1: Yeni

2022'ye ben de hepimiz gibi yeni bir takım heyecan ve planlarla girdim. Bunlardan biri de bloğumla ilgili. Aralık'ta burayı çok boşladım; biraz ülke gündeminden, biraz kendi gündemimden.. Ama diyorum ki, buraya düzenli haftalık yazılar yazayım artık. Hani şu aylık yazılarım gibi; neler keşfettim, neler yaptım, neler hissettim.. Bu tarzı hepimiz sevdik galiba, bana da çok iyi geliyor doğrusu.... O zaman devam :) Bakalım yepyeni yılın ilk haftası neler olmuş?

YENİ YILIN İLK SABAHINA GÜLEREK BAŞLADIM:

Çöpleri geri dönüşüme götüreyim dediysem, karşıma çıkan bu görüntüye çok güldüm. Kontrollü Almanlar Noel ve Yeniyıl gecesi hakikaten kontrolü yitirirler. Bu sene havai fişek yasağı vardı ama içki yasağı yoktu :)) Biraz içtiysek demek ki....

İçmişiz ama kutuya sığmayan şişeleri yine de asker nizamı dizmişiz..

Bu diyarlarda her yer kapalı, insanlar yasaklara önem veriyor. Havai fişek yasağı da, elini kolunu yakan insanlar zaten halihazırda yoğun olan acilleri iyice doldurmasın, sağlıkçılara ekstra iş çıkmasın diyeydi ve çok mantıklıydı. Yine de tek tük yasağı delen çıktı tabii. Ama geçmiş yıllardaki şu görüntünün esamesi okunmadı.. 

Biz de kendi halimizde çocuklar uyuduktan sonra bahçede yaktığımız ateş çevresinde demlendik. Sessiz sakin şekilde girdik 2022'ye..  Bu seneden iyi sağlık ve huzur dışında beklentim yok ama bu sene için kendimden beklentilerim var. 

2022 resolutions :))

Fakat; daha ilk haftadan bile cortladım, listedekilerin hiçbirini yapamadım.

BOŞ, BOMBOŞ BİR HAFTA GEÇİRDİM:

Hiçbir şey - hattâ blogları bile - okuyamadığım, podcast ya da film izleyemediğim, burnuma dek çoluk çocuk içine gömülü olduğum bir haftaydı yılın ilk haftası. Bir de üstüne KBB enfeksiyonu gibi bir şey geçiriyorum ne olduğu belli değil. Ama Corona değil:

Minnoş test, hayatımıza girdi çıkmıyor..

Ama yatıp dinlenebildim mi hayır, çünkü malumunuz 17 günlük noel tatili nedeniyle çocuklar evde. Günün 13 saati uyanıklar, 1 saat ekran hakları var, geriye kalan 12 saat boyunca tepemdeler. Dolayısıyla, saatlerce lego, playmobile, kutu oyunları, elişleri, koşturma, zıplama ve sonu mutlaka en az bir çocuğun bağırarak ağlamasıyla biten greko-romen güreşler dışında kalan zamanda delirmemek için doğa ana'nın yardımına baş vurdum. 

Öğle yemeklerini paketleyip her gün biryerlere gittik. Bu sayede onlar koşturup enerji atar ve yeni şeyler keşfederken, ben de biraz temiz hava almış, biraz yürümüş oldum.

Miniklerim yavaş yavaş büyüdüler artık ve sanırım bundan sonra "çişim geldi, acıktım, yoruldum" üçlemesini daha az duyarak, daha keyifli yürüyüşler yapabileceğim onlarla. Bu haftanın en güzel keşfini ekliyorum:

Bu mevsimde çiçeğe durmak da nedir, a şaşkın? :)

SEVİNDİM:

Yılbaşı kartlarım yavaş yavaş yerlerine ulaşmaya başladı, ben de sizlerden çok güzel kartlar aldım, neredeyse tamamı elişiydi ve inanılmaz mutlu oldum, çok teşekkürler <3 Yaşasın blog dostlukları!

mutluluk!

ÜZÜLDÜM:

Urla'daki okula başvurumuzu anlatmıştım. Ben bir sene olsun gelip hem sahip oldukları ikinci kültürlerini çocuklarıma tanıtmayı, hem de çok özlediğim toprağımda kendi insanlarımın arasında biraz nefes almayı istiyorum... Çünkü Almanya beni gerçekten çok bunaltıyor, saklamayacağım. Urla'daki okul bu nedenle önemliydi. 

Neyse yanıt olumlu geldi, ön görüşme yapılacak.. Ben saati yazdıkları emaili eşime yolladım. O kaydetti ortak elektronik takvime. Fakat kocaman yazmışlar "14 Türkiye saati". Biz onu okumamışız.. Arada 2 saat fark var. Saat 12'ye 10 kala telefonuma mesaj geldi ve ben panikledim. Çünkü ben evdeyim ve danışanım gelmek üzere, eşim çocuklarla çocuk bahçesinde! Neyse eşim bir şekilde sistemi kurdu, ben katılamasam da görüşmeyi yaptılar. Fakat 4 kişilik seçim komitesi gayet ciddi gömlek kravat, bizimkiler çocuk bahçesinde çamur içinde. Üstelik 80 kişi başvurmuş 15 kişi alınacak. Ve 2. Üstelik; başvuranlar NATO askerlerinin çocukları falan! Görüşme başlamış, bizimkiler "neden Urla'ya gelmek istiyorsunuz?" sorusuna şu şekilde yanıt vermişler:

L: Zaten görüşmeye bile katılmamış, gelip el sallayıp geri gidip kumdan kalesine devam etmiş.

M: Ben gelmek istemiyorum burdaki okulumu, arkadaşlarımı ve yaptığım sporları bırakmak istemiyorum. Ama sizin okulun da yüzme havuzunu beğendim, bilmem belki de gelirim. demiş!

F: Eşim Türk olduğu için, çocuklara ikinci kültürlerini de göstermek istiyoruz. demiş.

Tabii kuruldaki adamlar da "e yani macera arıyorsunuz" demişler!!!!! Resmen böyle. Eşim de "yok tam macera da değil, bizce çok kültürlülük önemli, Türkiye'de yaşamadan kültürlerini tam öğrenemezler" falan demiş. Bu sefer adamlar "E Türk okulları var" deyince de eşim "ama çocuklar Alman sistemine alışıklar, zaten taşınmak büyük bir değişiklik olacak, bari alıştıkları okul sistemine devam etsinler istedik" demiş......  Sonuçta adamlar da "sırada daha öncelikli durumu olanlar var, büyük ihtimalle bu sene olmaz ama isterseniz bekleme listesine alalım" demişler. Ne diyebilirler ki zaten.. Sittirin gidin sizle mi uğraşıcaz, insanlar bu okula girmek için birbirlerini parçalıyor mu diyeceklerdi.

Güldüğüme bakmayın, olan olmuş.. Üzüldüm aslında. Fakat doğrusu, benden başka isteyen yok Türkiye'ye gitmeyi, biliyorum. Eşim Türkiye'de bir sene yaşarsam sonra Almanya'ya geri dönmek istemeyeceğimden korkuyor. Kızım 8 yaşında ve onun tüm dünyası burada. Oğlanın söz hakkı zaten yok. E yani ben tek başıma istiyorum..... Yalan yok çok istiyordum.... Ama benim ne istediğimin ne önemi var, değil mi?

Neden böyle olmak zorunda bilmiyorum. Yani son zamanlarda beni mutlu edebilecek her şey başkasının mutsuzluğunu içeriyor. Dolayısıyla ben de ısrar edemiyorum, tamam diyorum.... Tuttuğunu koparan, dediğim dedik, seviyorum uleyn nazı bırak gel buraya tarzı bir yapım yok. Kimse üzülmesin, herkes mutlu olsun derken de ben kendi mutluluğumu hiçe sayıyorum.. Bu hep böyle. Ben de önemliyim, bir sefer de benim mutluluğum diyemiyorum..... Kabulleniyorum, tamam diyorum, canım yanmamış gibi davranıyorum. Atıyorum içime. Hep böyle bu. Son yıllarda ne istediysem hep böyle oldu........

Belki de hayat böyledir, bilmiyorum ama ara sıra da benim hayallerim, isteklerim öne çıksa. Biri de meselâ gelip bana dese ki, Bir tanem söyle canım ne istersen iste benden! Güller içinde dans ede ede uzaklaşsak falan. Ya da dese ki, sen mutlu olursan ben de olurum... Ya da en önemlisi ben kendime desem ki "benim mutluluğum ancak önce diğer herkesin mutlu olması koşuluna bağlı değil!"........

Neyse ağır konular bunlar. Ama yazarım sonucu demiştim. Hayâller buydu:

Zeytin ağaçları altındaki tahta masamızın hikâyesi..

Sonuçsa bu oldu. Ve ben üzüldüm.

Kaldık yine bununla başbaşa..

Neyse. Olan oldu. Tatlı bitirelim haftayı.
Veee son olarak;

ŞALANJ-1:

Bay Zihnin Arka Sokakları, seni, beni ve Romalılarla non-binary'leri şalanja çağırmış. 52 hafta boyunca her Pazar yazacakmışız, haydi bakalım 52. haftaya kaçımız kalacağız, bu daha büyük şalanj bence :))) İlk soruyla başlıyorum: 

"Büyürken yapmayı en çok sevdiğin şey neydi?" - hayâl kurmak. 

Sabırsız C.

Öyle hayâlciydim ki, her dakikam apayrı evrenlerde, çeşit çeşit maceralarla geçerdi. Biraz da non-binary bir yapım vardı aslında, hem kızların hem oğlanların dünyalarındaki maceralara doyamazdım, çeşitli araçlarla (yani salon mobilyalarıyla) hiç bilmediğim ülkelere seyahatler düzenler, elimde ağaç dalları, boyumu geçen mısır püskülleriyle savaşlara tutuşur, ondan on dakika sonra prensini bekleyen hüzünlü bir prenses oluverirdim. Büyüdükçe öğretmenlerim bu hayâlcilik huyumu çok zararlı bulmaya başladı maalesef ve bir süre sonra köreldim.. Bu sene yeniden başladım hayâller kurmaya ama çocukluktan farklı olarak bu sefer gerçekleştirebilme olasılığı olan şeylere dair hayâller kuruyorum (totoyu sağlama almak) ama valla pek de gerçekleşen olmadı henüz - Mimas Yürüyüşüm dışında..... O da bir şeydir tabii.. O zaman, devam..

Şimdilik böyle. Haftaya görüşürüz!