değişmek zorunda ve hayat "gezelim görelim" değil. Sorumlulukların var, zorunlulukların var ama şu iki fotoğrafa bak, özünde aynısın. 

Bilmiyorum sevgili bloggercıklarım. Bilmiyorum. Bazen diyorum "hayâllerimi unuttum", "bir çok şeyi F. ve çocuklar için kabullendim ve öteledim ya da vazgeçtim". Doğrudur. Ama çok da değişmedim sanki ya. Bakıyorum aynı kolayca gülümseyen yüz, yaşama karşı aynı hafif ve olumlu bakış, ufak şeyleri, andaki güzellikleri yakalamayı bilen kalp. Tamam biraz fazla kolay demoralize oluyorum ama bu da duygularım olduğu için. Duygularımı göstermeyi sevdiğim, saklayamadığım, sevdiğime "seni seviyorum" demekten korkmadığım için.. Yani çok da değişmedim ben; belki biraz daha yorgunum, biraz daha üşengeçim 10 yıl önceye oranla ama içdünyamda bir daralma olmadı..

Terapist olmaya karar verdiğimde, geçmişimle barışmam gerektiğini biliyordum ve büyük ölçüde barıştım korkmuş çocukluğumla, güvensiz ergenliğimle, tutkulu ilk gençliğimle.. Sonra sıra geleceğimle el sıkışmaya geldi; yaşlılığımı planlamaya, yaşlılığıma layık bir hayat kurgulamaya.. Onun üzerinde de çalışıyorum. Ama bu 10 sene önceki benle bir türlü barışamıyordum. Onun yoluyla şimdiki yürüdüğüm yolun tamamen zıt kutuplar olduğuna takılıyor, biraz kıskançlık ve özlem duyuyordum ona. Ama bugün şunu fark ettim: Onunla ben, hâlâ aynı kişiyiz, "biz", aslında hiç değişmedik ki..... 

O zaman bu şarkı bize gelsin. Haydi hep birlikte: What am I?

ya bu yeni arayüze de gıcığım. şu üstteki video görünmüyor mu???