Karavanla Avusturya, İsviçre, İtalya

Batı cephesinin delisi geldiiii :) Hoş bulduk. 14 gündür yoktum, özlemek ve özlenilmek ne güzel! Gerçekten öyle ihtiyacım varmış ki.. Her şeyden biraz uzaklaşmak, tam 10 gün boyunca telefon ya da herhangi bir ekran görmemek, doğanın koynunda kelimenin tam anlamıyla arınmak ve iyileşmek...

İnsan çok yorgun ve depresif olduğunda gerçekten bunu fark edemiyormuş.. Biraz dinlenince, temiz havaya ve Alplerin güney yakasına özgü o sıcacık güneşe, hafif yaşayan insanlara ve bizdeki yaz başı gecelerine özgü o tatlı kokuya, henüz sadece usul usul ötmekte olan cırcır böceklerine kavuşunca, birden son zamanlarda ne kadar yorgun ve bezgin düştüğümü fark ettim... Tam zamanında atılan bir cam simidi gibi sarıldım doğaya.... Öyle iyi geldi ki! 

Fazla lafa boğmamaya çalışarak, sizi Alplerin güney yakasında, İsviçre, İtalya ve Avusturya üçgeninde karavanla ufak bir gezintiye çıkarayım istiyorum.. 

Evet karavan! Ani bir kararla karavan kiraladık ve ilk gün öğlene doğru anca hazırlanıp (test vs.) atladık karavana, ver elini Avusturya üzerinden İsviçre. Yollar hep canola tarlası, bulutlar hep pamuk şeker..

Lago Maggiore'deki kamp yerine akşama doğru vardık. Eşimin çocukluğu burada geçtiği için çok mutluydu ama ben yağmurlu buz gibi havayı yiyince sinirlerim bozuldu, e biz Almanya'da da donuyorduk, ne gerek vardı bir de İsviçre'de donmaya?! 

göle pıtır pıtır yağan yağmur..

Tüm gece ve ertesi gün boyunca şakır şakır yağmur yağdı ve ayakkabı içinden çoraplara hatta tabiri caizse donumuza kadar ıslandık ve çamura battık. Hah dedim başladık, 10 gün nasıl geçecek böyle? Fakat ertesi sabah öyle güzel bir güne uyandık ki! Şansımıza hava da sonraki 8 gün boyunca güneşliydi. Hattâ son günkü yağmur bile "pıtır pıtır ne güzel" geldi, itiraf edeyim. 

İsviçre'de aslında bir "son görev" için de bulunuyorduk; Opa'nın külleri, yaşamının büyük kısmının geçtiği Lago Maggiore'ye döküldü, dolayısıyla yalnız değildik. Gerçekten güzel bir son uğurlama oldu, kanolarla göle açıldık.. Korktuğum gibi "Big Lebowski"deki sahne yaşanmadı :)

Opanın külleri göle döküldükten sonra, Opa'nın gençliğinde tüm aileyle defalarca gittikleri "efsane" Grotto Baldoria'da akşam yemeği için yer ayırtılmıştı. Bu yarım asırlık aile işletmesi restaurant hakikaten efsane; menü falan yok, iç içe masalarda oturuyorsunuz ve o gün ne piştiyse size o servis ediliyor. Tabii ki hesap da tipinize göre geliyor ;)

Yaşları 4-7 arası 3 çocuk, yaşları 35-65 arası 12 yetişkin toplam 15 kişiydik ve kamptan yemeğe 3km yolu bisikletlerimizle gittik. Dönüşte saat 23 gibi zifiri karanlık orman yolunda üç ufak çocuğun hiç mızmızlanmadan bıcır bıcır bisiklet sürmesi bence efsaneydi, eminim ömürleri boyunca hatırlayacaklar o yolu; yasemen ve hanımeli kokusu, cırcır böcekleri, hafif ürperten serinlik, sürekli bismillah çeken bir tavuk anne :))) Neyse kimse düşmeden yaralanmadan kampa vardık, şükür..

Tabii çocuklar için geniş aile muhteşem bir şey. Biz büyükler de öğle uykusu, sessiz zamanlar, benim için Ayfer Tunç - Osman.. Off o konuya hiç girmiyorum, yanlış kitap seçmişim, oldukça içine (ya da dibine mi demeli) aldı beni Osman, bir de ona acımak üzülmek sinirlenmekle cebelleştim.....

Kamp alanında en keyiflisi de, artık nerede bulursan, öğle uykuları.. Gölgede ana-oğul meyve sefaları.. 

Ertesi sabah erkenden kalkıp Corona testimizin 72. saati dolmadan hemen İtalya sınırını geçmek istedik çünkü AB sınırları artık açık değil, sınır kapılarında polisler kontrol yapıyor ve test sonucu isteniyor.. Aynı gölün kamptan 15km uzağı İtalya halbuki :) Göl yolu çok keyifliydi ve ortada bir yerde mola verip eşimin bu sefer anne tarafından profesyonel fotoğrafçı olan kuzeni ve rahip ve teolog olan eşinin şirin evine kahvaltı keyfine uğradık.. 

Tahminimizden uzun ama çok keyifli geçen bir kahvaltı ve yürüyüş sonrası yeniden yollara düştük ve bu sefer bambaşka bir iklime, Garda Gölü'nin güney ucundaki şarap bölgesine vardık. Aman Allahım... İşte bu! Kamp bu! İtiraf edeyim İsviçre'deki kalabalık (ve aşırı pahalı) ortamdan sonra, bu şarap bağlarının arasındaki sessiz, sakin ve kimsesiz kamp alanına ben bayıldım.... 

O akşam ancak arabayı yerleştirdik, dışarıdan pizza getirdik ve gün batımının keyfini çıkardık. Kızım anında bir arkadaş bulup yokoldu yine :)) Oğlumsa çiçek böcek arasında mest oldu.

Ama ertesi sabah bizi muhteşem bir gün karşıladı. Uyandığım anda yatağımdan gördüğüm yeşilin canlılığı, sıcacık ilk yaz havasının kokusu karşısında afalladım!

Ne olur tüm gün burdan kıpırdamayalım ve kamp alanının keyfini çıkartalım dedim.. İyi ki de öyle demişin, nasıl iyi geldi.. Çocuklar yok oldular yine, bir ara bizi "BAHR"a (bar) davet ettiler bir şeyler içmek için ama hesap kabarık geldi :))))

Akşam mangal yaktık, kamp alanının şaraplarından birini satın alıp açtık ve keyfimize baktık... 

Gece öyle güzeldi ki, bir yandan şarap bağlarının o sıcak buhuru, bir yandan cırcır böcekleri... Tepede kocaman bir dolunay... O zaman anladım işte; benim tek sorunum, ait olmadığım bir iklimde yaşıyor olmak. Yoksa bir derdim yok, biraz güneş ışığı ver, her yerde kolayca mutlu olabilirim ben... 

Sabah çok şaşırdığım ve çok imrendiğim bir sürprizle karşılaştım. Bölgedeki çocuklar bizim kaldığımız alandaki çiftlik evinin bir bölümünde "uzaktan eğitim" alıyorlardı! Şu ortama bakın! 

Onları sessizce dersleriyle baş başa bırakıp, biz de bu güzel günü değerlendirmek için çıktık ve ufak kasabalar arasında zaman geçirdik. 

Üçüncü ve hiç ayrılmak istemediğim son gün ise, yine sakin bir gün geçirdik ve çocuklar arkadaşlarıyla oynar, işkolik eşim de telefonuna yapışık bir gün geçirirken, ben tek başıma çıktım ve kamp alanının çevre kasabalarında bisikletle gezdim. Ne de iyi ettim! Bu güzel kareler, asla unutamayacağım o güzel güne ait... 

Eşimin durumu beni çok üzüyor. Bazen ona sinirlensem mi yoksa acısam mı emin olamıyorum çünkü tatilde bile çalışmak zorunda olması hakikaten üzücü.. Öte yandan, işini çok seviyor ve aslında kendi değimiyle "doğada çiçek böcek arasında çalışırken" mutlu da, o nedenle bilmiyorum... En iyisi kendi haline bırakmak ama kızımın değimiyle "anne babam tatili göremeden dönecek"... Ne diyeyim... Ben de bu nedenle kendime tek başıma bir dünya kuruyor, tek başıma keyfini çıkartmaya bakıyorum.... Neyse bırakalım bu meselelerimi. İtalya'daki son günümüzde buzzzz gibi Garda Gölü'nde yüzdük ve yine buzzz gibi "gelato"lara doyamadık.

Ertesi sabah kızım kampta tanıştığı arkadaşından ayrılırken öyle çok ağladı ki.. Doğrusu ben de İtalya'dan Avusturya'ya geçmeyi hiiiiiç istemedim ve yol boyu hepimiz keyifsizdik. Artık karavan tatilimizin 8. gününe gelmiştik ve biraz da yorgunduk sanırım. Ama yol yine çok keyifliydi..

Önce İtalya'nın düzlükleri yavaş yavaş Dolomitler'e dönüşmeye başladı, akşama doğru da Avusturya'nın aman vermez karlı Alpleri'ne kavuştuk.. Kaldığımız çiftlik evinde bize ayrılan köşeye aracımızı çektik, yerleştik ve güneşin karlı tepeler üzerindeki dansını izleyerek akşamı geceye bağladık. Gece tabii aracın kaloriferi yandı...

Ertesi sabah (maalesef) buz gibi bulutlu hava ve yağmurla uyanınca, bastı mı bir "offf yine döndük kürkçü dükkanına" hissi.. Neyse ki hızlı geçti çünkü yağmur da hoş bir doğa olayı sonuçta ve biraz da psikolojik olarak "eve dönüş"e hazırladı beni. Yine de biraz homurdanıp mızmızlanmayı ihmal etmedim elbette :))) Akdeniz insanıyız sonuçta. 

Bu arada kaldığımız çiftlik evi hakikaten insanların 12 ay yaşadığı, hayvancılık ile uğraştıkları gerçek bir çiftlik eviydi. Dolayısıyla çocuklar inek, keçi, köpek ve kedilerle de bayağı bir haşır neşir oldular.

Bizim gibi şehir zibidileri için böyle anlar çok kıymetli tabii, köy ortamı artık bir lüks...

Lüks demişken, tabii Alp köylüleri sadece çiftçilikle geçinmiyor, aynı zamanda hepsi bir ya da iki odalarını yazın trekking ve kışın kayak turizmi için halka açıyor ve rekabet nedeniyle sundukları imkânlar baya göz dolduruyor. Meselâ bizim ücretsiz kullandığımız Alplere nazır 32 derecelik infinity havuzu ve sauna kamp alanına dahildi ;) Saunanun girişinde asılı levhada saunaya tabii çıplak girilmesi ama bazı müşterilerin utangaç davranışlarına karşı "liberal" olunması öneriliyordu :)))) Liberalizm anlayışı farklı tabii bu diyarlarda.

Son gün yine çiçeklerle donattığım (elbette, asla şaşmaz!) piknik masamızda yeni dinmiş yağmur sonrası o tatlı kokular eşliğinde kahvaltımızı yaptık ve aracımızı son bir defa toparlayıp, yola koyulduk.

Ben biraz erken çıkıp vadiden kasabaya kadar yürüdüm. Kıvrımlı kıvrımlı çok güzel bir dağ yoluydu, yürümeye doyamadım. Ve sonra, ver elini Almanya....

Özetle; bence bu 10 günlük karavan tatili tecrübesi bize çok şey kattı. "Benim büyük hayalim"i gerçekten de gerçekleştirebileceğimize dair içim umut ve inanç doldu. Ailecek çok fazla lüks seven ihtiyaç duyan insanlar değiliz ama ben temizlik konusunda biraz titizim ve biraz da konfor sever bir insan olduğumu itiraf etmeliyim. Ama yine de çok hoşuma gitti hattâ vallahi son gün eve dönünce karavandaki yatağımın çok daha rahat olduğunu ve pencereden yıldızları izleyerek uyumayı özlediğimi fark ettim... Yani bence, bu ikinci karavan deneyimimizi iyi tutturduk ve biraz daha deneyim kazanırsak, olacak bu iş :) Olacak evet, inanıyorum!

Bir sonraki seyahat maceramızda görüşmek üzereeeee! 

Not. Bir sürü tanıtım videosu çektim aslında "acemisinden karavanlı tatil" falan gibi bir kısa film hazırlayabilirsem blogdan da duyuracağım.

Not 2. Eve dönüşte 5 makina çamaşır yıkama ve hemen o gün doğum günü olan kızıma pasta pişirme ve ufak bir parti verip misafir ağırlama işlerine hiiiiç girmeyeyim. Anca kendime geldim bugün ;)