35: Yollar yollar

Ağustos’un son gününde Es. beni mötörsikletinin ardına atıp, evden kaçırdı..

Es. hayallerindeki arazi aracını (ATV) almış, 4x4 şahane bir şey, kazasız belasız sevinçle kullansın inşallah. Onun keyfi bana bile keyf oldu, yaradı.. 18.30’da çıktık, güneşi batırdık, 20.15’te alacakaranlık inerken döndük. Enfesti.. 

Bu yazın en güzel anlarından olduğu için burada birkaç kare izi kalsın istedim. 

Bizim evden çıkıp kazayı (ilçe merkezi) geçip mezarlığın üzerinden Karaburun’un ünlü dağının (Akdağ) arka tarafına geçtik, Yaylaköy üzerinden toprak yolla Bozköy barajına indik. Araba falan girmez.. Yürümek ve kamp yapmak için (domuzlar ve tilkiler bölgede oldukça fazla ve telefon çekmiyor) muhteşem yerler.. Tek insan görmedik!

Yaylada hava serindi ve türlü çeşit gölgeli ağaç vardı. En çok şaşırdığım ise pembe çiçekli zakkumlar kendi başlarına çıkmış ve dev gibi büyümüşler! Tabii ki kekik, katır tırnağı ve altınotu her yerde.. 

Dikensin ayol sen, bu ne süs?

Barajı geçip Bozköy üzerinden eve geri döndük ama gerçekten bir aya bedel bir 2 saat yaşamış kadar rahatlamış, mutlu olmuştum. Canım Es.’in kollarına sağlık, aracına da maşallah!

Heyecandan fotoğrafını çekemediğim araç bu :) şahane bir şey valla, arabadan çok daha mantıklı! 

Eylül’ün ilk günü ise niyetim “team building” adına (çünkü zıvanadan çıktılar iyice) M. ile L.i alıp Bergama’ya gitmekti. M. yan çizip anane ve dedeyle kalmak isteyince, biz ana oğul gittik ve şahane zaman geçirdik (tek çocuk hakikaten hiç çocuk). 

Bergama’da Attalos Suites’te kaldık özellikle isim vermek istedim çünkü aşırı memnun kaldım, hele son gün adamcağız “aman yavaş yavaş git acele etme” diye bir ağbi/baba edasıyla uğurlayınca bizi, çok duygulandım. Tam acropolis içinde kalan bu otelden her yere yürüyorsunuz çok keyifli bir bölge. 

Bergama evleri 😍

Oğlan tek çocuk olunca bir melek tabii, saatlerce gıkı çıkmadan ören yerlerini gezdi, evler arasında yürüdü, iştahla köfte yedi. “M.’i hiiiiiiç özlemedim biz senle hep başbaşa gezelim” demeyi ihmal etmedi (team building patladı anlayacağınız). Ama itiraf edeyim ben de onunla çok eğlendim, %100 ilgiye doydu çocukcağız.. 2. Çocuk olmak zor valla sürekli varolma, öne çıkma savaşı..

Bir gün ören yerleri ve Bergama’yı diğer gün 35dk süren bir yolculukla Dikili’nin nefis denizini doya doya yaşadık ve eve döndük.

Fame beach, sabah 10 gibi mükemmel oluyor, öğleden sonra Ege’nin ünlü imbatı çıkıyor 

ve maalesef ortam da kalabalıklaşıyor..

Bademli köy kahvesinde 

bir karadut suyu içmek şart!

Bergama’da ufacık bir dükkanda faliyet veren Çiçeksever Köfte’yi bana sevgili Şule önerdi, otsever olarak piyazına bayıldım, oğlancağız da köfteye tabii..

Tatilin son günü çok sevdiğim eski bir dostla yenilen meze ve 43 yaşımda hayatımda ilk defa içilen rakının tadı vallahi damağımda kaldı. Ama ben mezeci değil sanırım sadece kavun peynirciymişim rakıda, mezeyle anason karışımını sevmedim, sadece beyaz leblebi hakikaten en mantıklısı (bakınız hayatında bi’ defa rakı içip ahkâm kesenler).

Bir sonraki istikamet Bursa’ydı, Susurlukta bir lezzet durağının sevdasına durunca, otobanda yemeyeceğimiz trafik cezasını yemişiz, yediğim en pahalı tost oldu ama değdi diyeyim, 15 senedir böyle tost yememiştim..

Düzdağ tostçusu için otobandan çıkmaya değer!

Foto çekmek 3. Isırıkta aklıma geldi :))

Bursa’ya dönünce tatil bitti hissi geldi ama daha 8 günümüz var, bakalım son haftamız nasıl geçecek.. Tüyo vereyim: belki iznik, mutlaka istanbul, azıcık da artık evde otur be C.!