Teknede

Hiç düşündün mü; koca dünya üzerinde kendini en özgür hissettiğin yer neresi? Benimki küçücük gulet teknemin baş güvertesi. Ama tepemde bol yıldızlı bir gece ve mutlaka kara tarafından esen hafif bir meltem de olacak. Teknem yuvarlak tabanlı değil de derin V tabanlı olduğundan, bu meltem usul usul sallayacak beşiğimi. Yastığımla renkli battaniyemi güverteye çıkartmış olacağım. Nemin az, bulutunsa hiç olmadığı bir gecede iç kamaraya kim iner ki? Milyarlarca yanıp sönen yıldızın, kayan meteorların altında, denizin bordaya hafif hafif dokunuşunu dinleyerek hayâllere dalmak dururken?!

Yine böyle bir gece işte. Tepemde gökkubbe; sınırsız, soluksuz, simsiyah, boğum boğum, üstü değerli pırlantalarla, yakut ve zümrütlerle işlenmiş kadife bir kumaş gibi. Baş güverteye ince yün şiltemi sermişim. Denizin ortasında dahi olsam konforumdan vazgeçmeyişimin mizahî kanıtı, kuştüyü yastığım başımın altında. Üstümde ananemden yadigâr renkli yün battaniyem. Kara insanlarının en bunaltıcı dediği yaz gecelerinde bile, deniz insanının içine güvertenin gece soğuğu işler..

Demir attığım koyda benden başka kimsecikler yok. Oysa gün boyu turist tekneleri, katamaranlar girip girip çıktı. Bangır bangır müzikleri, çöp şiş, makarna ve bir yerli içkiden oluşan öğle yemekleri, delikanlıların genç kızları etkilemek için vardavela başından yaptıkları artistik (ve bazen de göbekleme) atlayışları, buna karşılık kızların rengarenk bikinileri içinde edalı çalımları.. neyse ki dindi. Kara insanları, ne kadar denize sevdalı olurlarsa olsunlar (genelde diyelim haydi, ayıp olmasın) gece karasına çalan denizden tedirginlik duyuyorlar. Karanlık, bilinmezlik, kontrol edilemez kıpırtılar onları ürkütüyor. Hele deniz kuzulamaya başladığında, hemen havluları omuzlarına pelerin eder, tuz yemiş kaskatı paşmilalara sarınır, güneş gözlükleri ardından endişeyle olan biteni izlerler. Aman kaptan, gün batımından hemen sonra iskelede olalım, daha duş alıp eğlenceye koşacağız..

Bense, tüm bu olan biteni sakince izler; onlar koydan ayrılınca denizimle kulaç kulaç hasret giderir, yüzümle saçlarıma depodan tatlı su çarpar, şile bezi elbisemin üstüne bir hırka alır ve inmekte olan geceyi karşılamak ve akşamki rızkımı çekmek için, ön güvertedeki yerimi alırım. En güzel saatler başlar işte..

Rızkım beni çok bekletmez genelde ama bazen de hiç gelmez! O zaman dolaptan meyve, biraz peynir, birkaç dilim ekmek alır, ufak tahta tepsim içinde dönerim güverteme. Bazen bir iki kadeh birşey de içerim ama sık değil. Denizin sağı solu belli olmaz, tek başınayken aklını bulandırmamalı, dengesini bozmamalı, sağlığına dikkat etmeli insan. Bu kadar iç disiplin bende de yoktu elbette ama dumanlı ve düşünceli geçmiş bir gecenin sabahında buz gibi güvertede uyanıp sürüklendiğimi, çapa zincirinin bir şekilde dümen palasına dolandığını ve güverteden de soğuk denize hemen o an atlamazsam, başımın derde gireceğini anladığım bir seferden sonra... Öğrendim.

Hoş, itiraf edeyim şimdi; bazı sabahlar henüz güneş doğmadan, sırf ikidebir dolan ve boşaltılması için de o hiç sevmediğim gürültülü kasabaların birinin limanına demir atmamı gerektiren tuvaleti kullanmaya üşendiğim için, elimi yüzümü denizde yıkadığım da olur.. Çişimi de salıveririm doğaya, uykumu da, düşüncelerimi de, sıkıntılarımı da, özlemlerimi de.. İnsan daha gün doğarken denizdeyse, vardır bir özlemi elbet... Kaderi denize yazılmış tüm deniz insanları gibi.

İşte böyle.. Uzun lafın kısası; hayatta en güvende ve en özgür hissettiğim yer, teknem.. Peki seninki?

Fotoğraflar sırayla: Martinik Adası, hatırlayamadığım bir okyanus köşesi, Filipinler ve Umman.
Dinleme önerisi: Estas Tonne - Perception. Link.
İzleme önerisi: All is lost (2013). Link.
Okuma önerisi: The old man and the sea. Link.
Bilimkurgu önerisi: The dead Sea, Tim Curran. Link.