Daha çok küçükken, çok fazla sevdiğim Yaşlı Adam ve Deniz'in beni her yazdığı kelimeyle büyüleyen yazarı Hemingway fısıldamıştı kulağıma: "asla sevmediğin biriyle yola çıkma..". Çıkılan yol, gerçek bir seyahat de olsa, mecazi anlamda yaşam yolu da olsa, doğrudur. Sevmeden çıkılmaz yola. Ben hiç kaybetmedim insanlara ve yollara olan inancımı.
Steinbeck'in iddia ettiği gibi, "insanlar yola çıkmaz, yol insanları çağırır". Doğrudur. Kendine çeker bazı yollar. Sonunu bile bile, düşersin yola. Sonuna geldiğinde de, yola çıkan kişi değilsindir artık. Kimi bir sene, kimi birkaç ay süren uzun yollardan ne zaman eve dönsem, evi aynı bulamamaktan korkarım. Eşyaların yerini unutmuş olmaktan, kokulara yabancılaşmaktan. Oysa kendimi değişmiş bulurum sonunda. Gittiğim hiç bir yol, rastgele seçilmedi. İçimde güçlü bir istek duydum: kalmamı imkânsızlaştıran bir istek..
Gitmek isteğiydi beni çeken ve ben o ne zaman çağırırsa gittim. Cebimde azıcık para, sırtımda ufak bir çanta, bazen yollarda çalışıp kazandım, bazen de elini uzatan birilerinin elini tuttum, evlerinde kaldım. Hastayken bana baktılar, açken doyurdular bazen. Düğünlerine katıldım tanımadığım insanların. Hele birinin, bebeğinin doğumuna şahit oldum. Omzumda ağladı, ağladık mutluluktan.. Adlarını unuttum çoğunun, bazısınınsa adları aklımda ama yüzleri yok.. Olsun; Proust haklıydı elbet. Asıl keşif yeni yerler görmek değil, yeni gözler edinmekti. Ve benim edindiğim yeni gözler, karşılaştığı insanlara önce sevgiyle bakmayı öğrendi. Hep yollarda..
Çıktığın yollardan değişerek dönmeyi istiyorsan, öncelikle kendini geride bırakmayı öğreniyorsun. Zaten uzun süre seyahat ettiğinde, ilk bunu öğreniyorsun. Sonra da sevmeyi. Bu nedenle, bir insanı gerçekten tanımanın - ve dahi sevmenin - yolu; onunla uzun bir yola çıkmaktır..
Fotoğraflar: Hindistan'ın Rajastan eyaletinde bir sabah. Matheran yolunda bir başka akşam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder