İdrak ve devam..

Zor bir geceydi. Akşam N.ciğim zatürre başlangıcı teşhisi aldığını yazınca, hemen başlattığım görüntülü konuşmada onu o kırmızı bukleleri ve tüm güzelliğiyle bir çiçekli koltuğa yatmış, adeta prensi tarafından öpülmeyi bekleyen bir uyuyan güzel şeklinde görünce.. Çöktüm. Yani psikolojik olarak değil, fiziksel olarak da, oturdum tam bulunduğum yere.

Gün boyu çok iyiydim ama gece ciğerlerim ağırlaştı, hastalık sürecinde ilk defa derin nefesler alamamaya başladığımı hissettim ve birden olan biteni idrak ettim. Farkında mısın sevgili Pollyanna'cığım, bu işin sonunda N.’ciğin değil (çünkü hislerin güçlü ve asla yanıltmaz şekilde çalışır bilirsin) ama başka sevdiklerini, tanıdığın insanları yitireceksin. Bu gerçek hiç böyle yüzüme çarpmamıştı. Ben halâ ve inatla olayın olumlu yakasından tutuyorum. Ama yavaş yavaş ayaklarım yere değmeye başladı: yine iyi insanlara kötü şeylerin olabildiğini göreceğimiz bir döneme girmek üzereyiz.. Buna hazır mıyım? Yeniden, sevdiğim birinin zamansız kaybına?

Değilim elbet. Üstelik ateşim halâ bir inip bir çıkarken, göğsüm yanar nefesim daralırken ve gün içinde dinlenecek tek bir saat bulamazken, hiç hazır değilim bu yükü de sırtlanmaya. Ama henüz değil.. Henüz yapmam gereken şeyler, doya doya içime çekmem gereken keyifler de var. Bunu idrak edince, sevdiğim bir kaç kişiyi arayıp hal hatır sormak, kendimi yeniden insan sıcaklığına kavuşturmak istedim. Aradığım, e-mail yazdığım herkes öyle güzel geldi ki! Devam edecek gücü buldum yeniden. Zaten daha o elma ağacı bahçeye dikilecek. Boğazın dalgalarına karşı bir (belki iki) bardak çay içilecek ve o çay dünyanın en lezzetli çayı olacak. Derken uyumuşum..

Ve bu sabah güneş var. Dahası bir de sürpriz var!

Son beş gündür her sabah mutfak penceremden karşıdaki evin teras katında tek başına yaşayan şu yaşlı komşumla el sallaşıyoruz. Böyle bir sessiz "iyi misin / iyiyim" ritüelimiz var. Son günlerde gördüğüm tek insan o olduğu için, dünyalara bedel onu görmek. Bu sabah dayanamayıp fotoğrafını çektim:

Yine tam ona el sallayayım diye yollanırken, bir baktım pencerenin önünde kağıttan ufak bir paket! İçinden 1 adet avokado, 6 dilime kesilmiş tam tahıllı ekmek ve bir de İngilizce "çabuk iyileş sevgili C." yazılı bir not çıktı. İmza yok! :) Birinin aklına gelmişim sabah sabah...

Şimdiiiii. Evdeki çırpılmış yumurta, beyaz peynir, domates ve kekikle dünyanın en lezzetli kahvaltısı oldu mu, oldu! Güzel insanlar varlar ve çoğunluktalar, bu bir. Zor zamanlarda güzel insan sayısı artıyor, bu iki. Bana "kızım bu kadar verici olma, kendine bak kendineeee..." diye ayar çekmeye çalışanlara sesleniyorum: "iyilik yap, denize at, zor zamanında geri dönmezse ne olayım!" İnanın kaç defa başıma geldi, ne zaman sıkışsam hemen geldi yardım. Yerden gökten, imzasız imzalı :) İnanıyorum ben bu "karma" mı, "kul hakkı" mı, neyse artık, illa ki eşitleniyor... Bu da üç!

O nedenle şimdi Cuma günü hatırına, kendisi aslen hıristiyan olan N.'cığıma bir yasin okuyor, bir an önce iyileşmesini dualarıma ekliyor ve durumun komedisine gülüp, güldükçe de öksürerek huzurlarınızdan ayrılıyorum. Ve hayır, test sonucu hala gelmedi...

Ekleme: Saat 13.20, Almanya geneline sokağa çıkma yasağı geldi!

Yazan: Bayan C.