Yol bilmez, iz bilmez, kafası bin bir kızcağız..

"Mimas Yolu'nun senin yürümek istediğin Karaburun yarımadasındaki tüm parkurlarını, biz Mimas Dağcılık ve Doğa Sporları Klübü olarak işaretledik. Hakikaten kaybolmana imkân yok" diyerek beni uğurlayan Mustafa Hoca'ya, eve döner dönmez uzunca bir teşekkür yazısı yazmak ve "kaybolmayı - hem de defalarca - başardım hocam!" demek istiyorum. Fakat bu tamamen benim salaklığım tercihimle başardığım bir durum, çünkü yol hakikaten çok güzel işaretlenmişti:

Sadece kırmızı beyaz iz çizgimiz değil, 

bazen de çalılıklardan Afro yaptırmış 

gülen bir yüz çıkıveriyor karşımıza! 

Açık söyleyeyim, kaybolmayı çok fazla kafaya takan bir insan değilimdir. Hattâ kaybolduğumda "biraz uğraştıracak galiba ama işte bu sayede de yeni bir yol öğreniyorum, ne güzel" diye düşünürüm. Hattâ içimden "yeni maceralar potansiyeli"ne dair heyecanlar geçer. Karakterim düz bir yolda sebatla yürüyebilecek bir karakter değil; ara sıra asfalttan çıkıp keçi yoluna girmezsem, yürümemiş sayıyorum. Rutinler, düz ve güvenli alanlar beni bu nedenle boğuyor.. Fakat "macera arayan şımarık şehirli" de değilim doğrusu. Yani kaybolmanın da bir adabı var, "kontrollü bir çılgınlık" olmalı bu kayboluş. 

Öte yandan, kendime güvenmemin de altı boş değil. Sırt çantalı seyahat tecrübelerim dışında, 15 yaşımdan beri dalgıç da olduğum için, sualtında navigasyon dahil, kerteriz alma, tanımadığım coğrafyada yön ve iz bulma gibi konularda bilgim ve içten gelen bir yeteneğim var. "Tüm yollar Roma'ya çıkar" güveniyle kaybolduğum için, genelde eninde sonunda bulurum Roma'yı. Telaşlanmam. Acil durumlarda da hızlı hareket edebilen, mantıklı biriyim. 

Yani genelde.. Bazen de işte, vur patlasın çal oynasın. Açık söyleyeyim, şamata yapılacak ortam bulduysam da kaçırmam! ;) Şu minibüslerde arkada oturup, geziden maksimum performansı alan arkadaş, buyrun benim yani. 

Grafitici C.

Tabii üçüncü gün yine rahat duramadım. Çünkü bölgede "dağ çileği" denen bir fenomen var ve mandalina, nar gibi onun da tam mevsimine denk gelmişim. Kaçırır mıyım bu "deneyim"i! Bildiğiniz gibi çilek yerde yetişir, bu ise çalılıklarda yukarlarda yetişiyor. Baştan belli yani "ters bi'şey" olduğu. Fakat ben de anamdan ters doğduğum için (true story, inat etmiş dönmemişim).. kan çekti tabii. Bulduk hemen birbirimizi. 

Bir tür "berry" (Türkçe'de berry ailesine topluca verilen bir isim var mı bilmiyorum, siz biliyorsanız lütfen söyleyin) olan bu meyve, özellikle güneş altında biraz fazla bekleyip mayhoş hale geldiyse feci kafa yapıyor :)) Babamın bir arkadaşı "vallahi bu dağ çileğini biz hepbirlikte toplarız, toplarken de bol bol yeriz, sonra dönüş yolunda bir neşeleniriz, bir keyfimiz gelir, güle güle ineriz dağdan.." diye anlatmış, hakikaten insanı çakırkeyf yapıyor, neşelendiriyor, bulursanız kaçırmayın.

Berry'leri yiye yiye, ne yaptığımı ben de tam anlayamadım ama 15km'yi 2 saat gibi bir zamanda yürümüşüm! Ya da farkında değilim, kestirmeden gittim. Tam ne oldu bilmiyorum ama akşama varacağımı düşündüğüm köye öğlen varınca, eh dedim devam bari.. Aslında ilk iki günde 50km yol yürüyünce, üçüncü gün kas ağrılarıyla uyanmış ve magnezyumumu çiğnerken "haydi bugünü ağırdan alayım" demiştim. İyi ki demişim, üçüncü gün tam 33km yol yürüdüm! - pardon, 28, çünkü son 5km'yi nasıl tamamladığımı birazdan anlatacağım. Ama önce bende "Köy Fobisi" olduğunu nasıl anladım, onu anlatayım:

Kafam çileklerden bin olmuş, laylaylom köy yollarında neşe içinde yürürken, karşıma hayatımda duyduğum en bas-bariton sesli kangal köpek çıktı. Bundan sonra olanlar Semih Kaplanoğlu'nun Süt Bal Yumurta üçlemesindeki Yusuf'un karşısına çıkıp onu yere yatıran kangal köpekle yaşadıklarına dönebilirdi yani ben de nefsimle sınanıp hüngür hüngür ağlayabilirdim. Neyse ki Semih Kaplanoğlu değil, köpeğin sahibesi koştu "ay bu her geçene yapar, kimseyi geçirmiyor evin önünden, iyi bari seni ısırmamış" dedi. Allahım sana geliyorum, yahu böyle saldırgan köpeğin ev önünde salık işi ne?! İyi bari seni ısırmamış ne biçim yorum yahu!? Memleketten manzaralar... Hayır bir de ben meselâ köpekten korkmam ve severim, elime taş sopa almadan, provokasyona neden olmadan yürürüm, çok havlayan köpekle karşılaştım, her sefer başımı eğdim, gözümü kaçırdım, sakin sakin yürüdüm. Olay budur yani ama bu valla köpek değil, canavardı.. 

Neyse o sayede "kafa yapan çilek"in etkisi salgılanan adrenalinle birden geçmiş oldu. Bir ayıldım ki tam ayıldım. Nerdeyim dedim, baktım ufak köylerin içindeyim. "Köy-Hopping" yapıyorum resmen, o köyden çık, öbürüne gir. Şimdi ben iki gündür ıssız keçi yollarında, tek Allahın kulunu görmeden güvenle ve neşeyle yürürken, birden bu "köyden çık köye gir" sistemi beni bir gerdi! Bir sürü insan görüyorum; çoğu erkek tabii kadınlar işte erkekler kahvede klasiği, biri peşime takılsa, tenhada.. Olmadı mı? Çok! Memleket sapık dolu. İşte o an anladım hatamı! Ah be C., patikadan ayrılmayacaksın işte, toprak yol bile sakat iş, açıklıklardan, tâli yollardan mutlaka uzak duracaksın. Mümkünse ıssızlık, insansızlık. Çünkü şu var, meselâ biz kadınlar tarafından en sık yapılan yanlış, daha güvenli diye anayol üstünden yürümek. ASLA! Çünkü bakın, toprak yolda görsen görsen 3 araba görürsün koca günde ve o 3 arabadan birinin sapık çıkma ihtimali, ana yolda göreceğin 100 arabadan birinin sapık çıkma ihtimalinden daha düşük kesinlikle. Böyle şeyleri düşünmek lazım. Ne kadar az insan, o kadar güvenli yol.. Ay gerildim yeminle, yazarken bile.

halbuki cennet!

Son köyün içinden de "önüme bakarım, işimi yaparım" diye geçiyorken, birden köşeyi dönünce evinin önünde oturan 90'lık teyzemle burun buruna geldiiiik. Teyzenin merhabası şiirmiş sevgili dostlar! O an orada bir dörtlük yazdı bana, biraz sohbet ettik, "neden yürüyorsun" vs. "Aman kızım kimseye selam verme, yürü yürü gidiveee" dedi bana, ardımdan da dua okudu sağolsun, daha ne olsun!?

Ben de yürü yürü gidiveee'dim gerçekten :) Bu köylüler çok âlem, hepsi benim neden yürüdüğümü merak ediyor ama hiçbiri benim neden yürüdüğümü anlamıyor! Çoğunluk "kızım oradan değil, toprak o yol ayakkapların kirlenir, şurdan asfalta iniveee" diyor, birkaç defa da "araba varken niye yürür ki bu kız?"ı duydum ama asıl bomba zeytinden yorgun argın eve yürüyen bir kadından geldi! Kadın bana baktıııı baktıııı baktııı ve "yazıııııık" dedi yahu :))) Bir de içini çekti ki blogcuğum....

Hatice’nin aşkı 💙 Ahhhh ah.. 62 sene be blogcuğum! 

Ne şanslıymış Hatice de Ali de.. 

Bakın Hatice de bu sene vefat etmiş, hemen arkasında yatıyor Ali'sinin..

Öyle böyle, Mordoğan'dan Balıklıova'ya doğru giden yol maalesef asfalt (alternatif rota dağ tepelerinden aşıyordu, bir kez maviş gözlü denizime inince gözüm yemedi yeniden tırmanmayı). Yine otoyol değil altyoldan yürüdüm ama asfaltta 15km yürümekle doğada 15km yürümek gerçekten çok farklı. İnsan hakikaten hem yoruluyor, hem sıkılıyor. 

Bloğun eski okurları bilir, ben bu zeytin yağ fabrikasının yıkıntılarına bayılıyorum. 

Bir gün belki.. Tüm taşları aynen koruyarak, 

bir taş ev, kocaman bir tahta masa, zeytin ağaçları.. 

Fakat tâli yol, inanılmaz sıktı beni ve yordu. Ben ki tam bir deniz insanıyım, ben bile sıkıldım.. Bu biraz işte "köy fobisi" dediğim insanlı, köpekli, potansiyel sapıklı alana girmek istememekten oldu tabii. Fakat sonunda yol yine tırmanmaya başlayınca öyle bir noktaya geldim ki birden "ya yeter, sıkıldım ve yoruldum, bugünlük bu kadar yetsin" dedim. Vay be, ben de sınırımı bilirmişim ha?!

Biraz oturup dolmuş bekledim, neyse geç de olsa geldi dolmuş. 3. günün 33km'lik yolunun son 5km'sini şu şekilde minibüsle geçmek durumunda kaldım:

Burada el birliğiyle (şöför ve şöför mahalline yamak muavin konumunda ben) susturmayı başardık ama öndeki sarışın ablamız "ayyyy köy yollarına mı girceeeez, gece gece ayyyy kapkaranlık" diye bir ağlamaya başlamasın! "Yahu dur ablam, bişicik olmaz bak kaptan abimiz nasıl hakim yollara" falan dedim kadına böyle muavin ağızları falan. Bir yandan da kaptan abimizi tartıyorum bi yamuğu olursa kadınla ikimiz adama saldırsak yıkar mıyız falan :))) Adamcağız efendiden biri halbuki. Ay bu memlekette kadın olmak hakikaten zor ama geceleri daha bi zor.. Biber gazı aldın mı diye soranlara, hayır almadım, o panikle kendi gözüme sıkacağıma adım gibi eminim çünkü. 

İşte böyleeee sevgili kuzucuklarım. 3. gün de böyle bitti. E hani nerde şeytan? derseniz.. Vallahi o kangal bence köpek değildi. Ama içsel şeytanlarımı soruyorsanız... O işte bir sonraki yazıya kalsın... Her günümüz de cengle geçecek değil ya? ;)