Bir Temmuz gecesi masalı

Bir Temmuz gecesi düşlesene.. Hani akşam üstleri birden çıkıverip, İstanbul'da yaşayan hepimizin şikâyetçi olduğu boğucu yaz nemini sakince süpürüp atan yıldız-karayel rüzgârı vardır ya.. Onu da kat bu düşe. Sonra senle beni al, Aşıyan'ın oradaki kıvrımlı yokuşlardan birine koy. İniyor muyuz, çıkıyor muyuz sen karar ver; benim için ikisi de uygun. Sonra etrafımıza birkaç ıhlamur ağacı, kısa boylu top akasyalar ve Arnavut kaldırımlı dar sokaklara sağlı sollu sepiştirilmiş rengârenk badanalı küçük evlerin dış bahçe duvarlarından yollara sarkan yasemenler ve hanımelleri serpiştir. Tenimizden buharlar tütsün, dilimize de bir güzel sohbet eyle... Tamam mı? İşte cennet o.

Hatırlar mısın bilmem; kütüphane köşelerinde unuttuğumuz zamanı, ancak o kıvrım kıvrım yoldan denize doğru koşturursak yakalayabileceğimizi düşünürdük. Ah o yasemenlerin, hanımellerinin tüm rayihasını saldığı "Yarim" Haziran'lar, "Tam bu işe göre olduğu düşünülen" Temmuz geceleri..

Hâlâ orada mıdır bilmem, okuldan denize kıvrım kıvrım inen o yol üzerinde, sık ağaçlar nedeniyle kolayca görünmeyen ve bu nedenle isimlerinin önünde hep bir "gizli" ya da "saklı" eki olan ufak mekânlar vardı. Geniş bahçesinde narenciye ağaçları olan bu saklı bahçelerden özellikle biri, büyülü gelirdi bana. Sık ağaçların arasından sadece yedi tepesi, beş köşesi görünen o mavi gözlü şehri izlerken, ağaç altlarına serpiştirilmiş renkli geniş minderlerin rahatlığında bize pırıl pırıl gözüken geleceğimizle ilgili rüyalara dalardık. Şehrin bu kadar içinde olmamıza rağmen, bu kadar şehir hayatından uzak kalmayı başarabilmemizi sessiz ve sakince kutlar; gürültüsü hiç dinmeyen bu kentte, Ağustos böcekleri dışında tek bir ses olmayan bu kuytu köşeyi bulabilmenin büyük şans olduğunu düşünürdük. Ve ben özellikle de o gece, tam o anda, sanırım deniz fenerlerini düşünüyordum; sanılanın aksine "ben buradayım" değil de, "benden uzak dur" deyişlerini..

Tam o anda başlamıştı işte. Önce bir tane ufacık, güçsüz, varla yok arası, ürkek bir ışık göründü; karanlıklar arasında. Sonra tam aksi yönde yeşilimsi, bir başka ürkek ışık daha. Dikkatimi çeker çekmez, hızla arttı sayıları; üç beş ve sonunda o kadar çoktular ki, saymak imkânsız! "Ateş böcekleri!" diye bağırdı arkamdan bir kız.. Halbuki bence onlar "minik gece fenerleri"ydi.

Şimdi düşünüyorum da; o zamanlar insana "bir hoş sadâ imiş.." dedirten masal gibi zamanlardı..

Şimdi o gecelerin birinde olmak isterdim. Kallavi ağbilerin tok sesleriyle "kapatıyoruz gençler.." deyişlerini duyana dek o narenciyelerin altında oturmak, engin lacivertin ucundaki kıpırtılara bakmak, sonra başımı göğe kaldırıp biraz da kanatları gümüş gümüş ışıldayan gece martılarını izlemek, sonra köprünün denize düşen ışıklı aksini.. Sahi, o kafelerde hiç müzik çalınmazdı, hatırlar mısın? Müziksiz soneler, doğanın aryaları, cırcır böceklerinin bitmek tükenmek bilmeyen aşk çığlıkları... Yeterdi. Hepimize. Sahi ne oldu o ufak kafelere, o insanlara ve de tabii, bana?

Bir yerde, birileri için hâlâ devam ediyor mu o masal?

* Bir zamanların Temmuz gecelerine, hasretle..