Hayatım bir masa sanki..*

Sevgili Ekmekçi Kız ve onun sevgili Okul Arkadaşı Buraneros,

Burada yazmışsınız, bir de şurada. Okuyunca dedim ki; aslında hepimiz aynıyız sanki? Aynı sıkışmışlık hissi, aynı gel-git-gel-peki şimdi?ler. Sen, ben, tüm insanlık sıkışmışız, sığamıyoruz kendi bedenimize de evrenimize de. Böyle zamanlarda hayatın bir "masa" olduğunu düşünüyorum. Üzerinde okuduğumuz, çalıştığımız, bir uğraş verdiğimiz, karman çorman hale geldiğini fark ettiğimizde az çeki düzen vermeye çalıştığımız. Bazen üstüne bir sardunya koyup, elimiz çenemizde hafifçe gülümseyerek hayâl kurduğumuz. Bazen dönen sandalyemizin iyice gerisine "kaykılıp", bacaklarımızı dümdüz uzatıp, ellerimizi göbeğimiz üzerinde kavuşturup, başımızı sola çevirip, camdan gelip geçeni izlediğimiz....

Benim masam son iki senedir çok karışık. Düzenli toz alıyorum, kirli değil. Ama bir türlü bir düzen oturtamıyorum. Dün aldığım kalemliğe rengârenk dizdiğim kalemlerim, bugün yine karman çorman. Zımbamın daha yeni değiştirdiğim teli yine bitmiş. Hele yazıcının mürekkebi! Aman yarabbi; bir sarısı bitiyor, onu yenilerken daha, hop mavi gitmiş, onu değiştireyim derken kırmızı bir tuhaf renk veriyor. Hayatım ya da yazıcım, mükemmelliği çoktan bıraktım da, optimum seviyede bile çalışmıyor. 

İki senedir bir başka tuhaflık daha var yazı masamda. Eskiden ara sıra çalan ve beni boyumu geçen evrak müşkülatından anlık da olsa kurtaran telefonum, hiç çalmıyor. Daha doğrusu çaldığında ya bankanın otomatik robotu, ya sevgili cumhurbaşkanımızın biz azınlıkları da unutmadığını bildiren noel tebriği, ya da daha beteri karşı dönercinin yeni vegan döner reklamı geliyor önüme. Halbuki benim istediğim "nasılsın?" diyen bir dost ses.. Yalan yok, buna neden olan da benim aslında, yazı masama kapanıp, kendimi dünyaya kapatan, bunu "kafa dinlemek" tabir eden de benim. Fakat kafamın içinden dinlediklerim de hoşuma gitmiyor! Katı bir iç ses bu, suçlayıcı.. Oysa dış sesim nazik, içten, sevecen...

Yazı masamın bir başka sorunu da şu: Zaman mevhumu Einstein'ın teorilerindeki gibi eğilip bükülüyor bu masada. Meselâ oğlum ağlarken, kızım hastayken ya da eşim ofisten geç gelecekse asla geçmek bilmiyor, oysa tam yazma şevkim gelmişse ya da şahane geçmiş bir iş yarı-gününden sonra "haydi bir keyif kahvesi..." diyecek olduğumda, birden çocuğun anaokulundan alınma saati de göz açıp kapayana dek gelmiş oluyor.  

Daha tuhafı, hayatta yapmak istediklerimin tam tersini yapıyorum bir süredir.... Masamı toplayayım, kitapların arasına bir ayraç koyayım, çıkıp saatlerce yürüyeyim istiyorum ama dönen koltuğum bir sarmaşığa dönüyor tam o anda, "bir sürü yapılacak iş var, nereye gidiyorsun!" diye sarıp sarmalıyor beni.. "Sen kim oluyorsun da işten yorgun argın gelmiş eşine çocuk kitlemeye ve yürüyüşe çıkmaya kalkıyorsun" da dedi bir defa.. İkinciye demesine gerek kalmadı zaten. Akşam yemeğinin hazırlanması, çocukların girmemek için iki kol ve iki ayaklarını X şekline getirip kapısına yapıştıkları banyoya sokulması, öpüp koklanıp yatırılması gerekiyordu. Sonra da "kararmıştı" zaten, "ne olur ne olmaz" dı...

Kendim dışında herkese hizmet ederken ölüp gideceğim, tüm bu işler ne kadar önemli diyorum kendi kendime. Tam o anda masadan bir sarmaşık çıkıyor, o sarmaşığın kolları boynuma dolanıyor. Ağzımdan giriyor, burnumdan çıkıyor, bir şekilde ikna ediyor beni. Bırakmıyor düşüneyim böyle tehlikeli düşünceler.. Ben de edebimle duruyorum; "yazmayı bırakıp yaşamak" diye karar veriyorum. Oysa yazarak yaşamak daha güzel bir seçenekken?

İzninizle, mektup içinde bir başka mektup yazacağım şimdi:

Söyle bana sevgili masa; ne olacak bizim senle bu halimiz? Sana duyduğum aşkın yarısını şu yanındaki pencereye, hemen ötesindeki bahçeye, hatta belki onun da ötesindeki sokağa da duyduğumu bir kabul edebilsen? Tek kalpte diyorum, iki aşk olmaz mı sevgili masa? Hmmm? Tek hayatta, hem masa, hem çocuklar, hem ev, hem iş, hem aş, hem de ben kendim, bir sardunya olarak ben yani, olmaz mı? Gözünü seveyim masa, olur de... Yaparsın sen de, iki gaz ver. Zamanı diyorum, eğip bükme. Eşit ve adaletli dağıt ki hepsine yetebileyim.... Yoksa ben, ben olmaktan çıkıyorum..... Bir robota dönüşüyorum. Bir otomatik portakala. Bir yaşar ne yaşar ne yaşamaza. Bir... anladın işte.

Benden de konu üzerine serzenişler bu kadar...

Gözlerinizden öper, hâlimi şu an en iyi anlatan anlık şarkıyı da şuracığa nakşederim.

İmza. Masası hayli karışık C.

Hamiş. Fotoğraflar, eşgalini verdiğim masadan "çıkabildiğim" dış dünyadan.. 

*Başlık Ekmekçi Kız'ın son yazısına ve dolayısıyla Buraneros'a göndermedir..