Engel

Kapılarımızda kilit yoktu o zamanlar. Kilidi olmayan kapılarımız, üstelik bir de ardına dek açıktı! Kimi zaman bir baş uzanırdı içeriye doğru "Leman'anıııım..." ya da "komşuuum.." ya da daha ince bir ses "Ceyeeeeen..". R'leri söyleyemezdi o zamanlar. Yumurta ya da süt getirmiş olurdu, kendi sağmış ineği. "Tavuğun altından şimdi aldım, sıcacık daha" derdi heyecanla. Öyle güzel gülerdi ki; dişlerinin hepsi açıkta, gözleri incecik bir çizgi.. Ege'nin iki kıyısında doğanlara özgü, o buğday sarısı ışık olurdu gözlerinde.

Beraber büyüdük ama iki ayrı dünyaya aittik. Ben yaz boyu, yatağımın köşesine kule gibi dizdiğim kitapların dünyasında; o ise ineklerinin, tavuklarının arasında. Ben bıraksalar sabahtan akşama dek denizin içinde, o doğma büyüme denizli olduğu halde ayağını sokmaz. Sadece Ağustos'un en kızgın gününde, keçileri indirirdi sahile. Onlar otları kemirip tuzlu kayaları yalarken, sağına soluna bakar, üstündeki eskimiş tshirt'i çıkarır, altındaki şalvarımsı pantolonu bırakır (utanırdı..) hızla bir dalar çıkardı. Yüzme bilir miydi emin değilim; onu dikkatle izler, her hareketinden bir acil durum sinyali beklerdim. Ananemin isteğiyle her sabah bana getirdiği (ve benim ağzıma sürmediğim) tavuk yumurtalarına karşılık, ben de onun hayatını kurtarmayı koymuştum aklıma. Teyakkuzdaydım. Neyse ki gerek kalmadı, gerek kalsaydı ufacık cüssemle ne yapacaktım bilinmez....

Öyle böyle büyüdük; o okuyamadı, ben fazla okudum. O köyünden dışarı adım atmadı, ben dünyayı gezdim. O sevemedi, sevdiyse de kavuşamadı; ben çocuklar tavşanlar çiçekler işte..

Her yaz denize bakan o eve gelişimde pencereye çıkar "Ceyeeen, hoş geldiiiiin" diye bağırır, el sallar. Ben de hemen ona bağırırım "N. abiiii, hoş bulduk, nasılsııın?". Aramızda belki 1 yaş 2 yaş anca vardır ya, saygımdan abi derim; biraz da benim sahip olup da onun sahip olamadığı onca "şey"in ağırlığından..

Halbuki neredeyse eşit başlamıştık hayata; onun da iki gözü, iki kulağı, iki ayağı, iki kolu. Çocuk felci onu bulmuş, beni pas geçmiş..... Sonrası işte; ailenin durumu, koşullar.... engeller.

N. abi kasabanın demirbaşlarından şimdi. İskele'ye indiğinde herkesle selamlaşır, masalara çağırılır, yumurta süt değil ama turistik zeytinyağı ve sabun satarak sağlar geçimini. Yürüyüşü aksaktır, konuşması zor anlaşılır ama, güldüğünde yine dişleri görünür, yine gözleri ince bir çizgi oluverir..

Fotoğraf: Denizimden.