Dalgalar

Döndük bakalım. 5 günlük karantinadayız, ikinci testin sonucu da negatif çıktıktan sonra ancak Pazartesi günü çıkabileceğiz evden. Oysa biraz koşmaya, olmadı yürüyebilmeye ne çok ihtiyacım var, bugün.. Ya da yazarak belki.. o sıkıntıyı.. bilmiyorum.

Türkiye'den her sefer biraz buruk, çok önemli bir şeyleri geride bırakmışım hissi ile dönerim evime ama bu sefer gerçek bir eksikle döndüm. Sadece iki senelik bir dostluk olmasına rağmen, kısa sürede çok şey paylaştığım, kendimce çok önemli bir yere koyduğum arkadaşım Elif'in dostluğunu kaybederek. Onun tercihi ve kendisi nedenlerini öyle güzel açıklamış ki attığı mesajda, hak verdim gidişine.. Canı sağ olsun, mutlu olsun. 

Bu kayıp, tabii ki kayıplar ve ayrılıklarla ezelden beri çözülememiş bir iç-savaşı olan beni çok etkiledi. Bazen Elif'i yaşamım boyunca bir daha asla göremeyeceğimi düşününce nefesim kesiliyor gibi oluyor. Hakikaten nefes alamıyorum yani, edebi bir yakıştırma değil.. Fiziksel, tuhaf bir acı bu.. tam midemin üstünde. Aslında ben bu acıyı 3 yaşımdan beri çok iyi biliyorum, defalarca aynı noktada buldum kendimi. Birinde yanımda katledilen can dostumun ardından o acıyla verdiğim savaşta 42 kiloya düştüm, diğerinde sevgilim kucağımda öldüğünde, aynı acıyı bir daha kendime de çevreme de yaşatmamak için dünyanın öbür ucuna kaçtım, tüm yaşamımı yıkıp sıfırdan tekrar kurdum ve bir daha bu yıkıma izin vermeyeceğime söz verdim.

Doğrusu bu ya; 2009'dan bu yana yaşadığım onca kayba rağmen, hep bir bahane buldum o acıyı hissetmemek için. Ananemin vefatında meselâ, "dolu dolu yaşanmış bir yaşamı ölüm anına indirgemeyeceğim" dedim, yaşamını, yaşadıklarımızı hatırladım hep; sevgisini, paylaştıklarımızı hep hissettim ve hissediyorum... En son 2015'te yaşadığım travmatik kayıptan sonra çözdüm sanmıştım bu ayrılık ve ölüm temasını, bana hissettirdiği acıyı da artık hissetmem sanıyordum. Üstünden bir kaç ölüm geçmişti ve hakikaten ben hep "yaşama odaklanmayı" başarmıştım.. Ama bugün, nedensizce ve birdenbire bardaktan boşanırcasına yağan yağmur gibi bir özlem sağanağı var içimde.. Batan güneşin ardından hissedilen bir iç çekiş gibi.. Ve bu canımı çok acıtıyor. 

Elif'in kararına saygılıyım ve gidişinin nedenlerini anlıyor, kabul ediyorum. Fakat aynı zamanda da artık hayatımda olan kimse gitmesin, ölmesin, benden vaz geçmesin istiyorum...... mümkün mü? Tabii ki değil, hele artık içinde bulunduğum yaşlar bana hep kayıplar, ölümler getirecek.. O zaman "kalan olmak"la başa çıkmanın, gidenin ardında bıraktığı boşluğu doldurabilmenin bir yolunu bulmalıyım.....

Ya da. Belki de sadece, o boşluğu olduğu gibi bırakmalıyım içimde. Savaşmadan, yerini doldurmaya çalışmadan, bir yere koymadan, kaçmadan yüzleşmeliyim ve kabullenmeliyim..... Çünkü hayat sonsuz bir deniz gibi sürekli bir değişim içinde. Ve ben bazen dalgaların altında kalarak, nefes alamadığımı ve bu sefer boğulacağımı sanarak, bazense o dalgaların üstünde keyif yaparak, arada durgunlaşan denizden sıkılarak, sonra yeniden kabaran dalgalarla mücadeleye devam ederek geçireceğim bu hayatı, bu da bir gerçek..... sadece mutlulukları değil, acıları da tadarak.