Uçuş korkusu nasıl yenilir?

Bedenen Münih’te, aklen ve kalben Ankara’da olma haline daha fazla dayanamadım. Bilgisayarı ve 1 Şubat’ta teslim edilmesi gereken raporlarımı kapıp, bembeyaz Münih’ten önce gri İstanbul’a, ordan yeşil Bursa’ya ve en sonunda bembeyaz Ankara’ya vardım. “Evden eve teslimim sırasında tren, uçak, gemi ve otobüs gibi geniş yelpazeden birkaç ulaşım aracını kullanma fırsatım oldu. Tabii ki serde gezginlik, meslekte psikologluk, kaderde de nevrotik tipleri mıknatısla kendime çekme yeteneği olduğu için, bu yolculuktan günlüğe baya bir malzeme çıktı.

Biliyor musunuz; oldukça fazla sayıda insan uçaktan korkuyor. Bu nedenle kimi uçağa binmeyi tamamen reddediyor, kimi kendini zorluyor, binip bindiğine pişman, kan ter içinde uçuyor, kimi de “bu korkumu nasıl yenerim?” diye araştırıp soruşturuyor. Bu sonuncu gruptansanız; havayolu şirketlerinin artması, bilet fiyatlarının düşmesi ve bir çok yeni havaalanının açılması sayesinde, uçak seyahatlerinin yaygınlaştığı günümüzde, uçak ve uçuş korkusunun insanı kısıtlayan bir hal aldığının da farkındasınızdır tabii. Uçma korkusunu yenmek; zaman ve enerji kazanmak ve hayat kalitemizi yükseltmek adına, son dönemde iyice önem kazandı ve çeşitli destek programlarına katılım oranları arttı. Bu korkuyu yenmek adına birçok insan terapistlere ya da havayolu şirketlerinin terapistlerle ortak açtığı kurslara katılıyor. Bu kurslarda, kişilere uçaklar ve uçma “sanatı” hakkında teknik ve istatistiki bilgiler veriliyor, korkularının biyoloik ve sosyal temelleri tartışılıyor ve aktif katılım ile adım adım korkunun yenilmesi üzerinde çalışılıyor. Adımlar en basitten (örn. alanda duran bir uçağın ziyaret edilmesi) en karmaşığa doğru (örn 7-8 saatlik bir uçuş), kişinin kendi hızında ayarlanıyor ve son derece başarılı sonuçlar alınıyor.

Ayrıca istatistiki bilgilere göre; her sene eşek tepmesi yüzünden ölen insan sayısı, uçak kazaları nedeniyle ölen insan sayısından yüksek! Yani, bir psikolog olarak, uçaktan korkacağınıza eşekten korkmanızı tavsiye ederim. Gülmeyin, ciddiyim!

Eşekten ve uçaktan korkmayan biri olarak itiraf etmeliyim ki; uçaktan inip otobüse binmek, attan inip eşeğe binmenin günümüzdeki karşılığı. Bir kere; personel farklı. Uçakta saçları biryantinli, karizmatik ve tok sesli pilotlar size “leydiys en centılmın” diye hitap ediyor. Otobüste ise birden “abla”, “yenge”, “dayı” oluveriyorsunuz. Sonra uçakta tümü hurileri andıran (tabii ki turunç memeli) cici bici kızlar, size kibarca çay kahve sunuyor. Otobüste ise, kimbilir kaç saattir ayakta dikilmekten bitkin ve uykusuz, ergen ve sivilceli bir genç çocuk hızla önünüze daldırma çayla çubuk krakeri sallayıp yokoluyor. Otobüste seyahat ederken içine düşürüldüğünüz hareket engeline tezat olarak, uçakta kalkıp dolaşma, hatta yanınızdaki çocuğun heyecanını bahane edip kokpite göz atma şansınız var. Hem uçaklar 10.000mt ve üzerinde uçtukları için, o yükseklikte hava hep açık ve güneşli oluyor. Yani kalkış ve inişteki 15-20dk’dan sonra sakin bir yolculuk yaşanıyor. Otobüsteki gibi herkes koro halinde kusmuyor. Ayrıca uçakta, otobüstekinin aksine erkek yolculara potansiyel sapık muamelesi yapılmıyor, kadın ve erkekler yanyana seyahat edebiliyorlar. Memlekete bu gelişimde yine uçaktan inip eşeğe – pardon otobüse adım atar atmaz bu acı gerçek yüzüme çarptı. İkinci sırada oturan, gayet normal, gömlekli kravatlı adamcağızın yanındaki tek boş koltuğa oturursam, namusumun tehlikeye gireceğine kesin gözle bakan iffet bekçisi, beni zorla şöförün yanındaki muavin koltuğuna oturttu ve ön camın hemen dibinde, emniyet kemersiz seyahat ettirerek “namus candan değerlidir” mesajını tüm cihana belletti. Şimdi bu eşeğe binmek değildir de otobüse mi binmektir?

Uzun lafın kısası, uçaklar emniyetli, ekonomik, rahat ve medeni ulaşım araçları. Psikolog tavsiyesi; uçuş korkunuzu bir an önce yenerek seyahat özgürlüğünün tadını çıkartın.