Bağıramıyorsan, ya yaz ya da İzlanda'ya git.

İlk terapistlik yapmaya başladığım sene, bir kız çocuk getirmişlerdi. 14 yaşlarında, rızası olmadan cinsel baskıya maruz kalmış bir çocuktu bu. Engeli de vardı. Klasik "kızın gönlü vardı" savunmasına karşı, kızın psikolojik durumunu anlamaya çalışıyordu ekip. Ben aralarında en çömezleriydim ama katılmam gerekiyordu, eğitimimin bir parçası olarak.

Adli psikiyatri benim çalışabileceğim bir alan değil. Bunca zaman sonra hâlâ değil. Ama daha yeni giriştiğim meslek yaşamımın o ilk günlerinde.. Kızın defalarca anlatmaktan "hissizleştiği" olayları kuru bir ses tonuyla hızlı hızlı anlatışı, arada durdurulup yeniden başa döndürülmesi, kızın aynı tepkisizlikle yeniden aynı kelimelerle... Defalarca anlatışı.

Mesai bitince kaçarcasına çıkar, küçük siyah arabama kapanır, kontağı çevirmeden avazım çıktığı kadar bağırırdım. Hatta bir iki defa da, mesai arkadaşlarımla doluşup o ufacık arabaya, kampüsün tenha bir köşesine çekip, topluca bağrışmıştık. Şimdi düşünüyorum da, Psikiyatri servisinin bir uzman doktoru, iki asistan doktoru ve ben klinik psikoloğu; arabanın içine girmiş, bağrışıyoruz. Doğrusu komik geliyor.. Ama, ne rahatlamış oluyorduk!

Aslında bağırmak anlık olarak katarsis yaratsa da, itiraf edeyim uzun dönemde bağırmak değil de konuşmak ihtiyacı duyuyor insan. Anlatmak, anlaşılmak ve bir bilene sormak "Neden?" diye.. Neden bunlar yaşanıyor ya da ben neden bu mesleği seçtim. Buna süpervizyon deniyor ama bundan 10 sene önce süpervizyon Türkiye'de çok sorunlu bir işti.

Süpervizyon alacağıma bağırmış vaziyette eve geldiğimde, genelde başım ağrıdan çatlıyor olurdu, canım yemek yemeyi istemezdi, bazen yatağa yığılır uyuyakalırdım. Bazen de.... Elime bir tomar kağıt bir de kalem alır, sayfalarca yazar ve sonra içimdeki dalgalar durulunca, buruşturur atardım. Hayatımın en çok yazdığım dönemiydi o yarım sene.

Bir de şu son yarım sene. Çünkü yine içimde aynı boğucu çığlıklar var. Deniz'e dökemediğim için, taslaklara kaydediyorum ve dalgalar durulunca da silip yerine işte çiçekler, çocuklar, tavşanlar, sümüklü böcekler hakkında yazılar yazıyorum. Blog çiçek sepetine, Polyanna'nın yazlık evine falan dönüyor. Tuhaf bir dönemden geçiyorum. Bazen insan "seni seviyorum" diyemez de, "ceketini aldın mı hava serin" der misâli.. "Bunaldım" diyemiyorum da "aslında hayatın güzellikleri de var" diyorum. Bakalım nereye kadar.. Sanırım Eylül'de her şey normale dönene dek, çığlıkları içimize gömüp, çiçek böcek devam edeceğiz.

Fakat dün gördüm; sahi bir de İzlanda var!!

İzlanda hükümeti "daraldığınızı, kısıtlanmış hissettiğinizi, bunaldığınızı biliyoruz, İzlanda tam size göre" mesajını çaktıktan sonra, izleyiciye bomboş doğal alanların görüntülerini sunuyor ve "İzlanda'ya seyahat etmenin tam zamanı" diye bitiriyor bu seneki ülke tanıtım filmini. Bir takım uyanıklar bunu görünce, tutmuş şu videoyu çekmişler:

Bence çok iyi fikir. Yani demişler ki: Daraldığınızı, dolduğunuzu, taştığınızı biliyoruz. Siz İzlanda'ya gidip de rahatlayamasanız bile, içinizde tuttuğunuz çığlıklarınızı sayfamızda kaydedin, biz çığlıklarınızı İzlanda'ya götürelim! Fikir de video da güzel aslında, ama İzlanda'lılar "çığlıkların salındığı ülke olmak" konusunda ne düşünür bilemem :)

Foto: https://www.nationalgeographic.com/travel/destinations/europe/iceland/