Tehlikeli düşünceler

Berlin’de ortalık yıkılıyor. Corona’ya rağmen yaşama eskisi gibi devam etmek isteyenler sokakları dolduruyor. “Yeter artık!” diyorlar, “işimizi gücümüzü, çocuklarımızın eğitim hakkını, dostlarımızı görebilme özgürlüğünü geri istiyoruz!” Hak veriyorum. Hem de çok.

Bir daha geçirir miyiz, geçirirsek daha mı hafif geçiririz, bilmiyorum. Uzmanlar da bilmiyor. Ya da kendim geçirmeden, üstümdeki kıyafetlerden başkasına geçer mi, bilmiyorum. Bir yanım “dünya üzerindeki en şanslı insanlardan birisin” dese de, öbür yanım temkinli, korkuyor. Belki market alışverişini yıkamadan direkt dolaba koyma özgürlüğüm var, çocuğumu korkmadan okula yollama özgürlüğüm var ama öte yandan da.... Hayat asla eskisi gibi değil. Ve eskisi gibi olacak mı, emin değilim..

“E tamam hasta olduk iyileştik, peki şimdi?” psikolojisi yavaş yavaş beni tüketiyor. “Bari bizim gibilere bir çözüm bulunsun” diyorum, artık hayatıma devam etmek istiyorum!

Başkaları ise, tehlikeli buluyorlar bu düşünceleri. Herkes böyle düşünmeye başlarsa, herkes sokaklara dökülüp "yeter artık!" diye ortalığı yıkmaya başlarsa, ne olur bu işin sonu diyorlar. Onlar da haklı, ucunda ölüm olan bir korku bu, çok haklılar..

Tüm bunları düşünerek yavaş yavaş biçiyorum çimenleri. Hiç acele etmeden, makinayla defalarca ve boydan boya tüm bahçeyi adımlıyorum, sonra enlemesine yürüyorum. Fakat çimenlerin arasında kendiliğinden bitmiş papatyalara, belki içlerinde dört yapraklıların olabileceği yoncalara kıyamıyorum. Bahçenin çeşitli yerlerinde papatyalar öbek öbek gülümsüyorlar bana, yoncalar çapkınca göz kırpıyorlar. Karşı komşu sesleniyor "yine mi kıyamadın?" ellerimi açıyorum iki yana, benden bi' cacık olmaz.. Gülüyor.. El sallayıp giriyor içeriye.

Kesim bitince, su veriyorum çiçeklerime ve saksılara ektiğim, hafif hafif kızarmaya başlayan, mis kokulu, mini minicik yabani çileklerime. Kana kana içiyorlar suyu. Çimenlerin kokusuna kır papatyalarımın, sardunyalarımın kokusu karışıyor. Elma ağacım.. Böğürtlenlerim, frenk üzümlerim, yaban mersinlerim ve hatta karadutlarım.. Gözlerimde karanfiller... Ufacık bir bahçe ama karma karışık düşüncelerime verdiği yeşil serinlik, tarifsiz büyüklükte.

İşim bitince, bahçedeki hortumdan akan buzzzz gibi suyla önce çıplak ayaklarımı, sonra ellerimi, en sonunda da yüzümü yıkıyorum. Tenimden suya akan tehlikeli düşüncelerin buğusu tüterken, gözlerimi kısıp keyifle bakıyorum batmakta olan güneşe. Bir gün daha bitti.. Keşke hiç bitmese bu güneşli günler... Keşke donup kalsa zaman tam şu anda, hortumdan fışkıran su damlacıkları havada asılı kalsa, zaman çocukluğumun geçmek bilmeyen Ağustos akşam üstlerindeki gibi asılı kalsa, akmasa.. Herakleitos geliyor işte o an gözümün önüne. Yaşlı bir zeytin ağacına dayamış simsiyah kıvırcık saçlı başını ve gülümsüyor: "Her şey;" diyor. "Akar!" Öğren artık bunu, direnip durma..

Ve kelime meydan okumamız, tabii. Bu günden, bahçemden aldığım ilk hasattan bana kalan: İçinde 4 sesli harf olan bir kelime (Soru No. 19): Karnabahar :) Hem 4 sesli harf, hem 4 farklı renk!

Bugünlerde söylemeyi sevdiğim kelimeler (Soru No.18); ladin, servi, manolya, jakaranda (bu konuda yazmışım bu linkte, muhteşem..), nar ve en çok da zeytin! Ve bence simsiyah bir köpeğe isim olarak konulabilecek en güzel kelime (Soru No. 23) de; Zeytin! Hattâ, zeytinin bence düpedüz mutlulukla bir ilişkisi var!

Bunu soran yok ama; bu sıra yapmayı en çok sevdiğim şeyleri yazarak bitirmek istiyorum: Monocle veya Düşünbil dergileri eşliğinde, kulağımda Andrea Motis, kesmeye kıyamadığım papatya ve yonca öbekleri üzerindeki mavi hamakta zaman geçirmek.. Evet. Seviyorum!