Yaz geceleri dere boylarında..

Önceden uyarayım. Bu yazı, içindeki şiir nedeniyle +18. Eh yine de okumaya devam ediyorsanız, günah benden gitti..

Dışarıda öyle bir hava var ki! İnsana Turgay Fişekçi'nin "Asmaların Dansı" şiirini hatırlatıyor. Uzun ve haddinden fazla erotik bir şiir olduğu için, ben Yeni Türkü'nün "Bahar Şarkısı"na da aldığı (ve bence besteyi aceleye getirip mahvettiği) kısmını yazacağım size:

"Yağmurlu günlerde seviş benimle
Kuşlar çinko damı gagalarken
Tenimin kokusunu değiştiren yağmurlarda

Sıcak öğle sonlarında seviş benimle
Buhurlar tüterken tenimden
Yanan toprağın buğusu soluğumken

Bahar günleri dereboylarında seviş benimle
Kestane saçlarımda kelebekler asılıyken
Yaz geceleri kurumuş dere yataklarında
Sıcak kumlar yatağımız, söğütler çatımız, duvarımızken

Sonra, ilk kez görür gibi algılaman için
Her sabah öylece bırakayım seni dünyaya.."

Ben şiir bilmem sevgili.. Ama bak, bir hikâyem var:

Kadın, ilk aşık olduğu günden son aşık olacağı güne dek, her Temmuz adama yeniden aşık olacağını nasıl anladı biliyor musun? Hani bir cılız dal kalmış o fesleğen vardı ya... Adına, Umut demişti kadın. O cılız fesleğen kadının elinde şuna evrilince anladı kadın..

"Benden pes!" dedi, içinden. Bu aşkın (en azından kadının cephesinde) bitmeyeceği belli oldu. Durumu kabullendi kadın. Barıştı adama karşı hissettikleriyle. Bu aşka rağmen yaşadı. Yaşıyor.

Peki ya adam? Kadın "al, bununla yaşa yaşayabilirsen.." dedikten sonra yaşayabildi mi?

Bilinmez.